طي دو سه سال اخير همواره حضوري جدي در نمايشگاه مطبوعات داشته ام. آن هم به سبب حسن اعتماد دوستان و مديران روزنامه بوده كه اين اجازه را به من داده اند تا بخشي از كار را بر عهده بگيرم و خدا را شكر، تاكنون اگر روسفيد نبوده ام، روسياه هم نشده ام.
هرساله وقتي به قول معروف استارت كار براي غرفه‌آرايي مي خورد و شبستان مصلي پر مي شود از آدم‌هايي كه تقريبا شبانه روزي مشغول كار هستند، اين سوال برايم به وجود مي‌آيد كه هدف از اين همه تلاش چيست؟
اينكه سواي از هزينه، كلي زمان و انرژي و نيرو صرف برگزاري هرچه بهتر اين نمايشگاه مي شود، دست آخر چه چيزي براي ما مطبوعاتي ها دارد؟ اينكه مصلي تهران تبديل به يك كيوسك بزرگ مي شود و همه اهالي رسانه به شكلي جايي براي خود دست و پا مي كنند تا خودشان را به نمايش بگذارند، در روز پاياني چه نتيجه‌اي را حاصل مي كنند؟
بگذاريد، حرفم را جور ديگري بيان كنم. به عنوان مثال اگر نمايشگاه تغذيه در كنار همين نمايشگاه مطبوعات برگزار شود، به نظر شما كدام يك از اين مكان ها شلوغ تر خواهد بود و با استقبال بيشتري مواجه مي‌شود؟ حتما با خنده مي گوييد، تغذيه و خوراكي ها.
اما اين اصلا خنده دارد نيست. برعكس به شدت نگران كننده است، چرا كه مطبوعات جايي هستند كه تبديل به تريبون مردم مي‌شوند و اگر چنين شوند، قطعا مي توانند مخاطبان خود را جذب كنند.
اين يك نقيصه است كه نمايشگاه مطبوعات تنها يك كيوسك بزرگ است كه همه جور نشريه را مي توان در آن يافت. اين اشكال هم متوجه ما اهالي رسانه است و هم مسئولاني كه مسئوليت دارند.
نمايشگاه بايد جايي باشد براي اينكه مخاطب يك‌ساله نشريه بتواند با صاحبان قلمي كه دوستش دارد ارتباط برقرار كند، بحث كند، نظر ارائه دهد و پيشنهاد و نقدهاي درست را به مطبوعه مورد نظرش ارائه دهد تا بتواند گام هاي بهتري بردارد.
اينكه صرفا جايي باشد براي دريافت رايگان يا با تخفيف نشريه، يا اهداي هداياي تبليغاتي نظير ساك دستي و خودكار و... به مخاطبان، دردي از دردهاي جامعه برطرف نمي كند. نه جامعه مطبوعاتي و نه جامعه شهري ما. نمايشگاه مطبوعات به حركتي نو نياز دارد تا بتواند جايي در خور رسانه و مخاطب باشد.
ياعلي مدد...
