روز جهانی کارگر روزی است که به طور معمول در سراسر جهان برگزار می‌شود و کارگران آزادانه با برپایی تظاهرات و تجمعات متعدد مطالبات صنفی خود را مطرح می‌سازند. امسال این روز در حالی برگزار شد که در کشورهای غربی مدعی حقوق بشر شاهد تحولات قابل توجهی در این روز بوده‌ایم.
وزیر کشور فرانسه گفت: در جریان تظاهرات روز جهانی کارگر بیش از ۱۸ نفر در پاریس و سایر مناطق فرانسه بازداشت شده‌اند.تظاهرات کنندگان در شهر سیاتل آمریکا که در روز جهانی کارگر اقدام به برپایی راهپیمایی کرده بودند، با پلیس این شهر درگیر شدند. در شهرهای دیگر آمریکا نیز تظاهرات کارگری برگزار و با دخالت پلیس همراه بود . لازم به ذکر است در بسیاری از کشورهای اروپایی نیز تظاهرات روز کارگر با اعتراض به ساختار اقتصادی حاکم بر غرب برگزار شد.در همین حال پلیس ترکیه بیش از ۲۰۰ تن از شرکت کنندگان در تظاهرات روز جهانی کارگر را که در شهر استانبول برگزار شد، بازداشت کرد. البته وضعیت‌های مشابهی نیز در کشورهای دیگر اروپایی مشاهده می‌شود.
نکته قابل توجه آنکه این سرکوب‌ها در رسانه‌های غربی بازتاب چندانی نداشته و بعضا نادیده گرفته شده است.
هر چند غرب تلاش دارد تا این تظاهرات‌ها را امری عادی در روز کارگر عنوان دارد اما شعارهای تظاهر کنندگان و نیز سرکوب این تظاهرات‌ها نشانگر یک اصل دیگر است و‌آن اعتراض مردم به ساختار اقتصادی حاکم برغرب یعنی همان نظام سرمایه‌داری است. این اعتراض‌ها صرفا معطوف به روز کارگر نبوده بلکه در روزهای دیگر نیز برگزار شده چنانکه در فرانسه بیش از یک ماه است که تظاهرات علیه قوانین کاری در جریان است.در کشورهایی مانند انگلیس و آلمان نیز شاهد اعتصاب‌های گسترده در بخش‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی صورت گرفته است. با توجه به این شرایط می‌توان گفت این اعتراض‌ها ادامه همان جنبش ۹۹ درصدی‌های سال ۲۰۱۱ است که به دلیل عدم تحقق مطالبات مردمی همچنان ادامه دارد. با توجه به سرکوب‌گری نظام‌های غربی، تظاهرات مردمی با ابعاد مختلفی از جمله اعتراض به تبعیض نژادی، نابسامانی‌های اقتصادی، اعتراض به قتل عام رنگین پوستان به دست پلیس و... برگزار می‌شود حال آنکه ماهیت تمامی آنها اعتراض به ساختار نظام سرمایه‌داری و ناتوانی آن برای رفع نیازهای مردمی است. ادعای سران غرب مبنی بر مبارزه با تروریسم و یا ترویج اسلام ستیزی بهانه‌هایی برای سرکوب اعتراض‌های مردمی به نظام سرمایه داری است. واقعیت امر آن است که افکار عمومی در غرب نیز به این مهم رسیده که نظام سرمایه‌داری دیگر پاسخگوی نیازهای آنها نیست و بیشتر به پوششی برای کارتل‌های اقتصادی و سیاستمداران برای حفظ قدرت و کسب سرمایه‌های بیشتر است.
