مصر که در سال ۲۰۱۱ با حرکت‌هاي گسترده مردمي همراه بود در طول ۴ سال گذشته دوران پر فراز و نشيبي را سپري کرده است. السيسي با سرنگوني مرسي در حالي به عنوان رئيس‌جمهور قدرت را در دست گرفته که همچنان اين کشور فاقد پارلمان بوده و عملا مصر به صورت تک‌محوري اداره مي‌شود.
آنچه در کنار تحولات داخلي مصر قابل توجه است برگزاري نشست امروز مقامات نظامي و سياسي كشورهاي عربي مي‌باشد. قاهره در حالي ميزبان اين نشست مي‌باشد که يک اصل براي آن تعريف گرديده و آن بررسي راه‌هاي تشکيل ارتش واحد عربي است. حال اين سوال مطرح است که انگيزه‌هاي السيسي در پيگيري تحقق اين طرح چيست و چرا وي تلاش دارد تا نقش محوري از خود در امنيت کشورهاي عربي مصر و کارآمد نشان دهد؟
آنچه سران مصر به آن اطمينان دارند آن است که ساير کشورهاي عربي توان نظامي لازم براي فرماندهي ارتش واحد عربي را ندارند و بيشتر در قالب تجهيزات و ادوات جنگي برخي از آنها، برتر باشند حال آنکه در حوزه نيرو و تجربه‌هاي جنگي هيچ‌کدام نمي‌توانند مساوي مصر قرار گيرند.
قاهره با اطمينان از اين وضعيت تلاش دارد تا به محور و شاخصه اصلي محور نظامي کشورهاي عربي مبدل گردد که از چند محور براي آن داراي اهميت است. نخست آنکه السيسي سعي دارد تا خود را احياگر ملي‌گرايي يا همان دوران ناصريسم نشان دهد که جايگاه منطقه‌اي براي مصر ايجاد مي‌کند.
رسيدن به محوريت حوزه نظامي كشورها، مي‌تواند مولفه‌اي براي نمايش چهره‌اي موفق از السيسي نزد مردم مصر باشد که شرايط را براي سرکوب مخالفان و در نهايت تشکيل پارلماني همسو با وي فراهم مي‌سازد.
دوم آنکه السيسي با اين قدرت‌نمايي به دنبال سرکيسه کردن کشورهاي عربي مي‌باشد که حمايت آنها از سرکوب اخوان، اعطاي کمکهاي اقتصادي براي رفع بحران اقتصادي مصر، از جمله اين مطالبات است. السيسي به دنبال بهره‌گيري از مولفه‌هاي داخلي و خارجي مصر براي تثبيت قدرت است. در اين ميان السيسي با چند چالش عمده مواجه است. اولا عدم رويکرد ارتش واحد عربي به مبارزه با رژيم صهيونيستي عدم استقبال مردمي از اين طرح را به همراه دارد و ثانيا اختلافات و جهت‌گيري‌هاي متعددي کشورهاي عربي را فراگرفته به گونه‌اي که هر کدام از آنها خود را محور ارتش عربي مي‌دانند و برخي از آنها مانند قطر نيز روابط چندان مطلوبي با مصر ندارند.
بر اين اساس هر چند السيسي طراحي گسترده‌اي براي رسيدن به روياي بازي با برگه تشکيل ارتش واحد عربي براي تثبيت قدرت داخلي و خارجي داشته، اما در عمل اين مسير با چالش‌هاي بسياري مواجه است به ويژه اينکه ائتلاف عربي عليه يمن نشان داده که اين ائتلاف نه براي حمايت از ملت‌هاي عربي بلکه عليه آنان است که زمينه‌ساز اعتراض‌هاي مردمي به تشکيل چنين ارتشي گرديده است.
