همزمان با اوج‌گیری موج جدید کرونا در جهان، در ایران نیز افزایش مبتلایان و متاسفانه قربانیان کرونا، افزایش چشم گیری داشته است. در همین حال خشکسالی و البته کاستی‌های مدیریتی زمینه ساز چالشهای متعددی بویژه در حوزه آب و برق شده است که متاسفانه بر درد و رنج مردم با وفا و میهن پرست خوزستان و سیستان و بلوچستان افزوده است. در چنین شرایطی در حالی همدلی و اتحاد ملی برای حل مشکلات اصلی ضروری است که همچنان برخی مسئولین عدم اجرای برجام را ریشه اصلی این مشکلات عنوان و ضعف مدیریتی را به حاشیه می‌رانند. متاسفانه این دیدگاه به جای بیان بدعهدی‌ها و زیاده‌خواهی‌های آمریکا در مذاکرات وین، به سمت انتقاد و متهم سازی داخلی سوق یافته است چنانکه برخی در دولت، مصوبه مجلس مبنی راهبرد لغو تحریم‌ها و سیانت از دستاوردهای هسته‌ای را زمینه ساز عدم لغو تحریم‌ها در ماه‌های اخیر عنوان می‌کنند. مواضعی که نه تنها کمکی به حل مشکلات کشور نمی‌کند بلکه خطر سوء استفاده دشمن برای دو قطبی سازی را به همراه دارد که قطعا در شرایط کنونی که کشور نیازمند همدلی است، خسارت‌های بسیاری به همراه دارد. در کنار مواضع برخی آگاهان به روند مذاکرات که بدعهدی طرف آمریکایی را زمینه ساز به نتیجه نرسیدن مذاکرات وین عنوان کرده‌اند حمید رضا آصفی سخنگوی سابق وزارت امور خارجه در گفت و گو با المیادین از اقدام آمریکایی‌ها در دور چهارم مذاکرات مبنی بر بازکردن پرونده موشکی ایران در مذاکرات خبر داد که از عوامل برهم خوردن روند مذاکرات بود.
در کنار این مباحث چند نکته در باب نگاه ناجی گرایانه به لغو تحریم‌ها و آمریکا قابل توجه است.
نخست کارنامه درونی آمریکاست. به عنوان نمونه اخیرا ساختمان مسکونی ۱۲ طبقه با صدها سکنه، در میامی فرو ریخت که پس از دو هفته جستجو باز بیش از ۱۰۰ نفر زیر آوار بوده‌اند و تعداد بسیاری نیز جان خود را از دست دادند. این ضعف مدیریتی در کنار رتبه اول آمریکا در قربانیان کرونا و نیاز ۴۶ میلیون نفر به کمک غذایی روزانه این سوال را مطرح می‌سازد که آمریکایی که توان مدیریت مسائل داخل کشورش را ندارد چگونه ادعای ناجی سایر ملت‌ها بودن را سر می‌دهد؟ در همین حال به اذعان مقامات آمریکایی و نهادهای حقوق بشر، بیش از ۲۰۰ سال است که نژادپرستی سیستماتیک علیه رنگین پوستان بر آمریکا حاکم است چنانکه سالانه بیش از ۱۰۰۰ هزار نفر به دست پلیس صرفا به جرم رنگ پوستشان به قتل می‌رسند. آیا آمریکا با چنین کارنامه‌ای می‌تواند ادعای ناجی بودن برای سایر ملت‌ها را سر دهد؟
دوم آنکه ۲۰ سال حضور آمریکا در افغانستان به خوبی ماهیت درونی این کشور را آشکار می‌سازد. افغانستان امروز نه تنها به امنیت، پیشرفت اقتصادی و آرامش نرسیده است بلکه حاصل این حضور جنگ داخلی، نیاز ۱۸ میلیون از ۳۸ میلیون افغانستانی به کمک غذایی، رتبه آخر این کشور در رده بندی توسعه جهانی، افزایش تولید مواد مخدر از ۲۰۰ تن به ۹ هزار تن و... است. کارنامه افغانستان نشان می‌دهد که ادعای ناجی بودن صرفا بهانه‌ای برای اشغالگری و سوء استفاده برای منافع آمریکاست که در آن نیز ملت‌ها هیچ جایگاهی ندارند که نمود آن گزارش‌های سازمان‌ملل مبنی بر قتل عام هزاران غیر نظامی افغان در حملات مستقیم آمریکاست.
