دهم رمضان یادآور رحلت جانسوز یار و همراه گرامی رسول خدا حضرت خدیجهی کبری(س) است.
آنچه در عظمت و فضیلت این بانوی شریف اسلام مورد غفلت واقع گردیده است جایگاه رفیع این بانو در پیشگاه خداوند و پیامبر عظیمالشان اسلام(ص) است. در رفعت مقام او همین بس که نامش در زیارات اهلبیت نظیر زیارت وارث و در ادعیه مانند دعای شریف ندبه در کنار پنجتن آلعبا ذکر گردیده است. آنچه وی را به این مقام رفیع نایل نموده است وجود سه فضیلت بزرگ در وجود چنین شخصیت برجسته اسلام است. سه خصلتی که در هرکس به منصهی ظهور و بروز برسد باعث رفعت مقام او خواهد شد.
۱- معرفت: شناخت و بصیرت حضرت خدیجه کبری(س) موجب گردید تا همه هستی خود را در رکاب پیامبر(ص) ایثار نماید و بایکوت شدن توسط بزرگان قریش و همه دوستان و آشنایانش را به جان بخرد. بصیرت و شناخت مبتنی بر معرفت او تمامی ناهمواریها را هموار و مونس پیامبر در تمامی ناملایماتیهاي دوران رسالت و نبوت بود. این معرفت و باور عمیق بود که همراه رسول خدا و مسلمین در شعب ابیطالب سختیها را برای پیامبر عظیمالقدر آسان ميساخت.
۲- محبت: معرفت ژرف منجر به محبتی عمیق و استوار ميشود محبت حضرت خدیجه(س) نسبت به خداوند در ابراز محبت عمیق او به رسول ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) است عشق وصفناپذیر او به پیامبر در رسیدگی فوقالعاده به رسول خدا در غار حراء در ایام قبل از رسالت قابل الگوپذیری است محبتی مکنون که حاکی از عشقی فراتر از عشق یک همسر به همسرش ميباشد که این عشق ناشی از معرفتی نافذ است.
۳- تبعیت: تجلی محبت استوار بر معرفت تبعیت را بدنبال دارد براساس کریمهی شریفهی «ان کنتم تحبونالله فاتبعونی یحببکمالله» نمونهی شگفتانگیزی از معرفت و محبت و تبعیت در بانوی اول اسلام از حق تعالی به بشریت ارائه داده است او سرا پا عشق و محبت به خدا و رسول بود و با تبعیت محض از پیامبر به حب خدا نائل گردید تا آنجا که ظرف مظروفی چون کوثر گردید و قابلیت امالزهراء شدن پیدا نمود که خداوند عطیهاش به حبیبش رسول خدا را در رحم او به ودیعت نهاد و طبق روایات کفنش را حق تعالی تضمین فرمود و در علو مقامش همین بس که سالها پس از رحلتش هرگاه نامش در حضور رسول حق برده ميشد اشک از چشمان رسول دو سرا بر گونههاي مبارکش سرازیر ميگشت و ميفرمود: «خدیجه !!! این مثل خدیجه؟» خدیجه؛ کجاست دیگر مثل خدیجه؟
حجت الاسلام محمود ریاضت