این بار نزدیم. یعنی دو کلمه نوشتیم و هشت کلمه اش را خودسانسوری شد و الباقی را هم مدیرمسئول نگذاشت که چاپ بشود. شوخی که نیست. حسن آقاست و وسط حرفهایش نمی شود به سادگی "تک مضراب" زد. می دهد سبیل آدم را دود بدهند. شاید هم از این تحریم ها بکند توی حلق آدم که از آنطرف بیرون بزند. فلذا همین چهارکلمه را داشته باشید تا ببینیم بعد چه خواهد شد. اگر از فردا ستون "ننجون" را در روزنامه سیاست روز ندیدید برای شادی روح ننجون دعا کنید.
حسن آقا: ما در کشور بزرگی مثل ایران در کنار هم هستیم چرا باید با صدای بلند و لحن توهین آمیز با هم حرف بزنیم.
ننجون: اگر در محیط کوچک بودیم که لزومی نداشت داد بزنیم اما خودتان قبول کنید مملکت خیلی بزرگ است و تا داد نزنیم کسی صدای ما را نمی شنود. مثل همین کارگرانی که پریروز در خوزستان داد زدند و آقایان از خیابان آزادی تهران صدایشان را شنیدند.
مردم را به جان هم نیندازیم.
ننجون: این را به اسحاق جان و رفقا بفرمایید وگرنه ما ملت که دیگر "جان" برای ما نمانده که به جان هم بیفتیم.
مسایل خیلی روشن است چرا ما سر مسایل روشن با هم می جنگیم.
ننجون: بیا قرار بگذاریم که با حفظ شئونات اخلاقی کمی هم درباره مسائل تاریک بجنگیم.
آیا در کشور موادمخدر وارد نمی شود؟
ننجون: از وقتی شما تشریف آوردید یک نخ سیگار هم وارد نمی شود. اصلا هیبت شما تمام خاشقچی ها – ببخشید - قاچاقچیان را کشته است.
این پول های کثیف کجا می روند؟
ننجون:معمولا به کانادا می روند البته جاهای دیگر هم می روند که ما نمی بینیم و از همین راه دور فقط برایشان دست تکان می دهیم.
فوری صف بندی میان این جناح و آن جناح انجام می شود و بعد، تمام تاریخ بشری را به عنوان شواهد تاریخی می آوریم از زمان شاهان گذشته گرفته تا دوره های مختلف، هر کسی می رود تشابهی می یابد و می گوید این مثل آن است، چرا این کار را می کنیم؟
ننجون: حسن آقا داشتیم؟ حالا دیگر اینستاگرامت را واو به واو می خوانی و آن وقت جواب کامنت های ما را نمی دهی؟
