نشست نیروی ویژه اقدام مالی برای بررسی پرونده ایران برگزار می‌شود. دست آخر «اف.ای.تی.اف» بر سر ما منت می‌گذارد و لطف می‌کند و «اقدامات تقابلی» علیه ایران را برای یک دوره دیگر تعلیق و تا فوریه ۲۰۱۹ تمدید می‌کند.
چرا به ما لطف می‌کنند؟ دلیلش واضح است. چون ما داریم بچه‌ی حرف‌گوش‌کنی می‌شویم. چون قانونی که هنوز نهایی نشده را داریم یواشکی و بی‌سر و صدا اجرا می‌کنیم: «اعضای اف.ای.تی.اف بر این نظر بودند که ایران در زمینه اجرای برنامه اقدام پیشرفت داشته است»
برای همین به ما «حال» می‌دهند و برای آخرین بار «تعلیق» را تمدید می‌کنند. تا کِی؟ تا بهمن ماه و نشست بعدی و اتفاقا چه حسن تصادفی می‌شود اگر نشست بعدی دقیقا توی دهه‌ی فجر باشد و همزمان با چهلمین سالروز پیروزی انقلاب!
اما این «امتیاز ویژه» که خشک و خالی نمی‌شود. ایران هم باید قول بدهد سرش را بیندازد پایین و مثل بچه‌ی آدم لایحه دولت را که مجلسِ کاملا «شفاف» ما تصویب کرده را زودتر نهایی کند.
حالا می‌شود برای این «تعلیق» هم بریزیم توی خیابان و بزن و برقص! آخ حواس‌مان نبود که دهه‌ی دوم ماه صفر است و عنقریب اربعین «حسین» از راه می‌رسد. خب هیچ تناسبی بین «برخی‌ها» و «آزادگی» آقا نیست. پس باید راه بهتری برای تخلیه انرژی ملت پیدا کرد.
حالا می‌شود پایگاه اطلاع‌رسانی دولت «بر اساس اخبار واصله» از سوراخ «کلید» در محل اجلاس اف.ای.تی.اف بیانیه بدهد که باز هم مچ امریکا و ترامپ کله زرد را خواباندیم و برخلاف تلاش‌های یانکی‌ها برای تعلیقِ تعلیق! اکثریت اعضای «بی‌طرف» و «فنی» جلوی امریکا ایستاده‌اند که «بی‌تربیت» ما نمی‌گذاریم ایران را تحریم کنی! حالا همه‌ی دنیا به حقانیت ایران رای داده‌اند و امریکای بدبخت، تک و تنها یک گوشه‌ی دنیا افتاده و زار می‌زند!
اصلا گور ابوی گرامیِ دیوید لوئیس دبیر اجرایی کارگروه جهانی اقدام ویژه مالی که آمده توی شبکه‌ی مورد علاقه‌ی کیف «انگلیسی»ها نشسته و گفته حتی اگر ایران به کارگروه ملحق شود هم تضمینی برای خروج از «لیست سیاه» وجود ندارد و فقط لطف می‌کنیم و «استانداردهایی برای سرمایه‌گذاری در ایران تعیین می‌کنیم»
نمی‌دانم چرا همینطوری و بی‌خود و بی‌جهت یاد آن سریال‌های تلویزیونی «ژنو» می‌افتم که دست آخر قرار شد کلی به ما «پول» بدهند. البته از حساب‌های خودمان. همان از این جیب به آن جیب. همانجا که قرار بود برای شش‌ماه برخی از تحریم‌ها را «تعلیق» کنند تا ما هم فرصت داشته باشیم مراکز هسته‌ای‌مان را با «بولدوزر» صاف کنیم و کارخانه «سیمان» و «بتن» بزنیم. که فرصت کنیم و عذر «مُخ»های هسته‌ای را بخواهیم و بفرستیم دنبال «نخود سیاه» یا حداقل «پرورش ماهی».
اصلا ما انگاری عادت کرده‌ایم مثل این عاشق و معشوق‌ها که دلِ قطعِ تماسِ تلفنی را ندارند مدام بازی «اول تو» را راه بیندازیم، اما دفعه‌ی اول به مرتبه دوم نرسیده «اول خودمان» قال قضیه را بکنیم و طرف مقابل را تشویق کنیم که حالا که ما حرف گوش می‌کنیم، تو هم سرِ جدّت یک‌کم حرف گوش بده. یا اگر گوش نمی‌کنی، ادایش را دربیاور! تا شیره‌ی روی سرِ ملت زیر «آفتاب تابان» خشک شود!
کلا ما چون خیلی خوب هستیم، به قول رئیس‌جمهور عزیزمان که چند سال پیش در شیراز فرمودند ما سیاست «با دشمنان مدارا» را خیلی دوست داریم.
حالا اگر یک وقتی یا اغلب اوقات یا همیشه با دوستان «مروت» نکردیم، مهم نیست.
اما باز تهِ دلمان خوشحالیم که اگر دولت و مجلس‌مان هیچ کاری هم نکنند، رسانه‌های پیوسته و وابسته دارند که همه‌چیز را «ماست» بمالند و یک‌جوری «خالی» ببندند که آب از آب تکان نخورد.
خوشبختیم که اگر «گلزن» نداریم، حداقل آدم‌هایی را داریم که «پاس گل» خوب می‌دهند. البته به دشمن!
خلاصه اینکه ما به نمایندگی از «جامعه‌ی جهانی» و با کسب اجازه از جناب «شر» (همان کدخدای سابق) از تلاش‌های دولت محترم و مجلس متعهد، به‌خاطر رفع نگرانی از غرب و غربی‌ها بالاخص مقام عالی امریکا و گرفتن «بهانه» از دشمن و دادن «ابزار» به آنها قدردانی می‌کنیم. باشد که به زودی و زود و به کوری همه‌ی دلواپسان و بی‌سوادانِ بی‌شناسنامه بهانه‌ی «موشکی» و «مقاومت» و «منطقه غرب آسیا» را هم از دشمنان بگیریم!
نویسنده: مهدی رجبی
