زمانی که در صحن علنی موقع بیان تعهد و شنیدن اطمینان از سوی وزیر خارجه برای تصویب سی.اف.تی بود او به صراحت گفت که نه خودش و نه رئیس جمهوری تعهدی درباره بهبود اوضاع نمی دهند!!! اما وزارت خارجه بیانیه‌ای را آماده کرد که سوء برداشت از این سخن رفع شود!!!! صراحت ظریف جای سوء برداشتی را نگذاشت اما انگار قرار بود حرفهای صریح وزیر خارجه طوری دیگر در افکار عمومی جا بیافتد!
بر همین اساس روابط عمومی وزارت امور خارجه در بیانیه‌ای به برخی از برداشتها از سخنان روز گذشته وزیر امور خارجه در مجلس در جریان تصویب پیوستن ایران به کنوانسیون CFT واکنش نشان داد! و این برداشتها را نصواب خواند! و توضیح داد:
۱-«برخلاف آنچه در برداشت از سخن دکتر ظریف وزیر محترم امور خارجه توسط نویسندگان برخی رسانه‌های خاص نتیجه گیری شده است فحوای کلام وزیر امور خارجه این است که عدم تصویب کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم ( CFT ) و در نتیجه عدم الحاق جمهوری اسلامی ایران به آن، مشکل آمریکا را که به دنبال بهانه برای جلوگیری از همکاری ایران و جامعه بین المللی در دوران برجام بدون این کشور است حل می‌کند و ما خودمان به دست خودمان کار آمریکا را آسان کرده و این بهانه را به این کشور می‌دهیم که به راحتی و با حداقل هزینه برای این کشور، بتواند سایر کشورهای جهان از جمله چین، روسیه و اتحادیه اروپا و ... را به عدم همکاری با ایران تشویق و ترغیب کند؛ بار دیگر این فراز از سخنان وزیر امور خارجه مورد تاکید قرار می‌گیرد که قطعا هیچ کس نمی تواند تضمین دهد که با الحاق به FATF (فاتف) تمامی مشکلات کشور حل خواهد شد ولی قطعا عدم تصویب آن، می‌تواند این بهانه را به آمریکا بدهد که بر مشکلات ما بیافزاید!!! »
اما نگفت که چرا ما باید همواره مشغول بهانه‌گیری از امریکا باشیم و به جای پیشبرد اهداف خودمان دائما فکر کنیم که دیگران درباره ما چه فکری می‌کنند و برنامه‌ریزی‌ها و موافقتها و مخالفتهایمان را با دیگرانی که اتفاقا دشمن هستند هماهنگ کنیم؟! آیا این خود نشان از عدم توجه به مسیر خود و نگاه به غرب نمی هدهد؟! چرا ما دائما باید نگران بهانه‌های واهی امریکا باشیم در حالی که این کشور با وقاحت تمام زیر تعهدی زده که قطعنامه سازمان ملل را داشته؟!
اما در بند دوم آمده:« بعد از تحریمهای هسته ای که توسط برجام رفع شدند، محدودیتهای ناشی از قرار داشتن ایران در فهرست سیاه FATF، بزرگترین مانع در گسترش روابط بانکهای کشورمان با بانکهای خارجی بوده است. تعلیق دو ساله ایران از این فهرست که با رایزنی‌های گسترده وزارت امور خارجه حاصل شد حجم بسیاری از این محدودیتها را موقتا کاهش داد؛ اگر چه بسیاری از بانکهای بزرگ بخاطر موقتی بودن این تعلیق همچنان از همکاری با بانکهای ایرانی خودداری ورزیدند.»
چرا در زمان امضای برجام به این موضوع توجه نشد؟! چگونه می‌گویید که تحریمهای هستهای لغو شده و اگر لغو شده چرا خود وزیربارها گفتند که امریکا به تعهداتش عمل نکرده مگر غیر از لغو تحریمها انتظار دیگری از امریکا داشتیم؟!
بند سوم بیانیه می‌گوید:« سیاست فعلی آمریکا علیه ایران سیاست فشار حداکثری است که جهت گیری اصلی آن اعمال فشار از طریق محدودیتهای شدید اقتصادی است. ظرف چند ماه گذشته دولت آمریکا به بسیاری از کشورها ( شامل همه شرکای اقتصادی مهم ایران) هیات اعزام کرده است تا آنها را به اعمال تحریمها و فشارهای اقتصادی به ایران راضی نماید.»
در پاسخ باید نوشت آفرین!!!!! آنها فشار می‌آورند و ما به جای مقاومت دست و پای خودمان را با کنوانسونهای مشکوک می‌بندیم! آیا همین رویه نشان نمی دهد که در قبال دشمنی که به هیچ صراطی مستقیم نیست و کنوانسیون و معاهده نمی فهمد باید محکم ایستاد و کوتاه نیامد؟!
