این روزها سکوت مدعیان حقوق بشر در برابر کشتار مسلمانان میانمار همچنان ادامه دارد چنانکه کودک هفت ساله روهینگیایی در حالی مسیر پر گل و لای برای رسیدن به بنگلادش را پیمود که خواهر کوچکش را روی پشتش حمل می‌کرد.
یوسار حسین، کودک هفت ساله روهینگیایی در حالی مسیر پر گل و لای برای رسیدن به بنگلادش را پیمود که خواهر کوچکش را روی پشتش حمل می‌کرد. او با پای برهنه و درحالی که هنوز لباس فرم مدرسه را به تن داشت به بنگلادش رسید. یوسار یکی از هزاران نفری بود که درپی افزایش خشونت‌ها علیه مسلمانان، مجبور به فرار بسوی بنگلادش شد. او که درپی این خشونت‌ها هم پدرش و هم خانه‌شان را از دست داده بود، می‌گوید: خواهرم خیلی سنگین است. فکر نمی‌کردم بتوانم تمام مسیر او را روی پشتم حمل کنم.
ورود موج جدید مهاجران از میانمار به بنگلادش از ۲۵ ماه اوت آغاز شد؛ یعنی از زمانی که درپی شورش گروهی از مسلمانان روهینگیا و حمله آنها به ایستگاه‌های پلیس میانمار در اعتراض به تبعیض‌های گسترده علیه این اقلیت قومی، ارتش میانمار دست به سرکوب گسترده‌ای زده و به ضرب و شتم ساکنان منطقه و به اتش کشاندن روستاها مبادرت کرد. فیروزه بیگم، مادر یوسار می‌گوید که به خانه آنها در شهر
«راته دانگ» میانمار (Rathedaung) حمله شده است. آنها فریادهای بلندی شنیده‌اند و شاهد بوده‌اند که شعله‌های آتش هرآنچه را که داشته‌اند، در خود فرو برده است.
پدر یوسار درحالی که سعی داشت فرار کند به قتل رسیده است اما مادر خانواده به همراه سه فرزندش توانسته‌اند بگریزند.
یوسار که هنوز یونیفرم سبز و سفید مدرسه را به تن دارد، می‌گوید: من کفش و جوراب رنگی هم داشتم اما در زمان فرار از خانه، آنها را جا گذاشتم. اعضای این خانواده مدت شش روز را پیاده پیمودند تا اینکه سرانجام به رودخانه «ناف» رسیدند. آنها سپس با یک قایق چوبی خود را به بنگلادش رسانده‌اند و یک روز دیگر را نیز با پای پیاده و گاه روی کامیون گذرانده‌اند تا سرانجام در تاریخ ۲ اکتبر توانسته‌اند به خانه یکی از بستگانشان در بنگلادش برسند.
لازم به ذکر است تحت فشار افکار عمومی جهان، ارتش میانمار تحقیقات داخلی‌ای را درباره عملکرد سربازان این کشور در جریان عملیات نظامی‌ای که باعث شد بیش از نیم میلیون تن از مسلمانان روهینگیا به بنگلادش فرار کنند و به گفته بسیاری در جریان این عملیات سربازان دست به اقداماتی چون کشتار، تجاوز و آتش زدن زدند، آغاز کرد.حمله شبه‌نظامیان روهینگیایی به ۳۰ پست امنیتی در تاریخ ۲۵ اوت سال‌جاری میلادی باعث یک واکنش نظامی شدید در استان راخین شد که سازمان ملل آن را پاکسازی قومی خواند.
دفتر ژنرال آی وین، فرمانده کل ارتش میانمار ضمن اعلام اینکه کمیته‌ای به رهبری ژنرال وین تحقیقاتی را درخصوص رفتار پرسنل ارتش آغاز کرده، تاکید کرد: این عملیات براساس قانون اساسی میانمار کاملا توجیه پذیر بوده است. براساس بیانیه منتشر شده این کمیته از پرسنل نظامی سوال خواهد کرد که آیا از آیین‌نامه ارتش پیروی کرده‌اند یا خیر؟ آیا در جریان این عملیات دقیقا از فرمانده تبعیت کرده‌اند یا خیر؟ و سپس اطلاعات کامل را منتشر خواهد کرد.
این در حالی است که میانمار در اکتبر سال ۲۰۱۶ از ورود یک هیئت سازمان ملل که موظف بود درخصوص اتهامات بدرفتاری در جریان یک عملیات نظامی کوچک‌تر تحقیقاتی انجام دهد، امتناع کرده است اما تحقیقات داخلی عمدتا ادعاهای آوارگان را درخصوص بدرفتاری‌هایی که نیروهای امنیتی در جریان عملیات پاکسازی انجام داده‌اند، رد کرده است.
آنگ سان سوچی، رهبر دوفاکتوی میانمار متعهد شده تا به تمام نقض‌های حقوق بشر رسیدگی کند و تاکید کرده که میانمار قبول خواهد کرد آوارگانی که بتوانند ثابت کنند ساکنین میانمار بوده‌اند به کشور بازگرداند.
رهبر دوفاکتوی میانمار از طرح‌هایی برای تشکیل یک آژانس امدادرسانی تحت رهبری مدنی با حمایت خارجی، برای کمک به اسکان مجدد مسلمانان روهینگیایی در ایالت راخین خبر داد. آنگ سان سوچی تلاش دارد در بحبوحه بحران مسلمانان روهینگیایی وجهه آسیب‌دیده خود را ترمیم کند.
یک مشاور نزدیک آنگ سان سوچی، رهبر دوفاکتوی میانمار گفت این کمیسیون پیشنهادی از مدت‌ها پیش مد نظر بوده و بخشی از تلاش‌هاست که نشان دهد دولت غیرنظامی به رهبری او و نه ارتش میانمار، کمک‌های بشردوستانه، اسکان مجدد و توسعه اقتصادی فراهم می‌کند.
سوچی برنده نوبل به دلیل محکوم نکردن سرکوب خشونت‌آمیز روهینگیایی‌ها در ایالت راخین به دست ارتش میانمار مورد انتقاد قرار گرفته است. این بحران موجب شده تا صدها هزار مسلمان روهینگیایی به سمت بنگلادش در همسایگی میانمار فرار کنند. گرچه میانمار مدعی است که عملیات‌های نظامی از پنجم سپتامبر متوقف شده است اما هزاران پناه‌جوی دیگر در روزهای اخیر با عبور از رودخانه جداکننده دو کشور وارد بنگلادش شدند. براساس برآورد آژانس‌های امدادی، ۵۳۶ هزار تن وارد منطقه "کوکس بازار" بنگلادش شدند و گروه‌های امدادی و جوامع محلی با فقدان منابع روبه‌رو شدند. علاوه بر این حدود ۲۰۰ هزار تن پس از فرار از آزار و اذیت در میانمار در بنگلادش مستقر شدند.
