ربنای تو هنوزم بر دل و جان آشناست
تا ابد استاد، صوت دلربایت با صفاست
تو مرا با ربنایت روح و جان بخشیده‌ای
بر دل هر خسته جانی تو توان بخشیده‌ای
تا شنیدم این دهان بستی دهانی باز شد
وقت دلدار و اذان و روزه و افطار شد
شعر زیبای وطن را تو چه زیبا خوانده‌ای
در کنار شاعر شیرین سخن خوش خفته‌ای
سال‌ها آواز تو از جان ما غم می‌زدود
بر تو و بر روح نیکانت سلام و صد درود
بلبل خوش خوان ایران درغمت آشفته‌ایم
ما ز وصف خلق و خوی تو غزلها گفته‌ایم
دل ندارم برزبان آرم، بگویم زنده یاد
خسرو آواز ما ، هرگز نمیری تو ز یاد
ناز شصتت، ای علمدار صف آوازها
بعد تو هرگز نمی‌آید چنین آوازها
هرقدر مدح تو را«سیرنگ»بگوید کم است
یاد تو آواز ایران را دمادم مرحم است

^{نویسنده: سیرنگ احمدزاده}