با برگزاري انتخابات امريكا در دو روز ديگر، مشخص مي شود كليددار كاخ سفيد براي چهار سال آينده باز دموكراتها خواهند بود يا نوبت به جمهوريخواهان خواهد رسيد.
اين دو حزب در زمينه سياستهاي داخلي كم و بيش تفاوت هايي باهم دارند: دموكراتها از نظر ايدئولوژي سياسي به«ليبراليسم مدرن» باور دارند، طرفدار آزادي هاي مدني در همه زمينه ها هستند(مثلا سقط جنين و ازدواج همجنسگرايان)، طرفدار افزايش خدمات دولتي عمومي بوده و معتقدند دولت بايد تا حدي در مسائل كلان اقتصادي دخالت كند تا بتواند به برقراري عدالت اجتماعي كمك كند و معتقدند افرادي كه درآمد بيشتري دارند بايد ماليات بيشتري بپردازند. جمهوريخواهان اما مشي محافظه كارانه دارند و شديدا راستگرا هستند. طرفدار مذهب و ارزش‌هاي سنتي اند (مخالف سقط جنين و ازدواج همجنسگرايانند)، شديدا معتقد به بازار آزادند و طرفدار كوچك شدن دولت و عدم دخالت آن در اقتصاد هستند و با گرفتن ماليات بيشتر از ثروتمندان مخالفند. به طور كلي، دموكراتها بيش از رقيبشان طرفدار عدالت اجتماعي و افزايش رفاه طبقات محروم تر جامعه هستند.
در عرصه سياست خارجي؛ جمهوريخواهان طرفدار افزايش بودجه نظامي كشور و طرفدار اقداماتي هستند كه به بزرگ تر و قدرتمندتر شدن ارتش بيفزايد. جمهوريخواهان، بخصوص آنهايي كه جزء نئومحافظه كاران هستند، معتقدند امريكا بايد در عرصه خارجي سياست‌هاي تهاجمي اي را دنبال كند و با كشورهايي كه مزاحم منافع اين كشورند، به شدت برخورد كنند. سه رئيس جمهور جمهوريخواه امريكا در سه دهه اخير، رونالد ريگان، جورج بوش(پدر) و جورج دبليو بوش(پسر)، به روشني نشان دادند كه ايده جمهوريخواهان در سياست خارجي، تهاجمي و جنگ طلبانه است و استفاده از نيروي نظامي و تكيه به زور، در اغلب موارد اولويت اصلي آنها براي رفع موانع، يا براي نيل به روياي ديرين امريكايي، يعني اربابي بر دنيا، است. جمهوريخواهان معتقدند كه جنگ سردي بين ايالات متحده از يك سو و روسيه و چين از سوي ديگر در جريان است. جالب است كه ميت رامني، كانديداي كنوني جمهوريخواهان در يكي از سخنراني هاي انتخاباتي اش گفت «دشمن شماره يك ما روسيه است.» ويژگي ديگر جمهوريخواهان، قرابت خاص آنها به اسرائيل است. آنها به طور همه جانبه و بيش از دموكراتها از اسرائيل حمايت مي كنند و در عمل، كوچكترين حقي براي فلسطينيان قائل نيستند. در مورد موضوع ايران، چهره هاي جمهوريخواه نئومحافظه كار بسيار بيشتر از حزب رقيب، بر استفاده از گزينه نظامي تاكيد كرده اند و بسيار راحت تر از جنگ صحبت مي‌كنند.
در قياس با جمهوريخواهان، دموكراتها كمتر طرفدار استفاده از نيروي نظامي هستند و معتقدند امريكا بايد تلاش كند از طريق ديپلماتيك، و تا حد ممكن تعامل با ديگر كشورها، مديريت مورد نظرش بر جهان را اعمال كند و تا حد ممكن تنشها را با رقبايي چون چين و روسيه كاهش دهد. آنها چندان معتقد به ادامه جنگ سرد نيستند و تلاش دارند از تقابل با روسيه پرهيز كنند.
با اين اوصاف چنين به نظر مي رسد كه باقي ماندن دموكراتها در كاخ سفيد، بيشتر به نفع آرامش جهان است و احتمالا از بروز جنگهاي بيشتر، جلوگيري مي‌كند.

^{ماني الوند}