نیویورک خود را برای برگزاری بزرگترین رویداد سیاسی جهان آماده می‌کند. سران و مقاومت ارشد و نمایندگانی از سراسر جهان راهی نیویورک می‌شوند تا در مراسم هفتاد و چهارمین سالگرد تاسیس سازمان ملل متحد حضور یابند. سازمانی که به عنوان اصلی ترین مرجع جهانی تصمیم گیری شناخته می‌شود و بر اساس منشور ملل متحد اصلی ترین مسئولیت آن برقراری ثبات و امنیت، مقابله با جنگ و بحران‌ها، مقابله با نظام سلطه، کمک و امدادرسانی‌های بشر دوستانه بدون توجه به ملیت و نژاد و قومیت، ایجاد اتحاد و پیوند جهانی برای تحقق آزادی و برابری و برادری و... است. نشست امسال سازمان ملل در حالی برگزار می‌شود که مروری به کارنامه این سازمان نکاتی قابل توجه را نشان می‌دهد. جهان امروز دورانی بس بحرانی را سپری می‌کند.
بحران های اقتصادی و فقر جهانی می‌رود تا جان میلیون‌ها انسان را به مخاطره اندازد که البته فقر تحصیلی و فرهنگی را نیز باید به آن افزود. در حوزه امنیت جهانی نیز از یک سو خطر تروریسم جهان را تهدید می‌کند و همچنان امنیت به مولفه ای دست نیافتنی مبدل شده و هر روز هزاران نفر قربانی تروریسم و حملات تروریستی می‌شوند. جنگ و ناامنی نیز مولفه‌ای دیگر امنیت بحران زده جهان است که جنایات گسترده صهیونیست‌ها علیه ملت فلسطین، اقدامات تروریستی و حامیانشان در عراق و سوریه همچنان قربانی می‌گیرد و تجاوز ائتلاف سعودی به مردم مظلوم و بی دفاع یمن هر روز ابعاد جدیدی از بحران انسانی را رقم می‌زند. نمود این وضعیت بحران زده امنیتی را در بسیاری از کشورهای آفریقایی نظیر سومالی، سودان، لیبی و... می‌توان مشاهده کرد. در میانمار هنوز صدها هزار مسلمان روهینگیایی یا آواره شهرها شده اند و یه به در بدترین شرایط در هند و بنگلادش به سر می‌برند. در آمریکای لاتین نیز وضعیت مطلوبی حاکم نیز و بحران‌های امنیتی در قالب‌های اجتماعی در حال گسترش است که بحران ونزوئلا نمودی از آن است.
حال این سوال مطرح می‌شود که ریشه این وضعیت بحرانی چیست و چرا این روند شکل گرفته است؟ پاسخ به این پرسش را در یک جمله می‌توان جستجو کرد و آن ناکارآمدی سازمان ملل متحد است. سازمانی که باید به مقابله با نظام سلطه پرداخته و عدالت و صلح را بر قرار سازد نه تنها گامی در این عرصه برنداشته بلکه به مرکزی برای تحقق اهداف قدرت‌های بزرگ مبدل شده که نتیجه آن نیز جنگ‌ها و بحران‌های گسترده در جهان است. حق وتو برای ۵ قدرت از زمینه سازان استمرار این وضعیت است چرا که منافع فردی کشورها به منافع نظام بین المللی برتری یافته چنانکه به رغم جنایات گسترده صهیونیست‌هاف تاکنون آمریکا اجازه تصویب هیچ قطعنامه‌ای علیه این رژیم در شورای امنیت را نداده است. بر این اساس می‌توان گفت که کارنامه هفتاد و چهار سال فعالیت سازمان را در جلمه ساختاری بی کفایت و ناتوان می‌توان خلاصه کرد که استمرار روند کنونی‌اش تکرار سرنوشت جامعه ملل یعنی فروپاشی را در انتظار این سازمان قرار خواهد داد. 

^{نویسنده: علی تتماج}