بند چهارم گفته اند:« در نشست‌های اخیر FATF و به خصوص آخرین آن، مقابله مشترک آمریکا، رژیم صهیونیستی، عربستان و برخی دنباله روهای آنها برای لغو تعلیق ایران از فهرست سیاه و اعمال مجدد محدودیتهای بانکی برای ایران کاملا بارز و آشکار بوده است. آمریکا و اسرائیل کمر بسته اند تا ایران را مجددا وارد فهرست سیاه کنند.»
آیا قطعنامه سازمان ملل بهانه را از امریکا گرفت که کنوانسیون بگیرد؟! اگر برای خارج نکردن ما از لیست سیاه همینطور بهانه خواستند و هی سر راهمان کنوانسیون و قرارداد چیدند با منطق شما باید امضا کنیم که بهانه گیری کنیم؟! آیا خود همین تعهدی که ما می‌دهیم بهانه جدید به امریکا و غرب نخواهد داد؟!
در بند پنجم تحلیل درباره صحبتها ظریف آمده است:« همچنان که رهبری معظم انقلاب فرمودند ما به فضل الهی «تحریمها را شکست خواهیم داد» و آمریکا را در تلاش برای اعمال تحریمها و فشارهای جدید ناکام خواهیم گذارد. عدم رعایت "برنامه عمل فاتف" بهانه فنی لازم را به آمریکا برای برگرداندن ایران به فهرست سیاه خواهد داد و این به معنای «خودتحریمی» است.»
در پاسخ باید پرسید، چرا باید به جای توجه به داخل کشور به بیرون نگاه داشت مگر نه این است که رهبری فرمودند راه حل تحریمها و مشکلات اقتصادی در داخل است نه ژنو و وین؟! آیا اینها با پیوستن به کنوانسیون مشکوک!! اجتماع نقیضین در جهت عمل به فرمان رهبری نیست؟!
در بند ششم آوردند که مذاکرات ایران با کشورهای ۱+۴ برای حفظ برجام و خنثی کردن تحریمهای آمریکا در حال پیشرفت است. ابتکارات طراحی شده از جمله سازوکار ویژه مالی با اروپا در صورت بازگشت ایران به فهرست سیاه فاتف عملیاتی نخواهد شد. این مقوله در همکاری‌های اقتصادی و بانکی با سایر کشورهای دوست و همسو نیز صادق است.
تعهد که نمی دهید چطور باور کنیم؟!
اما بند هفتم تفسیر وزارت خارجه‌ای سخنان ظریف در صحن علنی:« طی دو سال گذشته و در جلسات کارشناسی و تخصصی متعدد همه ابعاد منفی احتمالی اجرای برنامه عمل فاتف - بخصوص در ارتباط با کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم - بررسی شده و راه حل‌های لازم برای مقابله با نکات منفی، اندیشیده و در قالب حق شرط و ... چاره اندیشی شده است.»
آیا در خود کنوانسیون حق شرط وجود دارد؟! اصلا قبول چرا نگفتید کنوانسیون را به فارسی ترجمه کنند و ما فارسی را بپذیریم که تحریف نشود، این در عرف بین‌آلملل عادی است که بخواهیم به زبان خودمان تعهد دهیم تا مشکل برجام پیش نیاید!! چرا این مسیر را نرفتید؟
هشتمین بند می‌نویسند:« بر این باوریم اگر "برنامه عمل فاتف" نهایی نشود ضرر آن برای کشور قطعی است. اینکه وزیر محترم امور خارجه به عنوان دیده بان امین کشور از وقوع یک خطر آگاهی داده و برای جلوگیری از ضرر راهکار ارائه می‌دهد شرافتمندانه به وظیفه خود عمل کرده است.»
مگر نگفتید برجام روزانه صد میلیون دلار به اقتصاد صدمه می‌زند، آیا همه این مبالغ بعد از امضای برجام سود بوده اگر بوده کجاست؟! چطور مردم بدون تعهد حرفتان را که یک بار با تعهد عملی نشده باور کنند؟!
بند آخر:«در پایان رسانه‌ها و تریبون‌های داخلی را که در خصوص مسائل کلان و ملی نگاه دیگری دارند به رعایت انصاف، تقوا، متانت، عدم تحریف و نیز تفسیر و تاویل‌های نامناسب و غیرواقعی از سخنان دلسوزان مُلک و ملت دعوت می‌کنم.»
انصاف تلاش برای پیگیری منافع عمومی است نه منافع حزبی، انصاف زمانی است که صدای مخالف را در گعده تان راه دهید، انصاف واقعی دلسوزی برای مردمی است که گاهی با شعار دلشان را الکی خوش می‌کنید!
آیا همه این موارد بالا را می‌توانید منطقی به افکار عمومی پاسخ دهید؟!
نویسنده: مائده شیرپور
