چقدر با وعدههایی که نامزدهای انتخابات ریاستجمهوری هنگام تبلیغات میدهند موافقید؟
همواره نامزدهای انتخابات به ویژه انتخابات ریاستجمهوری، برای به دست آوردن رأی بیشتر مردم، هرچه میتوانند وعدههای بزرگ میدهند. وعدههایی که اگر اندکی روی آن تمرکز گردد و دقت شود، این نتیجه به دست خواهد آمد که وعده داده شده یا در حیطه وظایف قانونی آن نامزد نیست یا این که از توان او خارج است.
اگر به سابقه تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری و حتی مجلس و شورای شهر بنگریم از این دست وعدههایی که هنوز هم پس از سالها، روی زمین مانده است، بسیار دیده میشود.
تبلیغات انتخاباتی با وعدههای دهانپرکن و فریبنده همراه است، اکثر نامزدها به ویژه نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری برای این که وعدههای پررنگتری بدهند به رقابت سخت با یکدیگر میپردازند تا نکند از میدان رقابت عقب بمانند.
هر یک از نامزدها نگران آن هستند که نکند رقیبش زودتر از او وعده انتخاباتی بدهد و تعدادی از رأی مردم را از آن خود کند و او دیگر نتواند از آن وعده بهره ببرد.
برای همین است که به جای رقابت سالم برای خدمت به مردم، کشور و انقلاب اسلامی، سعی نامزدها بر این است که راهی برای انتخاب شدن پیدا کنند و بهترین راه را هم ردیف کردن وعدههای اقتصادی به مردم میدانند.
اگر شما به عنوان مردمی که در انتخابات ریاست جمهوری پای صندوق رأی حاضر میشوید و به فردی رأی میدهید که بیشترین و بزرگترین وعدههای انتخاباتی را سر داده است، سخت در اشتباه هستید.
سعی کنید این بار به وعدههای نامزدها به گونهای دیگر بنگرید. با چشم عقل و منطق به آنها نگاه کنید و احساسات را کنار بگذارید تا بتوانید انتخاب درستی را هم داشته باشید.
وعدههای نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری را که قرار است یک ماه دیگر در ۲۹ اردیبهشت ماه برگزار شود، به راحتی نپذیرید، آن را سبک سنگین کنید، با وعدههای دورههای پیشین مقایسه کنید که آیا روسای جمهور گذشته به وعدههای خود پایبند بوده اند یا نه؟!
وزن وعدههای انتخاباتی را بسنجید، ببینید آیا وعدههای داده شده قابلیت اجرایی شدن دارد یا نه؟
شعارها، وعده ها، تبلیغات انتخاباتی و بررسی عملکرد گذشته فردی که نامزد شده است، میتواند ترازوی خوبی برای تشخیص درستی و نادرستی ادعاهای او باشد.
پس میتوان با اندکی ریزبینی، در انتخابات ریاست جمهوری و هر انتخاب دیگری به یک نتیجه خوب رسید.
و اما تکلیف این وعدههایی که نامزدهای انتخابات به ویژه انتخابات ریاست جمهوری به مردم میدهند، باید به گونهای روشن شود.
همانطور که در ثبت نام داوطلبان انتخابات ریاست جمهوری نواقصی وجود دارد که باعث میشود برخی که شرایط احراز صلاحیت را ندارند، برای ثبت نام مراجعه کنند، آنهایی که ثبت نام میکنند و سپس با وعدههای غیرقابل دستیابی تنها برای چند رأی به فریب افکار عمومی میپردازند، باید فکری کرد.
باید نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری،مجلس و شورای شهر تفهیم شوند که از دادن وعدههای بزرگ و فریبنده پرهیز کنند، در غیر این صورت صلاحیت آنها اگر هم احراز شده باشد، میتواند رد شود چرا که شعارها و وعدههای آن نامزد در جهت فریب افکار عمومی بوده است.
نباید اجازه داد نامزدهای انتخابات تبلیغات فریبنده بدهند که از توان آنها خارج است. واقعیت و حقیقت و آنچه که در توان یک نامزد بر اساس قانون میگنجد کافی است.
اگر نامزد انتخابات ریاست جمهوری با اقبال عمومی روبرو شود و رأی بیاورد، کافی است در چارچوب قانون به وظایف خود عمل کند و برنامههایی که از سوی رهبر معظم انقلاب و مجلس شورای اسلامی ارائه میشود، اجرایی کند، آنگاه دیگر نیازی به وعدههای پرطمطراق و فریبنده نیست.
مردم پس از چندی آن وعدهها را مطالبه میکنند و اگر محقق نشده باشد، سر خورده میشوند. ناامیدی مردم از همینجا سرچشمه میگیرد.
نامزدهایی که احراز صلاحیت میشوند، از انتخابات ۲۹ اردیبهشت به خود و مردم قول بدهند وعدهای ندهند که نتوانند آن را اجرا کنند.
پیامبر اکرم (ص) میفرمایند: «به زیادی نماز، روزه و حجشان نگاه نکنید به راستی سخن و دادن امانتشان نگاه کنید.»
سیاوش کاویانی