روایت از گدایی است که قصد کوبیدن درب خانهای را داشت تا لقمه غذایی استمداد نماید اما قبل از ضربه زدن به درب صدای مردی را شنید که درون خانه بر سر کسی فریاد میزد چرا چوب کبریتها را در زبالهدان میریزد؟! پیش خود اندیشید از این خانه رزقی به ما نمیرسد و قصد هجرت نمود. ناگهان در باز شد و مردی لبخند زنان از آن بیرون آمد و پرسید: برادر کاری داشتی؟ فقیر جواب داد: میخواستم درخواست لقمهای غذا بنمایم اما قبل از اینکه حرفش تمام شود آن مرد به خانه برگشت و با ظرفی مملو از غذای گرم بیرون آمد و گفت: نوش جانت بخور و ظرفش را همینجا بگذار! فقیر که متحیر شده بود، گفت: از پشت در شنیدم با کسی بر سر چوبکبریتی نزاع میکردید حالا چگونه با ظرفی پر از مائده به سراغ من آمدی؟ مرد صاحبخانه درحالیکه همچنان لبخند بر لب داشت جواب داد: هر چیز قابل استفادهای را نباید دور انداخت حتی اگر یک چوبکبریت سوخته باشد که گفتهاند: حساب به دینار، بخشش به خروار!
امروز همه این نصایح که میراث گذشتگان این آب و خاک است به حاشیه رفته زیرا بعضی دولتمردان تا زمانی که بر مسند نشستهاند هر آنچه بتوانند با عنوان هزینه از وجوه بیتالمال خاصه خرجی میکنند در حالی که در محیط خانه از چوب کبریتی نیم سوخته نمیگذرند و پیش خود نمیاندیشند این خصلت نیکوی در خانه را به محل کار نیز تسری داده و در این اندیشه نباشند که در چند روز مدیریت خود از کیسه خزانه اینگونه بذل و بخشش نمایند و میدانند این روزها یک سکه دو ریالی برای صندوق کشور از زیر پای فیل به دست میآید و آنچه هزینه میشود نه از محل تولید و درآمد بلکه به واسطه فروش سرمایه نفتی است که به آیندگان تعلق دارد و زمانی نهچندان دور پایان خواهد یافت!
معضل کمبود نقدینگی در ارگانهای خدماتی همچون شهرداری اگر چه ظاهراً با خزانه دولت ارتباطی ندارد و میبایست از محل درآمدهای خود هزینه کند، اما تنها ممر درآمد قابل اتکا در شهرداریها فروش تراکم و دریافت عوارض سالانه نوسازی است که هر دو اینها چند سالی است رو به افول گذاشته تا بدهیهای این ارگان را در تراز مالی انباشته نماید! اینجاست که رسالت شوراهای اسلامی شهر و همچنین کارگزاران در مدیریت مالی را بر آن میدارد تا از سروده سعدی شیرازی درس عبرت بگیرند که میگوید: «چو دخلت نیست خرج آهستهتر کن».
معتقد نیستیم شهرداری اصفهان از اقتصاد مقاومتی غافل مانده است که تنها صرفهجویی را به مبحث ارائه خدمات خلاصه نموده و نگاهی درونگرا به ریخت و پاش گروهی از واحدهای خود ندارند زیرا هنوز هم هیأت مدیره شرکتهای زیرمجموعه که همگی از مدیران دستگاه هستند جلسات خود را به طور مرتب برگزار مینمایند که اکثراً به صرف ناهارهای آنچنانی در دفاتر یکدیگر است و حق شرکت در این جلسات را نه تنها به عنوان حقوق بلکه با عنوانهایی سوا از پاداش و مزایا دریافت مینمایند! که برای نمونه جلسه هیئت مدیره تاکسیرانی در معاونت حمل و نقل و ترافیک درست ساعت یک و نیم بعد از ظهر دوشنبه ۲۷ خرداد در دفتر این معاونت برگزار میشود تا علاوه بر دریافت حق الحضور در جلسه ولیمه ناهار را هم داشته باشند! امروز در حالی که اکثر سازمانهای دولتی در پایتخت که ساعات کارشان تا چهار بعدازظهر است از ناهار محروم بوده و ناچارند شخصاً غذای خود را تأمین نمایند اما گروه قابل توجهی از مجموعه ۱۱ هزار نفری شهرداری اصفهان همچنان پای سفره این ارگان بدهکار نشستهاند تا پس از صرف ناهار که معمولاً ساعت ۱ بعدازظهر میرسد با دریافت مرخصی ساعتی بهسوی مرکز آموزش علمی کاربردی در خیابان جی رفته و یا در محل اداره به صرف چای و احیاناً دورهمی ها با عنوان نشستهای اداری که هیچوقت تمام شدنی نیست بپردازند! که محاسبه روزانه این نوبت غذا رقم کلانی را به دوش این ارگان گذاشته و دیون را افزایش میدهد در حالی که درست در همان روزی که جلسه هیئتمدیره تاکسیرانی همراه با پذیرایی برگزار میشود آب پارکینگ طالقانی و ساختمان اداره ۵ طبقه شهرداری شامل صدای شهر، روزنامه اصفهان زیبا، اطلاعات ۱۳۷ و اداره ارتباط با رسانهها به دلیل بدهی ۸ میلیون تومانی از طریق سازمان آب و فاضلاب قطع میشود تا مسئولان مالی این ارگان کلانشهر آگاه باشند طلبکاران هرروز افزونتر میشوند و چارهای جز عمومیت بخشیدن به صرفهجویی در همه واحدها نیست و بانک شهر هم تا حدودی میتواند این ارگان را از محل سپردههای جامعه پشتیبانی نماید!
نویسنده: حسن روانشید