جز معجزه چه می‌توان نام نهاد، آنچه این روزها در مسیر کربلا می‌بینی و می‌شنوی؟
همین معجزه بودنش دهان خیلی‌ها را بسته چشم‌شان را خاموش کرده است. همین که در دنیای پر از چرتکه‌ها، پر از حساب و کتاب و یک قران و دوهزار کردن‌ها، در دنیای کلاه گذاشتن‌ها و کلاه برداشتن‌ها و اختلاس‌ها، گوشه‌ای از همین دنیای اصالت سود و سرمایه، جماعتی پیدا می‌شوند که همه‌ی معادلات را به هم‌ می‌ریزند.
جایی که التماست می‌کنند بیایی و دمی استراحت کنی، چایی بنوشی، غذای گرمی بخوری. دست و پایت را مشت و مال بدهند. اینجا همه می‌خواهند هرچه دارند را مفت و «مجانی» در اختیار زائر بگذارند. عشق می‌کنند که پول‌شان را یک‌سال جمع کنند تا یک «موکب» بزنند. حالا می‌خواهد بزرگ باشد یا کوچک. غذا بدهد یا حتی یک لیوان آب. مهم دل‌های بزرگی است که برای خدمت به زائر «حسین» بی‌تاب است و می‌خواهد به قدر توان قدمی بردارد و گردی از چهره‌ی مسافران کربلا بردارد.
این همه‌ی داستان اربعین و کربلا نیست. این طرف هم مسافرانی هستند که خیلی‌های‌شان برای سفر به سختی می‌افتند. از هزینه‌ی ویزا گرفته تا خرج سفر. اما وقتی دل‌شان رفته نمی‌توانند قدم‌های‌شان را اینجا جا بگذارند. رفتنی باید برود. و می‌روند و به دریای اربعین متصل می‌شوند. می‌روند تا به کاروانی بپیوندند که چند سالی می‌شود از هر قوم و نژاد و کشور و دینی در آن هست. سن و سال هم نمی‌شناسد. از نوزاد و کودک گرفته تا زن و مرد و پیر و جوان. همه انگار دارند حسینی می‌شوند.
همه باید حسینی شوند تا سوگوار ناحیه‌ی مقدسه، ظهور کند و فریاد بزند که «ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم؛ ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم؛ ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان؛ ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا؛ ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا» و خودش را با نام جدش به دنیا معرفی کند.
حالا می‌توانی در همین زیارت اربعین ببینی چهره‌هایی را که از گوشه گوشه‌ی دنیا خودشان را به مسیر نور و عشق رسانده‌اند و فریاد «یا حسین»شان گوش دنیا را پر کرده است. می‌توانی ببینی که اینجا داستان «بیعت» است و اثبات آنکه «ما هستیم» تا همیشه با مولای‌مان. ما دعوت‌نامه را زیر پا نمی‌گذاریم و تا پای جان هستیم.
گویی جماعت اربعینی دارند به پروردگار تضمین می‌دهند که این‌بار داستان شهادت یازده ستاره دیگر تکرار نمی‌شود و این‌بار ما مرد میدانیم و با امام‌ زمان‌مان می‌مانیم. تا پای جان.
و همین اربعین است که دنیا را به تکاپو می‌اندازد تا به قدر زورِ کم‌زور خود جلوی این دریا را بگیرد. که نمی‌تواند. که توان و زورش را ندارد.
در دنیایی که مردم برای «حقوق بشر» واقعی و «سازمان ملل» حقیقی بی‌تابند، فقط یک نفر است که می‌تواند آنها را به آرزوی‌شان برساند و این پیاده‌روی اربعین است که می‌تواند با شعار #حب_الحسین_یجمعنا همه‌ی مستضعفان و دلسوختگان و مظلومان جهان را در مسیری قرار دهد که انشاالله به ظهور امام حاضر منتهی شود.

^{نویسنده: مهدی رجبی}