مباحث قومیتی از مسائلی است که همیشه دستاویزی برای دشمنان این آب و خاک بوده است تا به طریق آن بتوانند انسجام ملی را مخدوش نمایند، از مقابل هم قرار دادن اقوام در قالب شوخی‌های قومی و انتساب هر کدام از اقوام ایرانی به صفت یا صفاتی که می‌شود گفت در هیچکدام از موارد حتی تنه‌ای هم به واقعیت نمی‌زده است.
اما دوباره امروز با تلاش مذبوحانه دشمنان ایران عزیز و برای دامن زدن به شکاف قومیتی و به خیال خام خود جدا کردن اقوام ایرانی از یکدیگر به بهانه‌ی تاریخی مجعول به نام «روز کوروش» در پی آن هستند تا در تنور پان ایرانیسم بدمند تا از این رهگذر برای اربابان خود توشه‌ای فراهم نمایند و آن چیزی جز پیشبرد طرح خطرناک و شیطانی شیطان بزرگ آمریکا برای ایجاد خاورمیانه جدید نیست.
یعنی در بعد نرم افزاری این حرکت پلید ابتدا باید این را به اقوام کشور هدف القاء کرد که شما کل واحد نیستید بلکه قومیت‌های تحت ستمی هستید که از سوی قومیتی که شاید اکثریت را هم نداشته باشد و نیز در پیشرفت و توسعه‌ی کشور نقش شما را نیز ندارد مورد ظلم قرار گرفته‌اید و امروز باید قیام کرده و با جدایی و استقلال حق خود و فرزندان خویش را استیفا کنید.
در مقابل با دمیدن در آتش به ظاهر وطن دوستی و ایران پرستی همین بازی را در مناطقی دیگر از کشور دنبال می‌کنند. این افکار و اعمال که خواستگاهی جز دستگاه‌های امنیتی غرب ندارد، در داخل توسط شور عده‌ای از افراد کم‌اطلاع و نه همیشه مغرض اداره می‌شود. افرادی که از روی ضعف مطالعاتی به این دام می‌افتند و فراموش می‌کنند که در بیشتر موارد در رصد سربازان گمنام امام عصر (عج) هستند و متأسفانه برای خود موجد دردسرهای فراوانی می‌شوند.
اما شاید این نوشتار به نحوی به دست کسانی که هنوز این مسیر برای ایشان روشن نشده است نیز برسد پس بد نیست به برخی از شبهه پراکنی‌های ایشان در حوزه‌ی نقد دین و تاکید بر پان ایرانیسم بپردازیم. ایشان در مواردی متعدد از مجد و شکوه کشور دوران هخامنشیان و... سخن می‌گویند این در حالی است که در دوران طولانی تا پیش از ظهور شاه اسماعیل صفوی نامی از «ایران» در کتب تاریخی و حتی ادبیات دیده نمی‌شود.
در واقع این شاه اسماعیل صفوی است که با ایدئولوژِی اسلام شیعی دوباره ایران ملوک الطوایفی را منسجم کرده و نام باشکوه «ایران» را بر آن می‌نهد در حالی که او از خاندانی آذری است و هفت طایفه قزلباش که او را در این مسیر حمایت می‌کنند نیز آذری هستند. پس می‌بینیم که اصلا قوم گرایی مطرح نیست ایشان شاید در دربار خود آذری سخن می‌گفتند ولی زبان رسمی ایران فارسی بود و این مسئله هیچ جای اشکال و ایراد برای اقوام مختلف نبوده است زیرا آن روز چیزی به نام سرویس پلید امنیتی اسرائیل، انگلیس و امریکا در میان نبود. اما از تاریخ که بگذریم باید به شرایط امروز نیز اشاره‌ای کرد نظامی برآمده از رای ۲/۹۸ درصدی مردم گرفتار جنگی فرسایشی می‌شود.
اقوام ایرانی قهرمانانه پای در میدان می‌نهند و با تکیه بر شعارهای مذهبی نمی‌گذارند وجبی از خاک ایران عزیز از مام وطن جدا شود و امروز نیز پس از گذشت چند دهه از دفاع مقدس مردم ایران هژمونی جمهوری اسلامی تا شامات کشیده شده است خطی که از بغداد می‌گذرد، دمشق را در بر می‌گیرد و با گذر از جنوب لبنان، هم مرز با اسرائیل غاصب در نوار غزه می‌رسد، آیا این وسعت و اقتدار فرهنگی که همان فرهنگ مقاومت اسلامی مردم ایران است وطن دوستان را یاد چیزی نمی‌اندازد ؟ همه می‌دانند که امروز الحاق کشوری یا شهری به کشور دیگر تقریبا از محالات است ولی کسی که بتواند اراده‌ی سیاسی خود را تحمیل و غالب نماید فاتح میدان است و امروز جمهوری اسلامی اراده‌ی سیاسی و فرهنگی خود را در شامات به کرسی می‌نشاند آیا این مجد باستانی ایران را به یاد دوستان نمی‌آورد؟
نویسنده: فرهاد ملاامینی
