چگونگي روابط با كشورهاي منطقه از مولفه هاي مهم در عرصه سياست خارجي جمهوري اسلامي است.
تهران همواره بر اين اصل تأكيد دارد كه روابط با همسايگان از جمله كشورهاي عربي از اولويت هاي سياست خارجي آن است و اين تعاملات را راهي براي توسعه و پيشرفت همگاني و مقابله با توطئه هاي خارجي عنوان مي دارد. به رغم اين تأكيدات و رويكردهاي سازنده جمهوري اسلامي ايران، رفتارهاي برخي كشورهاي عربي حوزه جنوبي خليج فارس از جمله عربستان، قطر، امارات، كويت در برابر اين مواضع اصولي، ابهامات بسياري را در صداقت رفتاري آنها نشان مي دهد. در مواضع كشورهاي مذكور در قبال ايران دو رويكرد قابل توجه است.
نخست آنكه، كشورهاي مذكور به ويژه عربستان بر اين ادعايند كه در صورت دستيابي ايران به سلاح هسته اي آنها نيز خواستار داشتن سلاح هاي مشابهي خواهند شد و در اين چارچوب مذاكراتي را نيز با آمريكا صورت داده اند. «سعود الفيصل» وزير امور خارجه عربستان بارها اين ادعا را مطرح كرده است. در اين چارچوب نيز برخي منابع غربي ادعا كرده‌اند كه عربستان به دنبال خريد بمب هسته‌اي از پاكستان است.
دوم آنكه، كشورهاي مذكور از جمله امارات، بحرين، عربستان و قطر چنان ادعا دارند كه رويكرد آنها به خريد هاي تسليحاتي كه ميلياردها دلار هزينه در بر دارد را براي مقابله با ايران انجام مي دهند.
اين رويكردها در حالي صورت گرفته است كه چند سوال در باب رفتار آنها قابل توجه است.
اولاً؛ اگر كشورهاي مذكور توان تسليح شدن به سلاح هسته اي را دارند، چرا تاكنون براي برابري تسليحاتي و مقابله با تهديدات صهيونيست ها براي دستيابي به اين سلاح ها، اقدام نكرده اند. مگر نه آنكه اين كشورها ادعا دارند رژيم صهيونيستي دشمن آنان است و با آن مقابله مي كنند. اگر كشورهاي مذكور توان دستيابي به بمب هاي هسته اي را دارند، چرا براي مقابله با صهيونيست ها و نجات فلسطين به اين امر مبادرت نمي ورزند؟ اگر خريد هاي تسليحاتي آنها براي مقابله با تهديدات است، چرا تاكنون از اين سلاح ها براي مقابله با صهيونيست ها و خروج بيگانگان از منطقه استفاده نكرده اند؟
ثانياً، اگر كشورهاي مذكور واقعاً توان پيشي گرفتن از ايران را دارند، چرا در وادي علم و فناوري گامي بر نمي دارند. كشورهاي مذكور اگر خود را برتر از ايران مي دانند، بايد در سطوح مختلف علمي و فناوري حرف ها براي گفتن داشته باشند، در حالي كه در عرصه علمي جهان، نامي از اين كشورها نيست.
در دنياي امروز صرفاً قدرت نظامي معيار برتري كشورها نيست، بلكه علم و دانش و دستاوردهاي فني و زيربنايي محور توسعه و برتري كشورها است كه اعراب از آن بي بهره اند.
با توجه به اين شرايط مي توان گفت كه ادعاهاي كشورهاي عربي عليه ايران، ادعاهاي كاملاً واهي است كه صرفاً براي خدمت به غرب صورت مي گيرد، چرا كه از يك سو كشورهاي مذكور به رغم تمام امكانات نظامي و حتي به زعم خودشان داشتن توان خريد بمب هسته اي اقدامي براي مقابله با رژيم صهيونيستي صورت نداده اند و صرفاً انبارهاي خود را از سلاح هاي غربي لبريز كرده اند و از سوي ديگر، با عدم حركت در مسير علم و دانش و قرار دادن مردم در جهل و فقر، سلطه آمريكا بر كشورهاي شان را حفظ كرده اند، در حالي كه چنان به ملت هاي خود القا مي كنند كه بدون حضور آمريكا حتي نان خوردن نيز نخواهند داشت، چه رسد به توسعه!
بر اين اساس مي توان گفت كه ادعاهاي كشورهاي مذكور عليه ايران فريبكاري بزرگ و صرفاً توجيهي براي خدمت رساني به آمريكا است، در حالي براي اجراي اين خوش خدمتي از يك سو فضاي منفي عليه جمهوري اسلامي ايران ايجاد مي كنند و از سوي ديگر ملت خويش را از توسعه و پيشرفت محروم مي دارند. اقداماتي كه صرفاً تأمين كننده منافع غرب و صهيونيست هايي خواهد بود كه به اذعان جهانيان، ريشه بحران در منطقه هستند و تا زماني كه برخي كشورهاي عربي به آنها خدمت مي كنند، نمي توان اميدي به بهبود شرايط منطقه داشت.
