یکشنبه همزمان با برگزاری بازی های دربی در استادیوم آزادی ، حضور بانوان در اطراف این استادیوم و همچنین شعارهای شرکت کنندگان در حمایت از دختری که ادعا شد به خاطر ورود به ورزشگاه خودسوزی کرد نشان داد که موضوع ورود زنان به استادیوم در سالهای که پیش روی آن برگزاری انتخابات قرار دارد، در صدر فعالیت‌های برخی از گروههای سیاسی برای جلب نظر افکار عمومی است.
اگر چه دولت ها و به تبع آنها گروههای سیاسی در سالهای پیش نیز از این موضوع برای جلب نظر مردم به خود استفاده می کردند اما بحث حضور زنان در ورزشگاه ها مجدداً گرم شد و این امر موجب شد تا این مسئله با فشارهای فدراسیون جهانی فوتبال به یک مطالبه غیر واقعی تبدیل شود.
بعد از این امر نیز اتفاقی که برای این دختر جوان افتاد، بهانه ای بر داغ شدن این مسئله در محافل رسانه‌ای و شبکه های مجازی شد، تا آنجا اخیراً اینفانتینو رئیس فیفا در نشستی خبری گفت: در سال های اخیر با مسئولان ایرانی درباره ورود بانوان به ورزشگاه ها صحبت کردیم تا به آن ها اجازه بدهند به استادیوم بروند.
وی با بیان اینکه در ایران تیم فوتبال زنان وجود دارد، تاکید کرد: می‌خواهیم زنان بتوانند بازی های مردان را در ورزشگاه ها تماشا کنند. ما باید در این زمینه با احترام و در عین حال با قدرت عمل کنیم و همچنین مُصر باشیم.
رییس فیفا افزود: بیش از این دیگر نمی توانیم صبر کنیم. به ما اطمینان داده شده است که در بازی بعدی تیم ملی ایران که قرار است ۱۰ اکتبر (هجدهم مهر) برگزار شود (دیدار برابر کامبوج در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر) زنان اجازه خواهند داشت به ورزشگاه بروند.
از سوی دیگر خبرها حکایت از آن دارد که با اعلام مسعود سلطانی وزیر ورزش ۴۶۰۰ صندلی در دیدار تیم ملی ایران مقابل کامبوج در اختیار بانوان قرار می گیرد.
همچنین بر اساس خبرهای منتشره وزارت ورزش این اعلام رسمی وزیر را به صورت مکتوب برای مسئولان فیفا ارسال کرده است.
به این ترتیب به نظر می رسد که دولت و برخی از احزاب در نظر دارند تا از این امر به عنوان پاسخگویی به مطالبات زنان به نفع خود استفاده کنند.
مطالبه ای تزریقی
باید در نظر داشت که ورزشگاه رفتن بانوان به عنوان یک مطالبه القا شده در زنان از سوی جریان اصلاح طلب به جامعه تزریق شده است. اگر از بسیاری زنان بپرسید که آیا آنطور که در جامعه به طور پر حجم و پر فشار درباره ورزشگاه رفتن زنان تبلیغ می‌شود خواهان حضور در ورزشگاه هستند، بسیاری از آنها این موضوع را تکذیب و حتی با آن بسیار بیگانه هستند. فارق از اینکه مردسالاری خاصی در بازی های مختص به مردان وجود دارد این سوال مطرح است اگر قرار بر ورزشگاه رفتن زنان باشد آیا محیط بسیار مهیاست و می توانند به تماشای بازی های همجنسان خود بروند؟
اما باید در نظر داشت که جریان سیاسی اصلاحات به فکر رونق ورزش زنان نیست و بیشتر به جنجال سازی و رسیدن به اهداف خود فکر می کند.
هر چند در دولت یک صدای واحدی در این حوزه نیست و بارها شاهد اظهار نظرهای خاص و متناقض در این باره هستیم، اما در این میان دولتمردان با استفاده از این موقعیت تلاش می کنند تا افکارعمومی را از مسائل اصلی خود یعنی اقتصاد و معیشت خانوارها دور کنند.
چرایی جنحالی شدن ورزشگاه رفتن بانوان
در حال حاضر منفعت‌های سیاسی جناحی اصلاح طلبان در این زمینه سبب گره افتادن موضوع ورود زنان به استادیوم شده و رسانه های اصلاح طلب تلاش می کنند تا با القاء سازی این مطالبه دسته چندمی به جامعه و جنجالی کردن هر چه بیشتر آن نقش اساسی را در این امر بازی کنند.
مروری بر رسانه‌های جریان اصلاحات نشان می‌دهد آنها در دهه‌های ۸۰ و ۹۰، دو سیاست کاملاً متفاوت را نسبت به حضور بانوان در استادیوم، اتخاذ کرده‌اند.
