ظاهرا میثاقنامهای که اعضای شورای شهر جدید تهران امضا کردهاند، حاوی یک نکته جذاب است.
اینکه بر مبناي آن تمامي منتخبان شوراي شهر تهران تعهد دادهاند در صورت پیروزی در انتخابات هيچ سمت ديگري را نپذيرند. یعنی نه محسن هاشمی حق دارد سودای شهردار شدن را در سر بپروراند و نه سایر اعضا میتوانند به پیشنهادهای دولت آینده فکر کنند.
اشتباه نشود. این قول و قرار و امضا گرفتن برای کار «جهادی» در شورای شهر تهران و رفع مشکلات مختلف پایتخت کشور نیست، که اگر بود جای شکر و تشکر داشت.
این قول و قرار برای این بوده که آنها احتمال این را میدادند که مدل انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در تهران تکرار شود. به این صورت که با توجه به استفاده از همه ترفندها و ایجاد دوقطبی، کسانی که برای ترس از یک کاندیدا به کاندیدای دیگر رای میدهند، برای شورای شهر هم همین الگو را ادامه دهند. طبیعتا به مانند ترتیب افراد بازمانده از مجلس دهم که لیست اصولگرایان بوده، در انتخابات شورای شهر هم همین اتفاق رقم میخورد.
این اتفاق دقیقا رخ داد و چهرههای حاضر در فهرست اصولگرایان با نام «خدمت» در رتبههای بعد از ۲۱ قرار گرفتند. حالا اگر کسی از منتخبین پنجمین دوره شورای شهر بنا به هردلیلی نظیر شهردار شدن یا وزارت و معاونت ریاست جمهوری و یا معاونت وزارتخانهها بخواهد از ساختمان «بهشت» به «پاستور» منتقل شود، به طور کاملا طبیعی چهرههای «علیالبدل» وارد صحن شورا میشوند.
این رفتار آنها نه مصداق اصلاحطلبی که دقیقا «انحصارطلبی» است. یادمان نرفته که در شورای چهارم همین جریان چه بلایی بر سر «الهه راستگو» آوردند. یادمان نمیرود که چه در همین انتخابات و چه در انتخابات اسفند ۹۴ فهرستها نه بر اساس شایستگی که با معیار پرداخت «حق حساب» بسته شد.
صندلی فروشی و دریافت پول حرف ما نیست. حرف همانهایی نظیر الهه کولایی است که اتفاقا در جریان اصلاحطلبی تعریف میشوند، اما نمیتوانند در مقابل این نوع چیدمان سکوت کنند.
حالا شورای شهر پنجم به شکل کاملا یکدستی در کف قدرت اصلاحطلبان است. ما منتظریم که ببینیم در این دوران آنها چه گلی بر سر شهر تهران میزنند؟ منتظریم ببینیم آنها مشکلات این کلانشهر راچگونه حل میکنند؟ و آیا اصلا توان و فرصت این کار را دارند یا نه؟ تجربه شورای شهر اول نشان میدهد که نمیتوان به «لیست امید» امیدوار بود. هم کارنامه آن شورا شفاف است و هم کار شهردارانی نظیر مرتضی الویری و احمد ملکمدنی و نفر قبلتر از آنها آنقدر درخشان و «مشعشع» هست که میتوان از همین حالا سرانجام آنرا متصور شد.
اما با همه اینها امیدواریم انحصارطلبان ببخشید «اصلاحطلبان» بتوانند مشکلات و معضلات شهری را «اصلاح» کنند.
محسن رجبی