یک، دو، سه... سه هزار.
یعنی باید ۳ تا صفر جلوی همان ۳ بگذاریم تا... تا متوجه شویم طی این بیش از یک دهه چه بر ما گذشته است.
امروز بالای همه صفحات روزنامه عدد ۳۰۰۰ ثبت شده است. یعنی سه هزار روز با مخاطب بودن. یعنی سه هزار روز رصد کردن اخبار، گزارش نویسی، یادداشت‌های روزانه، یافتن عکس برای صفحات، حروفچینی، ویراستاری، صفحه آرایی، تائید دبیر، سردبیر و مدیرمسئول، بستن صفحه یک، پیدا کردن یک عکس خاص، تیتر یک را درشت برو، برای گوشواره عکس دوربُر بگذار و...
امروز سیاست روز سه هزارمین شماره اش را روی کیوسک می گذارد. امروز وقتی بچه های روزنامه به گذشته شان فکر می کنند، خاطرات تلخ و شیرین، اتفاقات ریز و درشت و روزها و شبهای پر از هیجان و استرس را در ذهنشان مرور می کنند. خاطرات تلخی مثل آن نیمه بهمن ماهی که روزنامه به خاطر یک خطای سهوی یک ماه تعطیل شد و خیلی ها حالمان را هم نپرسیدند. مثل کم شدن آگهی ها و دست خالی ماندن ها، مثل جدا شدن دوستان زیادی که طی این سالها همراهمان بودند. از سردبیر و دبیر و خبرنگار گرفته تا بچه های حروفچینی، ویراستاری و صفحه‌آرایی. مثل پیاده شدن پریسا پناه خواهی از قطار زندگی و...
خاطرات شیرین هم کم نداشتیم، اما از آنجا که ذهن ما عادت دارد خاطرات تلخ را در خودش بایگانی کند،کمتر حافظه مان یاری می کند که مرورشان کنیم.
بگذریم. راستش این یادداشت را برای تحویل گرفتن خودمان ننوشتم. قرار نیست برای خودمان دسته گل بفرستیم و دچار خودشیفتگی شویم. این یادداشت را نوشتم تا یادمان و یادتان بماند که ما اگر خدا بخواهد تا زمانی که قلممان روی کاغذ بلغزد و حرفی برای گفتن داشته باشیم، خواهیم ماند.تا زمانی که بتوانیم از این مُلک و مملکت و مردم دفاع کنیم می مانیم و همه تلخی ها و سختی ها را به جان می خریم. سعی می کنیم، تلخی ها را زود فراموش کنیم و خبرهای خوب و خوش را بیشتر در صفحات روزنامه جای دهیم.
نمی دانیم تا کِی هستیم و تا چه زمانی فرصت داریم به عنوان یکی از روزنامه های این کشور هر روز و شب کار کنیم و حاصل کارمان را به دستگاه های چاپ بسپاریم و بعد تقدیم شما کنیم. اما قول می دهیم تا آخرین روزی که هستیم، بمانیم و درست کار کنیم و در بهتر ساختن آینده این کشور به اندازه وسع و توانمان از هیچ کوششی فروگذار نکنیم.
یاعلی مدد...