چندی پیش بود که مدیر کل امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی کشور از کاهش متوسط سن زنان تن‌فروش در کشور خبر داد و میانگین سنی این زنان را ۲۰ سال عنوان کرد.
به نوشته وبسایت انجمن مدافعان حقوق بشر، وی با بیان اینکه نگرش‌ها نسبت به پدیده تن‌فروشی عوض شده و عده‌ای نه به دلیل فقر مطلق، بلکه برای کسب درآمد بیشتر به سمت این موضوع سوق می‌یابند، عنوان کرد: «طبق آمارهای سال ۹۰، «فقر» مهم‌ترین عامل و «تعارضات خانوادگی» دومین عامل موثر در بروز پدیده زنان خیابانی است.»
اما پدیده روسپی‌گری را فارغ از اینکه در دنیای امروز مخالفان بی‌شماری دارد، می‌توان از چند جهت مورد بحث و بررسی قرار داد؛ از یک جهت می‌توان به عوامل به وجود آمدن این پدیده در جامعه اشاره کرد و قوانین و راهکارهای موجود برای به وجود نیامدن این معضل اجتماعی را مورد بررسی قرار داد و از جهت دیگر رخدادهایی را که پس از به وجود آمدن این پدیده در جامعه به وقوع می‌پیوندد را مورد بحث قرار داد و از این جهت نیز این رخداد‌ها را با توجه به کنوانسیون‌های جهانی بررسی کرد.
واژه روسپی در عالم حقوق و جرم‌شناسی دارای تعریف خاصی می‌باشد که به سه تعریف اشاره می‌شود:
الف) «روسپی به زنانی اطلاق می‌شود که از راه خودفروشی امرار معاش می‌کنند و جز این پیشه‌ای ندارند و تحت نظامات خاص این شغل به کار خود ادامه می‌دهند.»
ب) «تن‌فروشی یعنی ایجاد رابطة موقت جنسی با کسی که به قصد ارضاي جنسی برای این رابطه پول می‌پردازد.» به عبارت دیگر ملاک اصلی در این رابطه ارضاي جنسی خریدار است.
ج) «روسپی کسی است که به دیگری خدمات جنسی می‌دهد و در ازای آن پول دریافت می‌کند.»