مهسا صحت طلب: ديروز يكي از خبرگزاري ها با تيتر: "وقتي هاليوود تسخير لانه جاسوسي را تحريف مي‌كند" به بررسي ساخت فيلمي با عنون "سفينه" پرداخته بود كه قرار است كمپاني هاي صهيونيستي براي ساخت آن هزينه كنند. فيلمي ضد ايراني كه حتي قرار است تسخير لانه جاسوسي آمريكا و همينطور اتفاقات واقعه طبس را آنگونه كه خودشان مي خواهند تحريف كنند و بسازند. شايد در ابتدا با خواندن چنين خبري، كلي فحش و بد و بيراه به سازندگان چنين فيلم هايي بدهيم و عصباني شويم از اينكه آنها چگونه واقعيات را به سود خود تغيير مي دهند. اما اگر قدري آب بنوشيم و آرام شويم، آنوقت مي‌توانيم به زواياي ديگري از اين اتفاق فكر كنيم و در حسرت داشتن مديران و فيلم سازاني بمانيم كه قدري نگاه آينده نگر و درستي داشته باشند. همين چند روز پيش به بهانه ساخت فيلمي درخصوص شهيد چمران به انتقاد از سياست هايي پرداختيم كه باعث مي شوند قهرمانان ما فقط در كتاب ها بمانند و تصويري نباشد كه آنها را به نسل بعدي انتقال دهد. حالا هم بحث چيزي شبيه به همان موضوع است. ما نشسته ايم و در جنگ نرم غربي ها، هيچ كاري نمي‌كنيم و بعد توقع داريم آنها هم از روي دست ما نگاه كنند و دست روي دست بگذارند. چه تصور باطلي. طي اين سال هاي اخير چند فيلم و سريال درست و درمان درخصوص تاريخ معاصرمان ساخته ايم؟ چند فيلم خوب و قابل تامل درخصوص دفاع مقدس، تسخير لانه جاسوسي، واقعه طبس، تحريم هاي آمريكا، جنگ نرم آنها، فتنه 88 و... را به مردم عرضه كرده ايم؟ جواب اگر صفر نباشد، چيزي در همين حدود است. خواندن چنين خبرهايي بيشتر از آنكه براي مخاطبان عام لازم باشد، براي مسئوليني "واجب عيني" است كه كارنامه مديريت يا وزارتشان پر از خالي است! بحث ما مديران كنوني نيستند. روي حرف ما با همه مديران فرهنگي پس از انقلاب است. نه فقط مديران كه با همه آنها كه خود را بخشي از فرهنگ و هنر اين مملكت مي دانند. آنها كه به وظيفه شان عمل نمي كنند، اما همواره مدعي اند.