رئیسجمهور در نامهای به رئیس مجلس شورای اسلامی، فخرالدین احمدی دانشآشتیانی، سیدرضا صالحیامیری و مسعود سلطانیفر را به جای ۳ وزیر کنار گذاشته شده آموزش و پرورش، ارشاد و ورزش و جوانان به خانه ملت معرفی کرد. اما گزینههای معرفی شده به مجلس نیز مانند تغییر همزمان سه وزیر قبلی تاملبرانگیز است.
در حالی روحانی دانشآشتیانی، صالحیامیری و سلطانیفر را به مجلس معرفی کرده است که هر سه نفر آنان در مجلس نهم نتوانستند اعتماد نمایندگان مجلس را کسب کنند. اصلیترین دلیل این عدم اعتماد، همراهی با فتنه سبز و فقدان برخی صلاحیتهای دیگر در این گزینهها بود.
فخرالدین دانشآشتیانی: بعد از آنکه فرجیدانا در مجلس استضاح شد، روحانی در ۲۰ آبان ۱۳۹۳ احمدی دانشآشتیانی را برای تصدی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به مجلس معرفی کرد. جلسه بررسی صلاحیت وی در مجلس، سه شنبه ۲۷ آبان برگزار شد اما با کسب ۷۰ رأی موافق، ۱۷۱ رأی مخالف و و ۱۶ رأی ممتنع نتوانست از مجلس رأی اعتماد بگیرد. فتنه ۸۸ یکی از دلایل اصلی نمایندگان مجلس برای عدم رای اعتماد به دانشآشتیانی بود.
علیرضا زاکانی نماینده تهران مهمترین مخالف دانشآشتیانی در جلسه بررسی صلاحیتش بود. وی در علت مخالفت خود با آشتیانی گفته بود: دانشآشتیانی از گردانندگان فتنه ۸۸ بوده و تا امروز هم نیش قلم و بیان وی ادامه دارد.
نماینده سابق مردم تهران ادامه داد: آقای دانشآشتیانی به مدت ۲۰ سال مدیرعامل مدارس مفید بوده است. تهران ۳ هزار مدرسه دارد تنها مدرسهای که مدیر آن در زمان فتنه دستگیر شد مدیر مدرسه مفید بود و تنها مدرسهای هم که روز قدس از مدرسه راهپیمایی به راه انداخت تا شعار نه غزه نه لبنان را سر دهند مدرسه مفید به مسئولیت و مدیریت آقای دانشآشتیانی بود.
قاسم جعفری نماینده مردم بجنورد و سخنگوی کمیسیون آموزش مجلس نیز در همان جلسه و در مخالفت با وزیر پیشنهادی علوم گفته بود: ایکاش اصولگرا و اصلاحطلب نبود و همه حقطلب میشدیم اما چه شده است که تصادفا همه گزینههای رئیسجمهور برای وزارت علوم از یک گروه آن هم از طیف آقای مصطفی معین و مجموعه وی معرفی میشوند. آیا این تصادفی است؟
مسعود سلطانیفر: این کارشناس ارشد علوم سیاسی و عضو حزب اعتمادملی اولین گزینه دولت یازدهم برای وزارت ورزش و جوانان بود که با ۱۱۷ رای موافق، ۱۴۸ رأی مخالف و ۱۸ رأی ممتنع موفق به کسب رای اعتماد از مجلس نهم نشد و پس از استعفای محمدعلی نجفی از ریاست سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، روحانی سلطانیفر را به این سمت منصوب کرد.
سیدرضا صالحیامیری: پس از اینکه مسعود سلطانیفر، وزیر پیشنهادی روحانی برای تصدی وزارت ورزش نتوانست رأی اعتماد نمایندگان مجلس را کسب نماید؛ در تاریخ ۲۶ مرداد سال ۱۳۹۲، وی طی حکمی سیدرضا صالحیامیری را به عنوان سرپرست وزارت ورزش و جوانان منصوب و در ۲۷ مهرماه در نامه به علی لاریجانی وی را به عنوان وزیر پیشنهادی وزارت ورزش و امور جوانان معرفی کرد. اما در جلسه ۵ آبان ۹۲ مجلس به وی رأی اعتماد نداد و صالحیامیری از مجموع ۲۶۱ رأی مأخوذه نمایندگان، با ۱۰۷ رأی موافق و ۱۴۱ رأی مخالف و ۱۳ رأی ممتنع از راهیابی به کابینه یازدهم بازماند.
در جلسه جنجالی بررسی صلاحیت صالحیامیری در مجلس، الیاس نادران به عنوان یکی از نمایندگان مخالف وی گفته بود: لازم است بدانید آقای صالحی در هر دورهای به فراخور مدیریتی که داشتند چرخش کردند. از جناب آقای ریشهری تا مدیریت راست بر وزارت و از سال ۷۶ که اصلاحطلب میشوند و تا سال ۸۸ که در ستاد آقای موسوی حضور پیدا میکنند و بعد از آن خود را نماینده نظام عنوان میکنند و میگویند من از طرف نظام ماموریت داشتم و گزارشها را میفرستادم!
بارزترین وجه مشترک هر سه گزینه معرفی شده روحانی عدم جلب اعتماد نمایندگان ملت در مجلس است، آن هم نه در سالهای دور که در همین ۳-۲ سال اخیر. جالبتر آنکه عمده این گزینهها هر بار که با عدم رای اعتماد بهارستاننشینها مواجه شدهاند، بلافاصله در سمت مهم دیگری در دولت بکار گرفته شدهاند؛ سلطانیفر بعد از استعفای نجفی جایگزین وی در میراث فرهنگی شده و صالحیامیری نیز سرپرست ورزش و جوانان بعد از ناکامی سلطانیفر برای تصدی بر این وزارتخانه شده است.
به نظر میرسد معرفی سه گزینهای که در گذشته نتوانستند رای نمایندگان ملت را بدست آورند بیانگر آن است که اولویتهای مردم و نمایندگانشان چندان برای دولت مهم نیست. همچنین اصرار دولت بر معرفی گزینههایی که اخیرا از نمایندگان رأی اعتماد نگرفتهاند نشان از لجبازی و اتلاف وقت دارد، انتقادی که بسیاری از سیاسیون به محمود احمدینژاد داشتند و امروز همان ویژگیها در دولت فعلی هم قابل مشاهده است. از طرفی نیز این سوال در افکار عمومی جامعه شکل میگیرد که آیا روحانی دولتمرد دیگری ندارد که دائما با نامها و چهرههای تکراری برای تصدی وزارتخانهها مواجه میشویم. به راستی روحانی که از ابتدای انقلاب تجربه مدیریتی در سطوح مختلف را داشته نتوانسته فهرستی از مدیران همسو و کارآمد تهیه کند که در مواقع لزوم از آنها بهره بگیرد. (مهر)