مهدي رجبي:
رضا مهماندوست طبق همان جدول مندليفي كه در نظر داشت، يوسف كرمي و محمد باقري معتمد را به باكو برد و هر دو توانستند سهميه المپيك لندن را براي كشورمان كسب كنند تا اين دو جزو اولين ورزشكاراني باشند كه در افتتاحيه المپيك 2012 رژه مي روند.
اما بعد از پايان اين مسابقات سرمربي تيم ملي تكواندوي كشورمان حرف هايي را به زبان آورد كه خواندن بخشي از آن خالي از لطف نيست:
تيم ما مثل فرزند ناتني ورزش ايران است و هيچ‌وقت آن‌طور كه بايد، به آن توجه نشده است. ديگر نمي‌دانيم چه كار بايد كنيم. بعد از سال‌ها قهرمان آسيا و جام جهاني شديم، در مسابقات جهاني پس از 38 سال سكوي اول را از كره‌اي ها گرفتيم و حالا براي اولين بار هر 2 سهميه المپيك را در مسابقات جهاني كسب كرديم. هيچ‌وقت آن‌طور كه بايد به تكواندو توجه نشده است و بچه‌ها از اين بابت واقعاً ناراحت هستند. اگر هم روزي بخواهم تيم ملي ايران را رها كنم، مي‌گويند كه دچار غرور شده است.
اين حرف، فقط حرف رضا مهماندوست نيست. اين حرف را طي ماه هاي اخير از زبان خيلي از مربيان رشته‌هاي مختلف ورزشي شنيده ايم.
محمد بنا يكي ديگر از همين مربيان است. كورش باقري يكي ديگر است. منصور برزگر هم كه حق استادي بر گردن خيلي ها دارد حرفش همين است.
حرف ورزشكاراني است كه خون دل مي خورند و سرشان در لاك خودشان است و هر روز هم مصاحبه‌هاي رنگارنگ نمي كنند. ورزشكاراني كه صورتشان را با سيلي سرخ نگه مي دارند و هيچگاه مثل فوتبالي ها بادي در غب غبشان نيست.
آنها آدم هاي حسودي نيستند. محتاج توجه هم نيستند و براي جلب توجه يا به قول امروزي ها ناز كردن هم اين حرف ها را نمي زنند. آنها مثل اين فوتبالي هاي كم هنر يا بعضا بي هنر، پولكي هم نيستند و چشمشان به مال دنيا نيست. آنها دلشان براي زحماتي كه مي كشند مي سوزد.
تيم هاي مختلف ورزشي ما دارند خودشان را براي المپيك آماده مي كنند، ورزشكاراني كه اميدهاي كسب سهميه و البته مدال آوري در لندن هستند تمام هم و غمشان را گذاشته اند تا خوب تمرين كنند و نتيجه مقبولي بگيرند، اما گويي در اين ورزش بدون وزير ما هيچ چيزي به مهمي فوتبال نمي رسد.
فوتبال ما طي چند سال اخير آنقدر افتضاح به بار آورده است كه اگر يك رشته ورزشي ديگر بود، در فدراسيونش و همه باشگاه هاي ورزشي اش را تخته مي‌كردند، ما چه كنيم كه اين فوتبال لامروت شده است همه چيز ورزش اين مملكت و مديرانش هم از حضور در كنار اين رشته و عكس گرفتن با ورزشكارانش بيشتر لذت مي برند.
رسانه ها هم كه فوتبال را به هر رشته ديگري ترجيح مي دهند. انگار براي رسانه و مخاطبش رقم قرارداد فلان بازيكن دست چندم مهمتر از شرايط بدني و وضعيت تمريني اميدهاي المپيكي ماست.
براي مطبوعات و تلويزيون اين مهم است كه يك ويژه نامه يا يك نشست چندساعته براي بررسي افتضاحات تكراري فدراسيون فوتبال بگذارند، اما انگار مهم نيست تيم هاي بسكتبال و واليبال و... ما كه خوب كار مي كنند در چه شرايطي به سر مي برند.
فوتبال همه ورزش ما را به گند كشيده است و ما همچنان از همنشيني با چنين فوتبال متعفني داريم لذت مي بريم. هرچند اين وضعيت تا چند وقت ديگر براي مدت محدودي تغيير مي كند.
المپيك لندن نزديك است و آنوقت، زماني براي كسب مدال در رشته هايي مثل كشتي و تكواندو و وزنه برداري است. آنوقت زماني است براي درخشش تيم هاي بسكتبال، قايقراني، واليبال، هندبال و.... آنوقت زماني است براي آنكه مديران ورزشي و غير ورزشي سعي كنند خودشان را در قاب عكس يادگاري با قهرمانان بچپانند و سعي كنند مدال را خودشان بر گردن قهرمانان
بيندازند.
اين روزها نزديك است و ما منتظريم ببينيم اين فراموشي آن زمان هم فراموش مي شود يا نه. منتظريم تا وعده هاي رنگارنگ مديران و مسئولين را بشنويم و ببينيم چند تا از اين وعده هاي بزرگ و دهان پركن شان را عملي مي كنند.
ورزش ما اين روزها همه رشته هاي خوب و مدال‌آور كه باعث مي شوند پرچم مقدس كشورمان با افتخار به اهتزاز درآيد را به راحتي فراموش كرده است، اما مي رسد آن روزي كه دوستان براي آنكه ماندگار شوند، خودشان را به فلان مربي و بهمان بازيكن مي چسبانند.
مي رسد آن روزي كه تلويزيون مدام از قهرماني‌ها گزارش مي دهد و روزنامه هاي به اصطلاح ورزشي، تيتر يكشان را به قهرمانان واقعي اختصاص مي دهند. بالاخره امثال حميد سوريان، يوسف كرمي، بهداد سليمي، احسان حدادي و... هم ارزش عكس يك شدن را پيدا مي كنند.
فقط اميدواريم دوستاني كه امروز به ياد آنها نيستند، فرداهاي المپيك لندن چنين روزهايي را از ياد نبرند و سرشان را در برف فراموشي فرو نبرند.
ما هستيم و يادمان نمي رود. مطمئن باشيد. هرچند كه مي دانيم آب ها دوباره از آسياب مي افتد و فوتبال مي شود محبوب دل هاي همه آنها كه دستي بر آتش ورزش دارند.
