رجب طيب اردوغان به عنوان اولين رئيس‌جمهور ترکيه پس از چهار دهه به افغانستان سفر کرد. هدف ظاهري اين سفر افتتاح طرح‌هاي عمراني ترکيه در افغانستان عنوان گرديده در حالي که اردوغان پيام همکاري با دولت جديد افغانستان به رياست جمهوري اشرف غني و مدير اجرايي عبد‌الله عبد‌الله را نيز اعلام مي‌دارد.
برخي منابع خبري نيز اعلام کردند که ترکيه تلاش کرده تا نقش ميانجي را در روابط پاکستان و افغانستان ايفا نمايد چنانکه همزمان با سفر وي برخي مقامات ارشد پاکستان نيز راهي کابل شدند. ميانجي‌گري ترکيه در روابط دو کشور داراي سابقه‌اي طولاني است که در قالب برگزاري نشست‌هاي سه‌جانبه ميان سران سه کشور صورت گرفته است. هرچند که ترکيه به عنوان عضوي از ناتو در حوزه نظامي در افغانستان فعاليت قابل تاملي دارد و در قالب روابط دو جانبه نيز با افغانستان و حتي پاکستان روابط گسترده‌اي برقرار کرده اما اين سئوال مطرح است که چرا ترکيه در مقطع کنوني براي تقويت حضور در اين کشورها فعال گرديده و سعي دارد تا نقش گسترده‌تري را در شبه‌قاره ايفا نمايد.
بخشي از اين رفتار در قالب رقابت دروني اعضاء ناتو قالب بررسي است. هر چند که ناتو ادعا دارد که در قالبي واحد ايفاي نقش مي‌کند اما در عمل ميان اعضاء آن رقابت براي کسب منافع بيشتر مشاهده مي‌شود. در حوزه افغانستان به صراحت اين رقابت قابل مشاهده است چنانکه پس از امضاء توافقنامه امنيتي ميان کابل واشنگتن ساير کشورها از جمله فرانسه، آلمان، انگليس نيز به دنبال تکرار اين روند مي‌باشند. ترکيه نيز که اين حضور را تهديدي براي منافع خود مي‌بيند با حضور ارشد‌ترين مقام خود در افغانستان سعي در تقويت مواضع‌اش دارد كه امضاي توافقنامه امنيتي ميان دو كشور نمودي از آن است. نمايش چهره‌اي فعال در حوزه اقتصادي و نيز ميانجي‌گري ميان طالبان و کابل و افغانستان و پاکستان به دنبال کسب محبوبيت ميان مردم و دولتمردان افغانستان است. نکته ديگري که در رفتار ترکيه مطرح است زنجيره ناکامي‌هاي منطقه‌اي اين کشور است.
سران ترکيه در اشتباه محاسباتي ديگر وارد بازي آمريکا عليه سوريه و عراق گرديده به گونه‌اي که رسما به حمايت از داعش پرداختند. اين طرح به رغم هزينه‌هاي بسيار ناکام مانده و مي‌رود تا به يک رسوايي براي ترکيه مبدل گردد. آنکارا براي آنکه از انزواي منطقه‌اي رهايي يابد و به نوعي جايگاه منطقه‌اي مصنوعي براي خود ايجاد نمايد رويکرد به فراپيراموي را در دستور کار قرار داده که توجه به افغانستان و پاکستان بخشي از آن مي‌باشد. البته اين سناريو مطرح است که اردوغان سعي دارد تا از نيروهاي طالبان در اين کشورها در ازاي کمک‌هاي اقتصادي براي تقويت داعش بهره گرفته تا شکست‌هاي منطقه‌اي خود را جبران نمايد. چنانکه چندي پيش عربستان در قبال پاکستان عليه سوريه اين طرح را اجرا کرده و در ازاي کمک مالي خواستار اعزام ۳۰ هزار نيروي طالبان سوريه شد. به هر تقدير سفر اردوغان اولا مي‌توان نتيجه ناکامي منطقه‌اي و رقابت دروني ناتو دانست که در قالب حمايت‌هاي اقتصادي و سياسي از کابل صورت مي‌گيرد.
