در حالی که کمتر از دو ماه به آغاز انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی باقی است، هنوز هیچ خبر یا تحلیل خاصی درباره ترکیب گرایش جناحی مجلس، گمانه زنی درباره ریاست مجلس- که تغییر آن قطعی خواهد بود- یا رایزنی‌های پشت پرده نیست. رسانه ها و در راس آن صداوسیما با زیرنویس، خبر ۲۰:۳۰، شبکه خبر، وزارت امورخارجه، وزارت ورزش، رئیس کل بانک مرکزی، وزارت کشور و... همه درگیر بازگشت جناب استراماچونی سرمربی استقلال هستند.
پیگیری بازگشت آقای استراماچونی کل فضای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، ورزشی کشور علی الخصوص انتخابات را در برگرفته است که گویی وی ریاست مجلس شورای اسلامی را چندماه دیگر بر عهده خواهد داشت!
اینکه مردم زلزله زده در شهرستان میانه همچنان در سرما به سر می برند، در سیستان و بلوچستان در به در دنبال چند کپسول گاز هستند که آخرش نیز داد خواهند زد گاز را هم گران کنید، ولی بدستمان برسانید، مردم خوزستان نعمت آسمانی را نمی دانند شاکر باشند یا نه خیلی مورد توجه نیست چرا که با بازگشت استراماچونی تمام این مشکلات حل خواهد شد.
دلیل اینکه یک اتفاق ساده در حوزه ورزش باید کل فضای کشور را در برگیرد چیست؟ چرا باید چندین وزارتخانه و مسئول درگیر بازگشت مربی یک تیم ورزشی شوند؟ آیا خوش بینی ما به تعهدات در عرصه بین المللی به حوزه ورزش نیز سرایت کرده و ما در یک سطح خیلی پایین نیز باید هرآنچه که طرف مقابل می خواهد باج دهیم؟ آیا در شأن یک کشور هست که چندین وزارت خانه، رسانه ها و... درگیر بازگرداندن مربی یک تیم فوتبال شوند؟
چرا باید دولت در این حد در ورزش دخالت کند؟ دخالت از این بالاتر که هر دو تیم آبی و قرمز در یک شرایط نابرابر دارای ردیف بودجه دولتی هستند و هر وقت به بن بست می‌خورند تمامی تلاش ها برای سروسامان گرفتن آنها صورت می پذیرد؟ چرا چنین موضع گیری ها در مورد باشگاه شاهین شهرداری بوشهر یا پارس جنوبی جم صورت نگرفت؟ دلیل آن این است که طرفداران آن کمتر هستند؟ آقای زنوزی که مالک یک باشگاه پرطرفدار به نام تراکتورسازی است اعلام کرد که قصد بازگرداندن تیم را دارد و احتمالا این امر نیز در حوزه ورزش و فوتبال یک بحران ایجاد خواهد کرد اما چرا مورد بایکوت رسانه ای قرار گرفته اند؟
ورزش تا جایی خوب است که در حوزه ورزش بماند و مسولین سیاسی بیشتر دنبال حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم باشند. بهتر است به جای تصمیمات شبانه و سپس ادعای بی خبری از این سیاستها در میان مردم گشت و مشکلات را نه از پشت شیشه ماشین و چهره مردم بلکه رو در رو با مردم نظرسنجی نمود. چرا دغدغه و مشکلات مردم با اموری این چنینی مورد سخره قرار می گیرد و بر زخمهای آنها نمک پاشیده می شود. چگونه است که به بحران آلودگی هوا با یک تصمیم ساده یعنی تعطیلی مدارس حکم داده می شود و حتی دستگاههای مسئول نیز پاسخگو نمی باشند. صدها خانواده کارمندی که دوماه است درگیر آلودگی هوا و تعطیلی مهدکودک و مدارس هستند و بالاجبار برای بودن در کنار بچه های خود مجبور هستند از مرخصی های مکرر اجباری استفاده نمایند و در عین حال فشارهای سیستم اداری خود را پاسخگو باشند، کجای این قانون تعطیلی مهدکودک و مدارس مورد بحث کارشناسی قرار گرفته اند؟
نویسنده: رحمت مهدوی
