ترامپ به شکل مفتضحانه‌ای کاخ سفید را ترک خواهد کرد، اما بایدن نیز مفتضحانه‌تر از رفتن بایدن وارد کاخ سفید خواهد شد.آمریکا این روزها با تحولات و تغییرات شگرفی روبرو است که در تاریخ این کشور نادر است.شاید تاکنون اینگونه واگذاری قدرت و مراسم تحلیف ریاست جمهوری در آمریکا دیده نشده است.
همه دنیا به تماشای اتفاقاتی که در آمریکا در حال وقوع است نشسته‌اند در حالی که در بطن این اتفاقات یک نکته مهم نهفته است که نباید از آن غافل شد. تضعیف آمریکا و نابودی وجهه‌ پوشالی و چهره بزک کرده نظام لیبرال سرمایه داری است که سعی داشت جهان را همچون خود بسازد!
جو بایدن با مشکلات و معضلات بسیاری دست به گریبان خواهد بود.
مشکلات داخلی آمریکا با وجود عمیق‌تر شدن فضای دوقطبی و حتی چند قطبی در این کشور دست بایدن را برای تشکیل یک دولت قوی بسته است.هر اندازه که جو بایدن کابینه خود را از چهره‌ها و مهره‌های سرشناس تشکیل دهد، چالش‌های ایجاد شده در دوران ۴ سال ریاست جمهوری دونالد ترامپ، مانع خواهد بود.
با چنین دولت و حکومتی که راه فروپاشی را سپری می‌کند چگونه باید برخورد کرد؟ آمریکا دیگر آن آمریکای سابق نیست که هر غلطی که بخواهد انجام دهد.تغییر دولت در آمریکا با شکل و شمایلی که همگان می‌بینند، فرصتی است برای کشورهایی چون جمهوری اسلامی ایران تا از نقطه ضعف‌های رژیم لیبرال سرمایه داری برای خود فرصت سازی کند.
هر چند نباید از این نکته غافل شد که آیا آمریکا باقی می‌ماند؟ آیا ایالات متحده به دردی که اتحاد جماهیر شوروی سابق دچار کرد، دچار خواهد شد؟
ترامپ با رفتن خود میراثی بجا گذاشته که هر آن ممکن است گلوی دولت بایدن و نظام حاکم را بگیرد.
بیش از ۷۳ میلیون نفر آمریکایی در انتخابات ریاست جمهوری این کشور به او رأی دادند.
هم اکنون نیز آمریکا روی بشکه باروت است، شهرهای این کشور چهره نظامی به خود گرفته و بیش از ۲۵ هزار نیروی ارتش از گارد ملی در شهرها به ویژه واشنگتن مستقر هستند تا امنیت مراسم تحلیف ریاست جمهوری را تأمین کنند. ایران در معادلات آمریکا و در دوران جو بایدن شاید اولویت اول او نباشد، اما از توجه ویژه‌ای برخوردار خواهد بود.
ادعای بازگشت بایدن به برجام، ادعایی است که باید در عمل ثابت شود، در غیر این صورت بازگشت آمریکا به توافق هسته‌ای حتی در وضعیت ضعف آمریکا، به زیان جمهوری اسلامی ایران است.
ایران اکنون در موضع قدرت است، رزمایش‌های پی در پی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران پیام روشنی به دولت تازه کار آمریکا است که اگر دست از پا خطا کند، واکنش قاطع و ویرانگری را از ایران خواهد دید.
دست برتر ایران در منطقه نیز ترامپ را باید هوشیارتر کرده باشد، همپیمانان جمهوری اسلامی ایران در منطقه غرب آسیا و خلیج فارس، نیروهایی هستند که در زمان لازم وارد عمل خواهند شد بدون آن که آمریکایی‌ها متوجه شوند.
قانون راهبردی مجلس شورای اسلامی نیز توانسته است به خوبی عمل کند و عرصه را به آمریکا و اروپا تنگتر کند، هدف این قانون بازگرداندن آمریکا و اروپا به برجام و اجرای تعهدات در این پیمان است.
جو بایدن زمان زیادی برای فکر کردن بر روی برجان ندارد، چرا که هر روز که بگذرد زمان اجرای بندهای بعدی طرح راهبردی مجلس فرا می‌رسد و دولت نیز باید آن را اجرا کند.
جو بایدن باید در سیاست‌های خارجی آمریکا در خلیج فارس و غرب آسیا تجدید نظر اساسی داشته باشد، اگر او بتواند اصلاحاتی را در این زمینه انجام دهد شاید بتواند بحرانی داخلی را نیز مدیریت کرده و تا اندازه‌ای کنترل کند.
یکی از سیاست‌هایی که بایدن باید آن را در نظر داشته باشد مهار رژیم صهیونیستی و رژیم سعودی است.
این دو رژیم بیشترین نقش را در ایجاد چالش‌های منطقه‌ای دارند.
اسرائیل در فلسطین و سوریه، عربستان در یمن و عراق، صلح و امنیت منطقه را به خطر انداخته‌اند و برای مهار آنها نیازمند تغییر سیاست آمریکا در این مسائل است.
هر چند شاید امیدواری اندکی در تغییر رفتاری آمریکا با روی کار آمدن جو بایدن وجود داشته باشد، اما تنها راه و بهترین راه برای ایالات متحده آن است که دخالت‌های خود را در سطح جهان کاهش دهد، به ویژه در منطقه غرب آسیا و خلیج فارس، آمریکایی‌ها ادعا می‌کنند ۷ هزار میلیارد دلار در منطقه هزینه کرده‌اند اما به اهداف خود دست نیافته‌اند، اگر ۷ هزار میلیارد دلار دیگر هم خرج کنند باز هم به نتیجه نخواهند رسید.
ایران یک ایدئولوژی دارد و بر اساس همان ایدئولوژی حرکت می‌کند، اگر گاهی در مناصبی افرادی ورود کرده‌اند که از این ایدئولوژی عدول کرده‌اند، پایه و اساس آن باقی است و دیگرانی هستند که آن را پیگیری کنند.سیاست مذاکره و مدارا با دشمن، با ایدئولوژی جمهوری اسلامی ایران در تضاد شدید است.
سال ۱۴۰۰ در انتخابات ریاست جمهوری، اگر دولتی انقلابی با مدیریت جهادی روی کار بیاید، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد، مشکلاتی که زاییده تفکر مذاکره و توافق با کدخدا است. 

^{نویسنده: محمد صفری}