در مسابقات المپیک "ریو" موفق نبودیم اما از قبل مواضع خود را به گونه‌ای شفاف کرده بودیم که اگر آخر هم می‌شدیم باز هم چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شد.
در همین راستا با ورزشکاری به گفت‌وگو نشستیم که البته می‌خواست نامش فاش نشود ولی از همان ورزشکارانی بود که مدال نگرفت اما چیزی از ارزش‌هایش کم نشد.
ننجون: خسته نباشی قهرمان! خدا قوت پهلوان! چی شد که مدال نگرفتی؟
ورزشکار: خواهش می‌کنم. من تا لحظات آخر مسابقه اصلا خبر نداشتم که برای مدال مبارزه می‌کنم. از کودکی هم از مدال و این قرتی‌بازی‌ها خوشم نمی‌آمد. فقط تمام تلاشم این بود که چیزی از ارزش‌های ما کم نشود که به امید خدا هم کم نشد.
ننجون: در لحظه‌ای که حریفان تو روی سکو بودند و پرچم‌شان بالا می‌رفت چه احساسی داشتی؟
ورزشکار: یک احساس "ارزش از دست‌نرفتگی" خاصی داشتم. از اینکه می‌دیدم آنها چیزی از ارزش‌هایشان کم شده و من چیزی از ارزش‌هایم کم نشده اشک شوق می‌ریختم و هی ذوق می‌کردم. آی ذوق می‌کردم. وای ذوق می‌کردم.
ننجون: وجود تبانی در «المپیک ریو» صحت دارد؟
ورزشکار: راستش من دنبال این حواشی نیستم و معتقدم هر ورزشکاری به جای فکر درباره مدال و سکوی قهرمانی و افتخار باید دودستی ارزش‌هایش را بچسبد که چیزی از آن کم نشود.
ننجون: برای ورزشکارانی که هنوز رقابت‌شان شروع نشده چه پیامی داری؟
ورزشکار: پیام من این است که به فکر افتخارآفرینی نباشند. افتخارآفرینی در شان ملت ما نیست. بلکه باید طوری مسابقه بدهند که یک وقت چیزی از ارزش‌هایشان کم نشود.
