شوراي امنيت سازمان ملل به عنوان عنصر اجرايي اين سازمان نقشي مهم در معادلات جهاني ايفا مي‌کند. اين شورا از ۱۵ عضو تشکيل شده که ۵ عضو آن روسيه، چين، آمريکا، فرانسه و انگليس اعضاء دائم با حق وتو و ۱۰ عضو ديگر نيز غير دائم مي‌باشند که براساس موقعيت جغرافيايي هر دو سال يک بار انتخاب مي‌شوند.
آنچه امروز در صحنه جهاني نمود يافته مخالفت‌هاي گسترده با قدرت شوراي امنيت به ويژه اصل حق وتو است به گونه‌اي که بسياري از کشورها خواستار حذف حق وتو و نيز واگذاري مسئوليت شورا به مجمع عمومي سازمان ملل هستند. دور جديد انتخاب اعضاء غير‌دائم شوراي امنيت درحالي انجام شد که دو تحول بزرگ در آن روي داد.
نخست راي اعضاء مجمع عمومي به ونزوئلا بود و ديگري عدم راي به ترکيه است. بررسي ساختار اقتصادي و نقش‌آفريني در معادلات جهاني و ظرفيت‌هاي سياسي و نظامي نگاه آن است که تركيه مي‌توانست در راي‌گيري پيروز گردد و ونزوئلا چندان نقشي براي پيروزي نداشته است. (لازم به ذکر است که ترکيه از حوزه اروپا و ونزوئلا از حوزه آمريکاي لاتين کانديدا شده بودند.)
حال اين سئوال مطرح است که چرا چنين اتفاقي روي نداده و معادلات مغاير با تصورات مذکور رقم خورده است؟ براي پاسخ به اين پرسش بيان ديدگاه جهاني دو کشور امري قابل توجه است. ونزوئلا در حوزه رفتاري از يک‌سو تلاش بسياري داشته تا وحدت و يکپارچگي کشورهاي آمريکاي لاتين را رقم زند. اقداماتي که در قالب مرکوسور و آلبا صورت گرفته نمودي از اين رفتارها است. ونزوئلا همچنين در رديف اول مبارزه با جبهه ضدامپرياليستي و نيز حمايت مظلوم در برابر ظالم قرار دارد که مقابله با طرح‌هاي آمريکا و حمايت از فلسطين در طول جنگ ۵۱ روزه غزه نمودي از آن مي‌باشد.
در نقطه مقابل ترکيه در حوزه منطقه‌اي به جاي رويکرد وحدت‌گرايانه عملا به عامل تنش مبدل گرديده که تحرکات اين کشور عليه سوريه و عراق نمونه‌هاي از اين رفتار است. در حوزه جهاني نيز ترکيه از يک‌سو در کنار آمريکا قرار گرفته و از سوي ديگر چنان که بايد در حمايت از فلسطين اقدامي صورت نداده و بيشتر جنبه نظاره‌گر را داشته است. راي کشورها به ونزوئلا نشان مي‌دهد که تفکر دوري از آمريکا و رژيم صهيونيستي در عرصه جهاني قوت گرفته و از جايگاه بالاتري برخوردار است حال آنکه تفکر همگرايي با آمريکا و صهيونيست‌ها با تزلزل مواجه گرديده که نمونه آن نيز ناکامي ترکيه در شوراي امنيت است.
مجموع اين تحولات نشان مي‌دهد که تفکر آزادي‌خواهي در جهان در حال گسترش است و اگر امور از شوراي امنيت به مجمع عمومي سپرده شود دگرگوني‌هاي بسياري در جهان روي خواهد داد که اساس آن را نيز تضعيف آمريکا و متحدانش تشکيل مي‌دهد.
