سازمان ملل متحد باردیگر صحنه نشست آنچه تلاش برای احقاق حقوق بشر نامیده، بوده است. نکته قابل توجه در این نشست‌ها اقدام کمیته سوم سازمان ملل است که با صدور قطعنامه‌ای آنچه را «وضعیت بد حقوق بشر در سوریه» خواند، محکوم کرد. در این قطعنامه که نماینده سوریه آن را «سیاسی» و «جهت‌دار» خواند، دولت سوریه به نقض حقوق بشر متهم شده است. در همین حال ایران نیز به دلیل حمایت از سوریه نیز محکوم شده است. این قطعنامه با ۱۱۶ رأی مثبت، ۱۵ رأی منفی و ۴۹ رأی ممتنع تصویب شد. این اقدام در حالی صورت گرفته که در باب آن چند نکته قابل توجه است. نخست نام کشورهای تدوین کننده این قطعنامه است.
ایالات متحده، انگلستان، استرالیا، فرانسه، ترکیه، بحرین، کویت، اردن، قطر و عربستان سعودی از جمله کشورهای تدوین‌کننده این طرح بودند. کارنامه این کشورها نشان می‌دهد که از یک سو در عرصه داخلی این کشورها چیزی به نام حمایت از حقوق بشر مشاهده نمی‌شود و خود از محورهای اصلی نقض کنندگان حقوق بشر هستند چنانکه در انتخابات اخیر آمریکا به خوبی این ‌روند مشاهده می‌شود که مردم به دلیل اعتراض به روند برگزاری انتخابات سرکوب می‌شوند. و یا در جایی مانند بحرین، رژیم آل‌خلیفه از همه ابزارها برای سرکوب و کشتار مردم بهره می‌گیرد. از سوی دیگر این کشورها از حامیان اصلی تروریست‌ها هستند و اسناد و مدارک به خوبی نقش آنان در ایجاد و گسترش تروریسم را آشکار می‌سازد. با توجه به این شرایط این سوال پیش می‌آید که چگونه سازمان ملل اجازه می‌دهد این ناقضان حقوق بشر و قاتلان بشریت که دستشان به خود هزاران انسان بی‌گناه آغشته است با نام حقوق بشر به ارائه طرح علیه سایر کشورها در سازمان ملل بپردازد؟ همچین این سوال مطرح است که چگونه سازمان مللی که ادعای حمایت از بشریت سر می‌دهد نه تنها به مقابله با این کشورها نمی‌پردازد بلکه در حمایت از آنها اقدام و کشورها را به دادن رای مثبت به طرح آنان هدایت می‌کند؟ این نوع رفتارها نشان می‌دهد که سازمان ملل با دور شدن از وظایف خود همچنان در مسیر نظام سلطه گام بر می‌دارد و ادعاهای حقوق بشری آن صرفا بهانه‌ای برای تحقق اهداف آنان است. چنانکه این سازمان به موضع‌گیری علیه سوریه و متحدانش می‌پردازد که در حال مبارزه با تروریسم هستند و به اذعان جهانیان اگر آنها نبودند اکنون تروریسم سراسر جهان را فراگرفته بود.
به هر تقدیر می‌توان گفت که هر چند رویکردهای دیپلماتیک در سازمان ملل می‌تواند اقدامی برای مقابله با این طراحی‌ها باشد اما در نهایت رفتارهای سازمان ملل نشان می‌دهد که این سازمان در حال حرکت سریع در مسیر نابودی است و تکرار سرنوشت جامعه ملل برای آن دور از ذهن نخواهد بود.