«ایستادگی در برابر زیاده‌خواهی‌ها همواره باید شاخص خطّ مستقیم حرکت مسئولان این بخش باشد، و چنین خواهد بود ان‌شاء الله.» این جملات پایان‌بخش پاسخ نامه رهبر معظم انقلاب به نامه رئیس‌جمهور در ۳ آذر ۱۳۹۲ است. زمانی که توافق ژنو شکل گرفت و نظر رهبری هم براساس آنچه «رئیس‌جمهور» مرقوم داشته بود، اعلان شد. از آن تاریخ بیش از ۳ سال می‌گذرد و حالا به نقطه‌ای رسیده‌ایم که با تصویب تمدید ۱۰ ساله تحریم‌های داماتو، عملا از سوی امریکایی‌ها «نقض برجام» شکل گرفته است. حالا ماییم و تعهداتی که مو به مو انجام دادیم و بدعهدی‌های طرف مقابل که تمامی ندارد. حالا همان دولتی که در خوش‌بینی محض فکر می‌کرد یک «فتح‌الفتوح» را رقم زده و توانسته با «کدخدا» کنار بیاید، باید پای در عرصه جبران بگذارد. جایی که «واکنش» صریح و قطعی و دقیق ایران را می‌طلبد و اجازه ندهد، همه آنچه «نقد» از کف داده و «نسیه» گرفته، بیش از این ادامه یابد و «خسارت محض» بیشتری به دنبال داشته باشد. مرور نظرات رهبر معظم انقلاب در طی این سه سال و تذکراتی که البته «برخی‌ها» گوش شنوایی برای درک و فهم آنها نداشتند، می‌تواند ما را به درک بهتر و بیشتری برساند و البته وضوح این تجربه را بیشتر کند.