اوایل روی کار آمدن دولت نهم، وقتی رئیس‌جمهور به رئیس سازمان تربیت بدنی دستور داد تا زمینه‌های ورود زنان به استادیوم‌های فوتبال را فراهم کند، برخی رسانه‌های اصلاح‌طلب و چهره‌های این جریان سیاسی، ساز مخالف کوک کردند و در باره این مطالبه نوشتند چنین اقدامی مانند آن است که «وقتی کسی گرسنه است به او چیپس تعارف کنید».
تهدیدی مخرب
این در حالی است که یکی از آفت‌هایی که می‌تواند هر جامعه‌ای را تهدید کند این است که مسائل مبتلابه آن جامعه، به جای قرار گرفتن در مسیر کارشناسی، تبدیل به ابزارهایی برای مناقشات سیاسی و کشمکش‌های رسانه‌ای شود. چنین حالتی، علاوه بر اثرات مخرّبی که بر افکار عمومی دارد، به لاینحل ماندن آن مسائل منجر می‌شود.
این که اصلاح طلبان تلاش می کنند این موضوع را به جنجالی تبدیل کنند نشان می دهد که نه تنها به فکر ورزش کشور نیستند بلکه موافق فشارهای بین المللی بر ورزش کشور هستند تا از این آب گل آلود ماهی بگیرند .
ناکارآمدی و سوءاستفاده
جامعه ایرانی به خاطر ارزش‌های حاکم بر آن، از جمله اهمیت حفظ کرامت بانوان، گرفتار موضوع ورود بانوان به استادیوم های ورزشی شده است .
اگر چه طبق قوانین فدراسیون بین المللی فوتبال (FIFA) سیاسیون حق هرگونه دخالتی در فوتبال را ندارند و چنانچه این امر به وقوع بپیوندد فدراسیون کشور تعلیق خواهد شد، اما اینکه فدراسیون جهانی فوتبال به راحتی و بدون تعارف برای متولی ورزش ایران تعیین تکلیف کند سوالی است که بایستی به آن پاسخ داده شود .
این درحالی است که شاهد آن بودیم که در بازی‌های میان تیم‌های ایرانی و عربستانی، لابی قدرت و ثروت عربستان دست به کار شد و رای نهایی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) درباره نحوه برگزاری بازی‌های میان تیم‌های ایرانی و عربستانی به نفع این کشور صادر کرد و با وجود این سیاسی کاری محض هیچ صدایی از فدراسیون جهانی فوتبال شنیده نشد.
در این ماجرا، فوتبالیست های عربستانی به دلیل ممنوعیت سفر شهروندان عربستانی به ایران است که هنوز لغو نشده و شامل فوتبال هم می شود برای بازی وارد ایران نشدند و بازی در کشوری ثالث برگزار شد.
بسیاری بر این باورند که تصمیم گیری در مورد ورود بانوان به استادیوم های ورزشی موضوعی داخلی و امنیتی بوده که به حاکمیت آن کشور بستگی دارد و ناکارامدی مسئولین ورزشی و فوتبال از یک سو و از سوی دیگر بهره برداری جریان های سیاسی از این ماجرا کار را به اینجا رسانده است.
سوال اینجاست چرا مسئولان ورزش ایران به جای آنکه زیر فشار جهانی و اولتیماتوم فیفا به امر ورود زنانِ ایرانی به ورزشگاهها تن دهند و پیش از آن که کار به تهدید و تحریم ورزشِ ایران و اخراج تیمِ ملی کشورمان از جام جهانی بکشد خود چاره‌ای برای این امر نیندیشیدند؟!
اگر مسئولان ورزش ایران مقتدرانه زیر هر تصمیمی نروند و بر پای تصمیم برحق خود بایستند، شاهد چنین رفتاری از سوی برخی از نهادهای بین المللی نخواهیم بود.
در این میان شاید فوتبال کشور شاهد جریمه های سنگین مالی و یا تعلیق و محرومیت شود، اما در حقیقت از همان قانون فیفا جامه عمل به خود گرفته و مانع از آن می شود که سیاسیون از این سازمان برای به کرسی نشاندن مواضع خود استفاده کنند. اکنون بحث حاکمیت ملی مطرح است، آیا قرار است هر سازمان بین‌المللی خواسته‌های خود را به کشورهای تحمیل کند و حاکمیت ملی کشورهایی همچون جمهوری اسلامی ایران را تضعیف کند؟
با دامه روند کنونی اگر فیفا خواهان حضور مردان برای تماشای بازی‌های ورزیش زنان شد شگفت زده نشوید!
