وزیر ورزش و جوانان می‌گوید میانگین کسب مدالمان در المپیک ۴ مدال است و نباید انتظاری بیش از این داشت، می‌گوید: لندن یک استثنا بود!!!
او برای استدلال خود دلیل هم دارد و می‌گوید: «کاروان ایران در ۱۵ دوره بازی‌های المپیک در مجموع صاحب ۶۰ مدال شده و میانگین هر دوره برای ایران چهار مدال محسوب می‌شود!»
اما هر چقدر دو دو تا چهارتای وزیر را مرور می‌کنیم نمی‌فهمیم چرا اینطور می‌شود! اگر بخواهیم با نگاه وزیر ورزش به زندگی نگاه کنیم خیلی اتفاق‌ها رخ می‌دهد! نگاه وزیر ورزش نگاهی به گذشته و قانع بودن به اندازه قبلی است، نگاهی که می‌گوید همین که از گذشته‌ات کم نیاوری کافیست؛ البته نه گذشته اخیرت، بلکه گذشته‌ای که از آن میانگین می‌گیرید. چراکه جناب گودرزی میزان مدال‌ها در المپیک لندن را استثنا دانسته و خواسته المپیک ریو اندازه میانگین کل دوره‌های تاریخ المپیک مدال آورد.
درست است که قانع بودن، درک شرایط تیم و تصمیم منطقی و بالا نبردن توقعات در برخی موارد کار درستی است؛ اما باید دید این صفات درست در کجا به کار می‌رود. غیر از این توصیه‌ها احادیث و توصیه‌های زیادی مبنی بر قانع نبودن به پیشرفت داریم و حتی اما علی حدیثی دارد که می‌گوید مسلمان نباید امروزش با روز قبلش یکسان باشد، یعنی حضرت به پیشرفت روز افزون اعتقاد دارند نه پیشرفت در میانگین زندگی.
با این تفاسیر و با توجه به شناختی که در مدت اخیر از وزیر ورزش پیدا کرده‌ایم و البته نگاهی به مصاحبه این وزیر قبل از اعزام کاروان تیم المپیکی ایران که پیش‌بینی ۸ مدال برای کاروان المپیکی را داشت، می‌فهمیم اصولا وزیر ورزش با پیشرفت مخالف نیست.
آنچه باعث شده که امروز وزیر ورزش اظهاراتی داشته باشد که به مذاقمان خوش نیاید، کمبودها و ضعف‌هایی است که در نهایت کاروان المپیکی را به مدال‌های کسب شده تا اینجای کار رسانده است. کمبودهایی که اگر بخواهیم ریشه‌ای به آن بپردازیم پای وزیر ورزش را نیز به میان می‌آورد، آنجا که چهارسال را برنامه ریزی نکردیم، آنجا که حقوق ورزشکاران را نصفه و نیمه دادیم و بودجه‌هایی که به جای برنامه‌ریزی برای المپیکی‌ها به فوتبال سرازیر کردیم، آنجا که بازیهای تدارکاتی را به موقع انتخاب نکردیم و اردوهای مناسبی هم آنطور که شایسته تیم‌های المپیکی بود، نداشتیم.
به نظر می‌رسد همین‌هاست که گودرزی را مجبور کرده تا بدون توجه به صحبت‌های قبلی خود که درباره پیشرفت‌های ورزش می‌گفت، اظهارنظری داشته باشد تا ضمن کاهش توقع مردم خود را مقابل آنهایی که بعد از المپیک می‌خواهند در جست و جوی ضعف‌ها باشند مصون کند.
باید یادمان بیاید که المپیک لندن چرا استثناء شد، چرا توانستیم ۱۲ مدال بگیریم و برای اولین بار جایگاه هفدهمی را کسب کنیم. استثنا شد چون در پکن خوب نتیجه نگرفتیم و این نتایج ضعیف را توجیه نکردیم. چون کمیته حقیقت یاب داشتیم و بررسی کردیم و سعی در برطرف کردن ضعف‌ها داشتیم. چون مجلس و دولت تحقیق تفحص کردند و اشکالات را هر چند با موانع سختی رو‌به‌رو بود درآوردند. چون روی اشتباهات سرپوش نگذاشتیم و قانع نشدیم.
اگر امروز سخنان وزیر ورزش را باور کنیم و خودمان را به همین چهار مدال مورد انتظار که حالا با اخذ یک مدال تاریخی بانوان در المپیک پنج تایی شده است دلخوش کنیم باید تبعات ضعف‌های بعدی را نیز بپذیریم. اگر این گفتمان باب شود می‌ترسیم که دیگر اعضای کابینه و مسئولان هم توجیهات وزیر ورزشی پیدا کرده و آخر مجبور شویم اینگونه از همه تشکر کنیم که:
جناب وزیر رفاه ممنونیم که به اندازه میانگین کل دوره‌های تاریخ ایران برایمان رفاه درست کردی، (با احتساب دوره غارنشینی ایرانیان در جمع امکانات رفاهی موجود)
جناب وزیر نفت ممنون که به اندازه میانگین کل ادوار تاریخی کشور اجازه عمومی بودن قراردادهای نفتی را دادی(با احتساب دوره ملی نبودن صنعت نفت در جمع میانگین‌گیری)
آقای وزیر بهداشت گل کاشتی. ممنون که بیش از میانگین کل تاریخ کشور بیماستان تجهیز کردی و باعث شدی عده‌ای از زایمان در کف خیابان نجات یابند.
آقای وزیر خارجه ممنون که بیش از میانگین همه وزرای خارجه سفر خارجه رفتی و برایمان سوغاتی آوردی! (بدن شرح)
آقای وزیر آموزش و پرورش سپاس ک بیش از میانگین کل تاریخ ایران دانش‌آموز تحویل دانشگاه می‌دهید!
جناب وزیر مسکن ممنون که به اندازه میانگین کل تاریخ ایران مسکن مهر در حال ساخت داری!
و...

_{مائده شیرپور}