از چند روز گذشته در فضای مجازی و از طرف برخی گروه های خاص، از مردم دعوت می شود برای تجمع در زمان نمایش فیلم سینمایی «قلاده های طلا» به برج میلاد بیایند و مانع از اکران فیلم شوند.
آدم با خواندن اين خبر احساس خوبي را تجربه مي كند. اينكه بعضي‌ها چقدر احمقند كه شعارهاي خودشان را هم فراموش كرده اند. البته طبيعي است. شعارهايي كه از سر شعور نباشد (حتي درست) ممكن است يك جايي كاركرد خود را از دست بدهد و ديگر افسار عقل و منطقش را گسيخته ببيند.
قلاده هاي طلا (اگر مشكل خاصي پيش نيايد) قرار است امشب در سالن برج ميلاد، براي اهالي رسانه و هنرمندان و منتقدان اكران شود. ظاهرا اين فيلم سياسي‌ترين فيلم سينماي بعد از انقلاب نام گرفته و قرار است به مرور اتفاقات فتنه ۸۸ بپردازد.
موضوعي كه قطعا به ضرر خيلي ها خواهد بود و شايد تشت رسوايي‌شان را باز هم از بام فروبيندازد. هنوز اين فيلم در هيچ‌كجا اكران نشده و در خلاصه داستانش همه جا نوشته شده بود: «هر ایرانی یک رأی و ما یک ملت‌ایم به مثابه یک تن. چو ایران نباشد تن من مباد» حالا منورالفكران آنطرف آبي و فتنه گرهاي فراري چطور توانسته اند، با اين جملات از فحواي فيلم مطلع شوند ا... اعلم.
اما همين جاي خوشحالي دارد، آنها كه مدام شعار درود بر مخالف، جامعه چندصدايي، آزادي انديشه، گفتمان با مخالف و مبارزه با ديكتاتوري را سرمي دادند، همه شعارهايشان را گذاشته اند بر در كوزه. حالا آنها مي خواهند فيگور بگيرند و گلو پاره كنند و در مقابل يك فيلم بايستند. راستي در اين فيلم آبروي چه كساني درخطر است؟