آنجلا مرکل دیروز میزبان دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس، فرانسوا اولاند رئیس جمهوری فرانسه، متئو رنتسی نخست وزیر ایتالیا و «باراک اوباما» رئیس جمهوری آمریکا در منطقه هانوفر بود. حاضران در نشست در حالی ادعای تلاش واحد برای توسعه روابط و مقابله با چالشهای جهانی را سر دادند که بررسی ساختار بین‌الملل حقایقی ورای این ادعاها را نشان می‌دهد. نخست اختلافات شدید در داخل خود کشورهای حاضر در اجلاس است. کشورهای فرانسه، آلمان، ایتالیا و لوکزامبورگ در یک چالش مستقیم در برابر انگلیس سپتامبر سال گذشته یک سندی را در رم امضا کردند که براساس آن خواستار تشکیل یک اتحادیه ایالتی شده‌اند.براساس این طرح، اتحادیه ایالتی اروپایی دیگر نه تنها در زمینه سیستم اقتصادی متمرکز، بازار مشترک و مسائل بودجه‌ای بلکه در زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی، سیاستهای دفاعی، امنیتی و خارجی نیز یکپارچه عمل خواهند کرد. جالب توجه آنکه این ائتلاف نیز از درون با اختلاف‌های بسیاری مواجه است چنانکه حزب افراط‌گرای آلترناتیو برای آلمان گفت که فرانسه و کشورهای جنوب اروپا به دلیل اینکه برای منطقه یورو مشکل درست می‌کنند، خوب است از منطقه پولی یورو خارج شوند. وضعیت بحرانی در داخل اتحادیه اروپا چنان است که «ماریو مونتی» نخست‌وزیر سابق ایتالیا و کمیسر کنونی اروپا ضمن ابراز نگرانی نسبت به فروپاشی و تجزیه اروپا، سیاستهای ملی فاسد و حفره‌های ساختاری در ساختار بروکسل و بحران‌های خارجی را از عوامل تهدید کننده اتحاد اروپا و عامل فوپاشی و تجزیه آن دانست. نکته دیگر اختلافات میان اروپا و آمریکاست چنانکه همزمان با سفر اوباما به آلمان مرم علیه تجارت آزاد اروپا و آمریکا تظاهرات کردند. جالب توجه آنکه اشتاین مایر وزیر خارجه آلمان گفت که برای دستیابی به توافق تجارت آزاد با آمریکا باید تلاش فراوانی صورت گیرد و کشورش به هر قیمتی حاضر به نهایی شدن این توافق نیست. با توجه به این اختلافات می‌توان گفت که نشست هانوفر نه نشست متحدان بلکه نشستی با تضادهای متعدد بوده که بر اساس برخی چالشهای مشترک شکل گرفته است. مسائلی همانند سوریه، تروریسم گسترش یافته در اروپا، بحران پناه‌جویان و رسوایی غرب در این زمینه، چگونگی مقابله با اعتراض‌های مردمی و ملی گرایانه در جوامع غربی علیه نظام سرمایه‌داری از جمله مسائل مشترک میان طرفین بوده است. نکته قابل توجه آنکه کشورهای مذکور حتی در باب این چالشها نیز اتفاق نظر نداشته و هر کدام بر اساس منافع خود به آن می‌نگرند که وضعیت رفتاری آنان در قبال پناه‌جویان نمود عینی این وضعیت است. در نهایت می‌توان گفت که نشست هانوفر نشستی برای تقابل میان کشورهای اروپایی و آمریکا بوده که در بسته بندی هماهنگی برای حل چالشهای جهانی پنهان شده بود.
