محرم امسال را تجربه‌ای دیگر باید، اما ماهیت ذاتی این ماه خدا، برای شیعیانش هیچ فرقی نکرده است.
شاید یک ویروس ریز میکروسکوپی، دنیا را به هم ریخته و زندگی عادی را مختل کرده باشد، اما زندگی با عاشورا و کربلا در همین شرایط جریان دارد. محرم و عاشورا، امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) شاخصه‌های ایران اسلامی است، که اگر آنها نبودند هویت و عزت برای ایران و ایرانی باقی نمی‌ماند. قیام اباعبدالله الحسین، سرمشق و سرلوحه شیعیانی است که راه او را برگزیدند و پیمودند. جنگ و صلح را در این قیام وارد کردن، به قاموس قیام خدشه وارد کردن است، جنگ علیه فرزند رسول خدا آغاز شد و شاید بر اساس تفکر برخی، پذیرش بیعت با یزید، از این حادثه، اهل بیت سید و سالار شهیدان را در امان می‌داشت. درست است که امام حسین (ع) برای جنگ راهی کوفه نشد، اما جنگی به او تحمیل شد که صلح در آن، نتیجه‌ای درناکتر اط شکست رقم می‌زد و هیچ تأثیری و اثری در تاریخ اسلام و تشیع نداشت. ماندگاری قیام عاشورا در تاریخ که حتی مردمان دیار دیگر دنیا را تحت تأثیر گذشته است، به خاطر مقاومت، آزادی‌خواهی، آزاده بودن از بند هر چه به دنیا گره خورده است، اصلاح دین که به دست فاسدترین خلیفه ناحق افتاده بود، درس به آیندگان بشریت و مسلمانان، خاصه شیعیان که به ولایت وفادار باشند و بسیاری نکات ریز دیگر باز می‌گردد. همه آن روزهایی که امام حسین (ع) از مکه راهی کربلا شد به دعوت مردم کوفه، تا قیام روز عاشورا، درس است، درسی که هر زمان و هر مکان برای هر فرد و هر جماعتی که قرابتی با اسلام، ائمه اطهار(ع) خاصه ابا عبدالله الحسین(ع) و آزادگان جهان ارتباط دارد، می‌تواند و باید از توجه ویژه برخوردار باشد. آنجا که مردم کوفه از خواص و عوام دعوت می‌کنند فرزند رسول خدا را، تا به دادشان برسد از ظلم و ستم یزید و ابن زیاد، تا آن که خلف وعده می‌کنند و از ترس یزید پا پس می‌کشند و پشت امام را خالی می‌کنند، اتفاقاتی است که عبرت آمیز و عبرت آموز است. اکنون پس از گذشت ۴۱ سال از پیروزی انقلاب اسلامی، هر لحظه باید به حقانیت این انقلاب با توجه به حوادث و اتفاقات، توطئه‌ها و دسیسه‌هایی که علیه آن صورت گرفته و ادامه دارد، یقین کنیم چرا که قیام مردم ایران، از سرچشمه قیام اباعبدالله الحسین(ع) سیراب گشته و می‌شود. در این میان هستند افراد و اشخاصی که به مانند کوفیان عمل کنند و چند رنگ شوند یا مصلحت اندیش و عافیت طلب، تا خود را از از مهلکه نجات دهند و دنیا را برگزینند. اگر نبود آن دنیا طلبی و دنیا پرستی برخی عوام و خواص سال ۶۱ هجری قمری، که نباید فرزند علی بن ابیطالب در صحرای کربلا، تشنه لب، در میان محاصره سپاه اشقیا به همراه اهل بیت خود به شهادت می‌رسید. عزتی که اکنون ایران اسلامی در جهان دارد، به واسطه تبعیت از سید و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین است.
آیا این عزت را می‌توان با چرب و شیرین دنیا عوض کرد؟
زندگی با عزت گوارتر است یا با ذلت؟!
امام حسین علیه‌السلام حتی هنگامی که در شرایط دشوار قرار دارد و می‌بیند که یارانش و اهل بیت چگونه در عطش آب باقی مانده‌اند و دشمن وحشیانه حمله می‌کند و رحم در او نیست، باز هم سخنانی را در آن شرایط ناباورانه و غیر قابل توصیف بیان می‌کند تا آیندگان و شیعیانش هوشیار باشند و بدانند که جایگاه دنیا و آخرت چگونه و کجا است. امام فرموده‌اند؛ «جایگاه من جایگاه کسی که از مرگ بهراسد، نیست. چقدر مرگ در راه رسیدن به عزّت و احیای حق سبک و راحت است. مرگ در راه عزت، جز زندگی جاوید نیست و زندگی با ذلت جز مرگی فاقد حیات نیست.آیا مرا از مرگ می ترسانید؟ تیرهایتان به خطا رفته است و گمانتان تباه است! من کسی نیستم که از مرگ بهراسم. منش من بزرگ تر از این است و همّت من عالی تر است از آن که از ترس مرگ، به زیر بار ستم روم.
و آیا بر بیش از کشتن من توانایی دارید؟
آفرین و درود به مرگ در راه خدا، اما شما قادر به نابودی عظمت من و از بین بردن عزت و شرافتم نیستید! پس در این صورت باکی از کشته شدن ندارم.»
شور و شعور حسینی می‌طلبد تا اکنون در این شرایط حاکم بر دنیا و ایران اسلامی، به عمق حادثه عاشورا بیشتر توجه و تفکر شود. قیام امام حسین (ع) هم عزادار می‌خواهد و هم پیرو، پیرو واقعی که راه او را ادامه دهد و بیراهه نرود. مرحوم دکتر علی شریعتی سخنی زیبا درباره امام حسین دارد که گفته؛ امام حسین(ع) بیشتر از آب تشنه لبیک بود، افسوس به جای افکارش زخم‌هایش را نشان‌مان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.» شاید او مخالف برگزاری عزای حسینی بوده است شاید هم به واسطه شرایط دوران حاکم ستم شاهی چنین سخنی را بر زبان رانده است، اما برای درک افکار اباعبدالله که همان به کار بردن شعور در این راه است، شور نیز نیاز است، شعور با شور قلیان می‌کند و به اوج می‌رسد. مرحوم علامه محمد اقی جعفری چه زیبا درباره امام حسین و عاشورا سخن گفته است و شاید بتوان بهترین پاسخ را به آنهایی دانست که عزا را نمی‌خواهند و نمی‌پسندند و تنها به یک وجه از ماجرای عاشورا و کربلا می‌نگرند،ایشان گفته؛ « حرکت کشتی نجات نیازی به دریا ندارد. این کشتی بر روی قطره اشکی مقدس که برای حسین ریخته می‌شود، می‌گذرد. اشکی که از اعماق دل برمی‌آید و جان را می‌شوراند و آن‌گاه، رهسپار پیشگاه اقدس خداوندی می‌شود. قیام امام حسین (ع) مرز نمی‌شناسد، قیامی بی مرز است که به ظهور فرزندش اباصالح مهدی موعود(عج) متصل خواهد شد.
