سينما. با شنيدن اين واژه نام چه چيزي مي افتيد؟ پرده اكران؟ صندلي هاي تاشو؟ بليت هاي گران قيمت؟ بهترين فيلمي كه ديده ايد؟ خيلي مهم نيست. نه كه مهم نباشد. شايد درك متقابلي در بدو امر از اين واژه داشته باشيم.
اما دليل اينكه اولين كلمه يادداشت آخر امروز "سينما"ست به خاطر آن است كه امروز روز سينماست. بله پايين تقويم هاي روميزي مان اين را نشان مي دهد. فكر مي كنيد در اين روز چه اتفاقي مي افتد؟ شايد چند تا جشن و تقدير (شايد) و البته در نهايت اعلام اينكه بليت سينماها امروز نيم بهاست و مردم امروز مي توانند با نصف قيمت فيلم هاي مورد علاقه شان را تماشا كنند. اما به واقع روز سينما امروز است؟
به نظر مي رسد كه جواب منفي باشد. چرا؟ چون روز سينما روزي است كه سينماي ما يك تكان اساسي بخورد. روزي كه مسئولين و متوليان سينماي ما يك فكر اساسي براي اين موضوع بكنند. داستان هم با شكل‌گيري يك سازمان سينمايي حل نمي شود. چون بيشتر از اينكه سينما بخواهد از معاونت يك وزارت خانه تبديل به معاونت رئيس جمهور شود، بايد يك برنامه درست و مشخص داشته باشد. هم براي خود سينما، هم براي اهالي سينما و هم براي مخاطب.
اين اتفاق اگر رخ بدهد، قطعا سينماي ما يك تكان اساسي مي خورد. طي اين سال هاي اخير هر چهار سال يك بار سياست هاي كلي و حتي جزئي سينماي ايران با رفت و آمد دولت ها، با رفت و آمد وزراي فرهنگ و ارشاد و حتي با رفت و آمدهاي معاونت هاي سينمايي تغيير كرده است. تغييراتي كه باعث شده سينماي ما ضربات سختي را بخورد.
آن سال هايي كه مردم براي فيلم ديدن در سالن سينما صف مي كشيدند را يادتان مي آيد؟ الآن چه؟ اگر مثلا اصغر فرهادي فيلم بسازد يا ده نمكي اخراجي هايش را ادامه بدهد، شايد اين صف ها درست شوند، در غير اين صورت گاهي پيش مي آيد كه سانسي از يك فيلم به دليل عدم استقبال مخاطب لغو شده و آنها كه بليت گرفته اند هم رفته اند و پولشان را پس گرفته اند. اين اتفاقات در سينماي ما مي افتد. در سينمايي كه ساز و كارها چندان واضح و مشخص نيست و همين مسئله سبب مي شود مخاطبان هم فيتيله سطح توقع و سليقه شان را پايين بكشند و فيلم هايي را ببينند كه شايد بعضا ارزش ديدن هم ندارند. اين حاصل سياست گذاري ها و تصميمات نادرست ماست. ما يعني ماي مسئول و رسانه و مخاطب.
كاش روزي براي سينما فكر كنيم.