در ابتدای دولت یازدهم زمانی که حسن روحانی به عنوان رئیس این دولت انتخاب شد، او در مورد بسیاری از نابسامانی‌ها و کاستی‌های کشور گفت که این مشکلات از دولت قبل به او به ارث رسیده است.
اما حالا که روحانی به عنوان دولت دوازدهم ریاست قوه مجریه کشور را به عهده دارد، شاهد هستیم که آنچه از دولت قبل به او به ارث رسیده، بیشتر از آن چیزی است که خود در سخنانش به آن اشاره می‌کرد و او اینک از این میراث به خوبی برای فرافکنی و شانه خالی کردن از بار مسئولیت ها استفاده می‌کند.
این میراث چیزی جز نیست. درحالی که بیش از یک سال از دولت دوازدهم، می گذرد، مسئولان این دولت هنوز راهکار و برنامه ای برای حل مشکلات مردم ارائه نداده اند و حالا دچار تب " بگم بگم " ها شده اند.
این درحالی است که هنوز رویکرد این مسئولان در روزهای نخستین دولت یازدهم از خاطر مردم نرفته است. آنها همواره با "بگم بگم"های احمدی‌نژاد مخالف بودند و از آن به عنوان وسیله‌ای برای نقد دولت‌های نهم و دهم استفاده می‌کردند. ضرب المثلی است که می گوید:‌"رطب خورده منع رطب چون کند؟".
این تیکه کلامی که این روزها هر جا مصاحبه‌ای از اطرافیان روحانی منتشر می‌شود، در آن از صبر حسن روحانی؛ سکوت وی سخن به میان می‌آید .
نمونه این مطلب را می توان در اظهار مشاور رئیس جمهور که گفته بود او در جلسه مجلس با صراحت بیشتری برای اطلاع مردم سخن خواهد گفت را می توان دریافت.

رسمی دیرینه
«بگم بگم» ها رسم دیرینه احمدی نژاد و یارانش بود که در طول هشت سال ریاست جمهوری هر لحظه با در دست کردن خود در جیب برای رو کردن سند تلاش داشتند، مخالفان و منتقدان خود را از طرح مسائل منصرف کنند. با این حال از آن زمان تا کنون سندی رو نشد.
حالا در مدتی که از عمر دولت روحانی می گذرد، این روش مورد استفاده قرار گرفته است. از جمله اینکه با پذیرش سوال از رئیس جمهور در مجلس روحانی در نامه‌ای به رئیس مجلس تلویحا اقدام به تهدید خانه ملت کرد.
رئیس جمهور خطاب به رئیس خانه ملت نوشت « البته این امر می تواند فرصت خوبی باشد تا برخی از حقایق را برای مردم عزیز کشورم بازگو نمایم که آنها صاحب واقعی کشورند و مشروعیت من و شما نیز از آراء آنها است.»

افکار عمومی
در این میان بسیاری از کارشناسان در این باره میگویند:‌ اینکه بسیاری از افراد نزدیک به رئیس جمهور تهدید می کنند که روحانی با صراحت در میان مردم سخن می گوید؟ موضوعی است که نظر بسی افراد را به خود جلب کرده است، سوالی که در اینجا مطرح می شود این است آیا چیزی از مردم پنهان می شود که دولت در صدد است آن را پنهان کرد ؟ استدلال دولت در این زمینه چیست؟ این درحالی است که رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها در فرمایشات خود تاکید فرموده اند که مردم غریبه نیستند و نباید چیزی از آنها پنهان شود

تقصیر با دولت
در حال حاضر بسیاری از کارشناسان سیاسی معتقدند، با ادعا نمی توان موضوی را ثابت کرد‎.
چرا دولت اگر سندی در دست دارد که نشان می‌دهد که برخی در کشور مانع انجام برنامه‌ها و اقدامات او هستند، شناسایی و موانع برطرف شود. اینکه شرایط موجود بدون سند و مدرک گردن گذاشته شود موضوعی نیست که دیگر افکار عمومی آن را بپذیرد. موضوعاتی چون دولت سایه یا اینگونه حرف ها دیگر برای مردم پذیرفتنی نیست.
روحانی برای صحبت کردن ابزارهای خوبی دارد و طبق نص قانون اساسی و آیین‌نامه داخلی مجلس، هر وقت بخواهند می‌تواند در مجلس سخنرانی کنند. بنابراین برای گفتن حقایق نیاز نیست که وقتی نمایندگان از وی سوال دارند، ایشان به گفتن حقایق بپردازند.
این رئش که رئیس جمهور سوالاتی از جنس اقتصاد را با پاسخ‌هایی از جنس سیاست ترکیب می کند تنها نشان از خود نمایی سیاسی دارد که این روزها حنای بی رنگی در میان مردم محسوب می شود.
چنین تهدیدات نشان از انحراف افکار عمومی برای پوشش ضعف عملکرد تیم اقتصادی دولت و نبود مدیریت واحد در این حوزه دارد . بهتر است او افشاگری ها را به آینده موکول نکند. او در سخنرانی های خود بارها گفته است که برخی از موضوعات را در آینده تشریح می کند
تا خیلی ها خجل شوند اما بهتر است که دیگر صبر نکند چرا که او مسئول پیگیری تخلفات در کشور است. این نوع اظهارنظرها فارغ از این که به نوعی سرپوش گذاشتن و انحراف افکار عمومی است، نوعی بی اخلاقی و تهمت زنی و ایجاد شبهات در کشور و بی اعتمادی مردم است و جز در بازی سیاسی قابل تعریف نیست.
اگر روحانی از این گونه اقدامات اطلاعات موثقی دارد باید در اختیار دستگاه قضا قرار دهد تا به آن رسیدگی شود، آن را جیب خود نگه دارد.
سوالی که باید از روحانی و دولت‌مردان دولت پرسید آن است که چه زمانی به پایان مسیر می‌رسند و چه زمانی قرار است به "بگم بگم"های سیاسی پایان بدهند و بگویند؟! شاید هم چیزی برای گفتن ندارند.
اما به نظر می رسد، پشت بگم بگم ها در آستانه انتخابات، نیات دیگری نهفته است. این نوع اظهارنظرها فارغ از این که به نوعی سرپوش گذاشتن به واردات بی رویه و انحراف افکار عمومی از این موضوع مهم است، نوعی بی اخلاقی و تهمت زنی است و جز در بازی سیاسی قابل تعریف نیست.

^{نویسنده: کتایون مافی}