کمتر از یک هفته تا برگزاری یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری (۲۴ خرداد ماه) باقی مانده است. مجموعه نظرسنجی ها نشان می دهد که هنوز حدود نیمی از هفتاد درصد مردم - که اعلام داشته اند قطعا در انتخابات ریاست جمهوری شرکت خواهند کرد – کاندیدای مورد اعتماد و علاقه خود را برنگزیده اند. لابد منتظرند تا همه حرف ها و برنامه های کاندیدا ها را بشنوند و ببینند و دست آخر یکی را برگزینند.
اصولا سرنوشت انتخابات در ایران در هفته آخر و بویژه روزهای پایانی رقم می‌خورد. اگر مراکز افکارسنجی– که اتفاقا زیاد هم نیستند – منحنی رقابت کاندیداهای ریاست جمهوری را در ادوار گذشته برای افکار عمومی منتشر کنند به وضوح دیده می شود که چه اتفاقی در آن دوره ها رخ داده است. در راستی آزمایی برای هر یک از این انتخابات‌ها همین بس که دولتهای مستقر که خود مسئولیت برگزاری انتخابات را برعهده داشته‌اند، قدرت را به رقیبانی از جناح مقابل خود واگذار کرده‌اند. این در حالی است که جناح حاکم و مجری انتخابات کشور، خود کاندیدايی در صحنه رقابت ها داشته است که اتفاقا به علت سرشناس بودن «نامزد دولت» و یا مورد حمایت دولتیان که درصدد حفظ وضعیت موجود و باقی ماندن در قدرت بودند در نظرسنجی ها از دیگر کاندیداها پیشی گرفته بودند، ولیکن در روزها و ساعات پایانی تبلیغات ورق برگشته و کاندیدای رقیب ولو «گمنام» مورد اعتماد و انتخاب اکثریت توده ها قرار گرفته است. معمای خیلی پیچیده ای نیست و خدا وکیلی تقلبی هم صورت نمی گیرد یعنی ساختار انتخابات در ایران با وجود هیات های اجرائی و نظارت مسئولین صندوق که از خود مردم انتخاب می شوند اجازه تقلب را به کسی و آن هم در سطح وسیع نمی دهد. البته تخلف اجتناب ناپذیر است.
این معجزة آرا نیمی از توده های مردم است که پس از شنیدن و دیدن برنامه های کاندیداها در روزها و ساعات آخر تصمیم نهایی را می‌گیرند. حالا دیگر مانده است به این که شانس کدامیک از کاندیداها با رای و نظر توده های میلیونی، همخوانی پیدا کرده باشد و این باز سعادت بر شانه کدام آدم خوش شانسی بنشیند و او را برنده میدان کند، حال ممکن است این انتخاب از ردیف های اول و دوم جدول باشد مانند انتخابات دوم خرداد سال ۷۶ و یا یکی از اول جدول و سرشناس‌ترین رجل سیاسی و دیگری از گمنام ترین افراد باشد مثل آنچه که در خرداد سال ۸۴ اتفاق افتاد اگر کسی واقعا در این مورد شک دارد می‌تواند به مراکز افکارسنجی مراجعه کرده و سوابق ضبط شده نظر سنجی های زمان انتخابات ریاست جمهوری را از نزدیک مورد مطالعه و پژوهش قرار دهد.
یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری نیز علیرغم رشد فکری جامعه و عقلانی و منطقی‌تر شدن انتخاب مردم، باز هم از این قاعده کلی مستثنی نخواهد بود. در این دوره از انتخابات نیز نظرسنجی ها نشان می دهد که آقایان قالیباف، ولایتی و جلیلی به ترتیب به عنوان نفرات اول تا سوم جدول از دیگران پیشی گرفته اند. اگر در روزهای آینده آراءي نیمی از جمعیت رای دهنده که به تصمیم می‌رسند همچون روزهای گذشته توزیعی متوازن بین کاندیداها داشته باشد – چنین اتفاق نادری – حاکی از عقلانی تر شدن انتخابات بوده و رکورد جدیدی از رفتار انتخاباتی مردم شریف ایران را به ثبت خواهد رساند. اما دو عامل مهم این روند را می تواند به شدت تحت تاثیر و دگرگونی قرار دهد. عامل اول ائتلاف دو کاندیدايی که خود را نماینده جبهه اصلاحات معرفی می کنند یعنی اتحاد بین آقایان عارف و روحانی با مدیریت
آیت الله هاشمی رفسنجانی و دستیاری حجت الاسلام خاتمی که مورد توجه و تاکید تحلیل‌گران سیاسی و مشاوران امین جریان اصلاح طلب بوده و تقریبا به عنوان یک مطالبه عمومی در بدنه اصلاحات در آمده است و غیر از این هم باشد با حضور دو کاندیدا از اصلاح طلبان باعث حذف هر دو در مرحله اول خواهد بود. عامل دوم، حمایت «حامیان دولت» از سعید جلیلی به لحاظ ویژگیهای منحصر به فردی که طرفداران دولت احمدی نژاد در او می‌بینند و معتقدند او تنها کسی است که تمام خصوصیات مثبت دولت فعلی را دارا بوده و هیچ یک از نقاط ضعف دولت را ندارد. اگر این دو ظرفیت بالقوه در روزهای پایانی رقابت ها به نفع این دو جریان آزاد شود و رویکرد آراي میلیونی توده خاموش و خاکستری جامعه را نیز به همراه داشته باشد باید منتظر آرایش سیاسی کاملا متفاوت و جدید و معجزه گونه ای را در سطح رقابتها شاهد بود!
با این تفاسیر بر این باورم که عملکرد سالهای آخر دولت احمدی‌نژاد باعث شده است تا نماد اعتراض به وضعیت فعلی، اقبال بیشتر مردم را به همراه داشته باشد. لذا کاندیدای نماینده دولت فعلی در فینال رقابت های یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، پیروز نهایی نخواهد بود چرا که تجربه ثابت کرده است که مردم ضمن حفظ باورها و ارزشهای خود همیشه در پی «هوای تازه» هستند.
