چه اشکالی خواهد داشت که یک زمانی فردی با سابقه نظامی رئیس جمهور شود؟آیا منعی برای نامزدی چنین فردی برای انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد؟ قانون ممنوعیتی برای حضور افراد نظامی رده بالا در انتخابات ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی و شورای شهر ایجاد نکرده است و اگر این فرد براساس قانون انتخابات و شورای نگهبان، بتواند واحدهای آنها را پاس کند، می‌تواند خود را در معرض انتخاب مردم قرار دهد و این مردم هستند که تصمیم می‌گیرند چه فردی رئیس جمهور شود یا نماینده مجلس شورای اسلامی.
سوابق یک فرد نظامی حتی شاید قابلیت‌های بیشتری را در او ایجاد کرده باشد و از دیگر نامزدهای انتخابات در هر مقطعی صلاحیت کافی داشته باشد، چرا که شرایط مدیریتی چنین فردی در فرماندهی دشوارتر از دیگران است و مردم دوران سختی‌ها است. چرا نباید جمهوری اسلامی ایران چنین فردی را تجربه کند؟
سوابق انتخابات ریاست جمهوری نشان می‌دهد که در مراحل گوناگون انتخابات، افرادی با سابقه نظامی نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده‌اند مانند دریادار شمخانی، محسن رضایی و محمد باقر قالیباف، هم اکنون نیز افرادی در مجلس شورای اسلامی با سابقه فرماندهی حضور دارند، مهم سوابق درخشانی است که چنین افرادی در زمان فرماندهی خود بجا گذاشته‌اند و مردم نیز می‌توانند بر اساس آن تصمیم بگیرند.
شاید یکی از دلایلی که مردم رویکردی به انتخاب فردی نظامی با سابقه فرماندهی که پس از آن در پست‌های گوناگون مسئولیت داشته و به مدیریت پرداخته است، ذهنیتی است که برخی علیه چنین گزینه‌هایی شکل داده‌اند.
جمهوری اسلامی ایران همه گونه رئیس جمهور را در خود تجربه کرده است، که البته اکثر آنها از طیف سیاسی اصلاح‌طلب و یا با گرایش‌های اصلاح‌طلب بوده است، این که آیا چنین دولت‌هایی در اجرای وظایف و مسئولیت‌های خود موفق عمل کرده‌اند یا نه، مردم باید قضاوت کنند و نظر دهند، اما «شمای» کلی عملکرد آنها نشان می‌دهد، موفقیت قابل توجهی در اجرای برنامه‌های دولت در چارچوب طرح‌ها، برنامه‌ها و قوانین جاری کشور به دست نیاورده‌اند و حتی در سیاست‌های کلی که از سوی رهبر معظم انقلاب به آنها ابلاغ شده ضعف شدید داشته‌اند.
اکنون که موضوع نامزد شدن نظامیان در انتخابات ریاست جمهوری مطرح شده است، نباید سطح چنین مسئله‌ای را تا اندازه یک حزب سیاسی پایین آورد، طرح این موضوع نمی‌تواند یک تاکتیک برای اصولگرایان باشد، بلکه باید آن را کلان‌تر از آن چیزی که مطرح می‌شود، دید.
می‌توان طرح آن را یک راهبرد برای جمهوری اسلامی ایران دانست، چرا که شرایط داخلی و پیرامونی علیه ایران به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد کشور نیازمند فردی با مدیریت قوی، همراه با خصلت سربازی برای انقلاب و مردم است.
می‌توان ادعا کرد که با وجود چنین فردی، او خود را سرباز انقلاب، مردم و نظام اسلامی خواهد دید و به همین خاطر تلاش مضاعف او برای اداره کشور بیشتر خواهد بود. ریاست جمهوری یک شخصیت نظامی با سابقه فرماندهی در پست‌های گوناگون، می‌تواند یک امتیاز مثبت در شرایط کنونی باشد.
رئیس جمهوری که سابقه نظامی داشته باشد، منافع حزبی را هیچگاه در نظر نمی‌گیرد و تنها به منافع انقلاب و مردم فکر می‌کند، او هیچگاه خود را وامدار احزاب سیاسی نخواهد کرد و شاید یکی از دلایلی که برخی سیاسیون و طیف‌های سیاسی با چنین رویکردی مخالفت می‌کنند به همین خاطر باشد، او از چنین جریان‌های سیاسی در کابینه خود بهره نخواهد برد.
باید اعتراف کرد و با صراحت گفت که مردم از بازی‌های سیاسی حزبی در اداره کشور خسته و نا امید شده‌اند، چرا که سوابق رؤسای جمهور چنین ادعایی را اثبات می‌کند، حتی مردمی که به یک نامزد با گرایش سیاسی حزبی رأی داده‌اند، از انتخاب خود پشیمان هستند و این اتفاق را می‌توان در میان مردم مشاهده کرد، چرا که رؤسای جمهور و دولت‌ها، برخلاف آنچه که در وعده‌ها و شعارهای تبلیغات انتخاباتی و پس از برگزیده شدن داده بودند، عمل کردند و این نقطه ضعفی است که چنین دولت‌هایی همواره دچار آن بوده‌اند.
مردم می‌توانند در صورت نامزد شدن یک فرد نظامی در انتخابات ریاست جمهوری دوره آینده، این فرصت را به او بدهند و تجربه ریاست جمهوری یک ژنرال را نیز برای کشور مهیا کنند. 
آن‌هایی که با فرافکنی ادعا می‌کنند رئیس جمهور نظامی، یک دولت دیکتاتور را مستقر خواهد کرد، از این امر غافل هستند که ساختار نظام اسلامی با وجود ولایت فقیه هیچگاه به سوی دیکتاتوری گام برنخواهد داشت، حتی اگر فردی نظامی رئیس جمهور ایران شود. یکی از ویژگی‌های ولایت فقیه در ایران جلوگیری از چنین اتفاقاتی است. ظرفیت دیکتاتور شدن برای رئیس جمهور غیرنظامی با سابقه سیاسی و حقوقی نیز وجود دارد و اگر نبود ولایت فقیه، سال‌ها پیش ریاست جمهوری مادام‌العمر می‌شد و یا با تغییر قانون اساسی اجازه نامزد شدن رئیس جمهوری که دوران ریاستش به پایان رسیده صادر می‌شد.
ژنرال یا حقوقدان اگر دلسوز انقلاب، مردم و کشور باشد و با رویکرد انقلابی‌گری و مدیریت جهادی وارد میدان شود تفاوتی نمی‌کند، مهم کار و تلاشی است که برای حل مشکلات کشور انجام می‌شود.

^{نویسنده: محمد صفری}