سوم آنکه نگاه حلال مشکلات دانستن آمریکا در حالی در ذهن برخی مسئولین قرار دارد و آمریکا در حالی اخیرا ادعای حمایت از مردم خوزستان و سیستان و بلوچستان را سر داده که این کشور همواره به حمایت از گروه‌های تروریستی همچون منافقین، الحوازیه، جندالشیطان و... که قاتلان مردم ایران از جمله خوزستان و سیستان و بلوچستان هستند پرداخته است. آیا آمریکایی که دست در دست قاتلان مردمان این سرزمین‌ها دارد می‌تواند ناجی آنها باشد؟
با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان گفت که نسبت دادن عدم لغو تحریم‌ها به مسائلی همچون اقدام مجلس، آدرس غلط دادن به مردم است که می‌تواند توهم ضعیف شدن ایران در برابر تحریم‌ها را به همراه داشته باشد که نتیجه آن نه تنها لغو تحریم نخواهد بود بلکه زمینه ساز تشدید تحریم‌ها با تصور تسلیم سازی ایران خواهد شد. بر این اساس مسئولان در روزهای پایانی عمر دولت به جای دلبستن به لغو تحریم‌ها یا همان هیچ، مطلوب است که تمام ظرفیت‌ها را برای حل مشکلات کشور بویژه درد و رنج مردم غیور و میهن پرست خوزستان و سیستان و بلوچستان به کار گیرند تا حداقل در این روزهای پایان با خاطری خود در ذهن مردم، امور را به دولت بعدی واگذار نمایند.
نویسنده: قاسم غفوری
در کنار این مباحث چند نکته در باب نگاه ناجی گرایانه به لغو تحریم‌ها و آمریکا قابل توجه است.
نخست کارنامه درونی آمریکاست. به عنوان نمونه اخیرا ساختمان مسکونی ۱۲ طبقه با صدها سکنه، در میامی فرو ریخت که پس از دو هفته جستجو باز بیش از ۱۰۰ نفر زیر آوار بوده‌اند و تعداد بسیاری نیز جان خود را از دست دادند. این ضعف مدیریتی در کنار رتبه اول آمریکا در قربانیان کرونا و نیاز ۴۶ میلیون نفر به کمک غذایی روزانه این سوال را مطرح می‌سازد که آمریکایی که توان مدیریت مسائل داخل کشورش را ندارد چگونه ادعای ناجی سایر ملت‌ها بودن را سر می‌دهد؟ در همین حال به اذعان مقامات آمریکایی و نهادهای حقوق بشر، بیش از ۲۰۰ سال است که نژادپرستی سیستماتیک علیه رنگین پوستان بر آمریکا حاکم است چنانکه سالانه بیش از ۱۰۰۰ هزار نفر به دست پلیس صرفا به جرم رنگ پوستشان به قتل می‌رسند. آیا آمریکا با چنین کارنامه‌ای می‌تواند ادعای ناجی بودن برای سایر ملت‌ها را سر دهد؟
دوم آنکه ۲۰ سال حضور آمریکا در افغانستان به خوبی ماهیت درونی این کشور را آشکار می‌سازد. افغانستان امروز نه تنها به امنیت، پیشرفت اقتصادی و آرامش نرسیده است بلکه حاصل این حضور جنگ داخلی، نیاز ۱۸ میلیون از ۳۸ میلیون افغانستانی به کمک غذایی، رتبه آخر این کشور در رده بندی توسعه جهانی، افزایش تولید مواد مخدر از ۲۰۰ تن به ۹ هزار تن و... است. کارنامه افغانستان نشان می‌دهد که ادعای ناجی بودن صرفا بهانه‌ای برای اشغالگری و سوء استفاده برای منافع آمریکاست که در آن نیز ملت‌ها هیچ جایگاهی ندارند که نمود آن گزارش‌های سازمان‌ملل مبنی بر قتل عام هزاران غیر نظامی افغان در حملات مستقیم آمریکاست.
سوم آنکه نگاه حلال مشکلات دانستن آمریکا در حالی در ذهن برخی مسئولین قرار دارد و آمریکا در حالی اخیرا ادعای حمایت از مردم خوزستان و سیستان و بلوچستان را سر داده که این کشور همواره به حمایت از گروه‌های تروریستی همچون منافقین، الحوازیه، جندالشیطان و... که قاتلان مردم ایران از جمله خوزستان و سیستان و بلوچستان هستند پرداخته است. آیا آمریکایی که دست در دست قاتلان مردمان این سرزمین‌ها دارد می‌تواند ناجی آنها باشد؟
با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان گفت که نسبت دادن عدم لغو تحریم‌ها به مسائلی همچون اقدام مجلس، آدرس غلط دادن به مردم است که می‌تواند توهم ضعیف شدن ایران در برابر تحریم‌ها را به همراه داشته باشد که نتیجه آن نه تنها لغو تحریم نخواهد بود بلکه زمینه ساز تشدید تحریم‌ها با تصور تسلیم سازی ایران خواهد شد. بر این اساس مسئولان در روزهای پایانی عمر دولت به جای دلبستن به لغو تحریم‌ها یا همان هیچ، مطلوب است که تمام ظرفیت‌ها را برای حل مشکلات کشور بویژه درد و رنج مردم غیور و میهن پرست خوزستان و سیستان و بلوچستان به کار گیرند تا حداقل در این روزهای پایان با خاطری خود در ذهن مردم، امور را به دولت بعدی واگذار نمایند.
نویسنده: قاسم غفوری