یکم: خدای ابابیل
خداوند ناقه صالح (ع) و پروردگار ابابیل، همان «رب البیت» که خانه خویش را از شر اصحاب فیل رهایی بخشید، از پیامبر مودت و رحمت را نیز پاس خواهد داشت و ما به عاقبت مکرون اطمینان داریم. چنانکه «امام هادی» علیه السلام هنگام که «متوکل» او را خوار می شمرد، فرمود: «جایگاه ما نزد خداوند کمتر از ناقه صالح نیست.» و مومنان به حضرت، با این جمله اطمینان یافتند که خلیفه عباسی سه روز بعد خواهد مرد و سه روز دیگر «منتصر» پدرش را کشت.
دوم: گر مسلمانی از این است...
اما در برابر اهانت به پیامبر اعظم (ص) تکلیف ما چیست؟! مگر ما امت پیامبر نیستیم که از سنگ صدا در می آید و از علما و مقامات ما صدایی در نمی آید. ما با نیت های قلبی کاری نداریم؛ اما از غصه ننالیم که «سلطان اردوغان» رئیس دولت لائیک ترکیه و «عمران خان» نخست وزیر کریکت باز پاکستان به دفاع از پیامبر بر می خیزند، اما از آقای حسن روحانی خبر نیست. اصلاً او کجاست؟ پاستور یا سعدآباد یا باز مثل دوران سیل و زلزله در کیش یا قشم؟!
گر مسلمانی از این است که فریدون دارد، پس چرا کسوت روحانی بر تن دارد:
بوی خیر ز‌آسمان فلک سنگ فتنه می بارد
حالا در این گیر و دار، یک نفر هم سنگی در چاه انداخته و گفته باید حسن روحانی را اعدام کنند که اشتباه کرده و سپس علمای اسلام و همه و همه، به دفاع از او برخاسته اند که چرا به او بد گفته اند! انصاف به خرج بدهیم و لااقل به اندازه مانور دفاع از او مانور دفاع از پیامبر هم بدهیم! خدا بیامرزد حافظ شیرین سخن را که می سرود؛
خدای را به مِیَ‌ام شست و شویِ خِرقه کنید
که من نمی‌شنوم بوی خیر از این اوضاع
مگر ما عزت و ارجی غیر از پیامبر رحمت داریم که این چنین بر او جسارت کنند و ما سکوت کنیم؟! مگر ما چیزی غیر از پیامبر داریم که حیاتمان را به آن تضمین کنیم؟! خوانندگان عزیز باور بفرمایید چند روزی است از غصه، قلم غمباد گرفته و در نوشتن نمی تواند حق مطلب را خوب ادا کند. بگذارید از امام روح الله وام بگیرم: «من تأثرات قلبی خودم را نمی‌توانم اظهار کنم. قلب من در فشار است. این چند روزی که مسائل اخیر ایران را شنیده‌ام خوابم کم شده است. ناراحت هستم. قلبم در فشار است. با تأثرات قلبی روزشماری می‌کنم که چه وقت مرگ پیش بیاید. عزت ما پایکوب شد؛ ... ما با این مصیبت چه بکنیم؟... ای علمای ایران، ای مراجع اسلام، من اعلام خطر می‌کنم! ای فضلا، ای طلاب، ای مراجع، ای آقایان، ای نجف، ای قم، ای مشهد، ای تهران، ای شیراز، من اعلام خطر می‌کنم!» (صحیفه امام،ج‌۱،ص:۴۱۵)
چهارم: بی نیاز
پیامبر اعظم(ص)، بی نیاز از دفاع ما است او خدایی دارد که از ابراهیم خلیلش با پشه ای لنگ، در برابر نمرود دفاع کرد. او هیچ محتاج ما نیست. ما محتاج اوئیم. بدانید که اگر جبهه استکبار غیرت ما را در دفاع از پیامبرمان نبیند ریشه ما را هم برخواهد کند. لااقل ای مسلمین، ای دولتمردان، ای علمای اسلام، برای آینده خودمان و خودتان هم که شده، به اندازه مردم کویت و اردوغان و عمران خان، نمایش دفاع از پیامبر بدهیم.

^{نویسنده: محمد مهدی شیر محمدی}