مثل سال‌هاي گذشته، امسال هم سالن برج ميلاد ميزبان اهالي رسانه، منتقدان و هنرمندان در جشنواره فيلم فجر است.
نگارنده اين سطور هم برخي روزها اين فرصت را پيدا كرده تا بعضي از فيلم‌ها را ببيند. كاري به سطح كيفي جشنواره نداريم، اما روي سخنم با افرادي است كه يا از صنف ما يعني اهالي رسانه هستند و يا از دو قشر ديگر حاضر در محل برج ميلاد.
اين روزها اتفاقاتي را در آنجا مي توان به چشم ديد كه از اين صنوف به دور است. اينكه تا ۴۰ دقيقه پس از شروع يك فيلم، همچنان دوستان علاقه مند وارد سالن مي‌شوند و ككشان هم نمي گزد كه آنها كه زودتر آمده اند و روي صندلي ها جاگير شده اند، قرار نيست تصوير (ضد نور شده) دير رسيده ها را روي پرده ببينند.
اين همه اشكالات ما نيست. برخي دوستان ديگر، يادشان مي‌رود آن آدم سمت چپي يا رديف جلويي آمده است ديالوگ‌هاي فيلم را بشنود و قطعا علاقه اي به شنود مكالمات تلفني بعضي ها را در سالن ندارد. آن هم با آن زنگ تلفن‌هاي متنوع كه هر كدام سازي را كوك مي كنند.
سالن نشست رسانه اي فيلم هم كه براي خودش قابليت ساخت يك سريال را دارد.
راستش يادداشت امروز را براي دوستاني نوشتم كه هر روز (اگر بتوانيم) دور هم جمع مي شويم و فيلم مي بينيم. بايد يادمان باشد كه ما به عنوان كساني كه به نحوي در بهتر ساختن آينده نقش داريم، بايد خودمان را ابتدا درست كنيم و خيلي از حقوق را فراموش نكنيم. همين نكات به ظاهر كوچك كه ما همه مان منتقدش هستيم بايد در سالن تاريك سينما هم رعايت شود. اينها اشتباهات كوچكي نيستند.