بالاخره بعد از يك‌سال تعطيلي، دوباره دور هم جمع شده‌ايم. ما اهالي مطبوعات آمده‌ايم تا در روزهاي سرد فصل خزان، از گرماي مطبوع بهار مطبوعات لذت ببريم و جشن بگيريم.
امسال مسئولان برگزاري جشنواره شعار اين نمايشگاه را «رسانه، آزادي مسئولانه» نامگذاري كرده‌اند. اسم زيبايي است، اما تا به حال با دقت اين نام را مرور كرده‌ايم؟ ما تا كجا آزاديم؟ كجا نبايد آزاد باشيم؟ كجا مسئوليم؟
آيا تا به حال با دقت به واژه «آزادي» فكر كرده‌ايم؟ آزادي يعني هرچه دلمان خواست بنگاريم؟ يعني با سرعت زياد از خط قرمز‌ها عبور كنيم؟ يعني به راحتي آرامش ملت را به هم بزنيم؟ به چه قيمتي؟ براي تخريب رقيب سياسي و تصاحب صندلي او هركاري بشود بايد كرد؟ چرا بعضي وقت‌ها دشمن مشتركمان را فراموش مي‌كنيم؟ چرا يادمان مي‌رود در برابر خون شهداي انقلاب مسئوليم؟
اگر آنها كه براي شعار «استقلال، آزادي، جمهوري اسلامي» رفتند، امروز بيايند و به صفحات روزنامه‌ها و مطبوعات ما نگاه بيندازند، از ما راضي خواهند بود؟ مايي كه وارثان آنها شديم آزاديم. اما نه به هر قيمتي. ما در مقابل ايران و انقلابمان مسئوليم. بايد مراقب باشيم كه نه براي خوش‌آمد دولت‌هاي رنگارنگ قلممان را بفروشيم و نه براي تضعيف خادمان ملت. مراقب باشيم دشمن را شاد نكنيم. آنچه آنها مي‌خواهند را ننويسيم و انتشار ندهيم.
كار ما رسانه‌ها در چهارمين دهه از انقلاب اسلامي سخت‌تر از هميشه است. بايد مثل مرزبانان، همواره چشم‌هايمان باز باشد و مراقب باشيم، دشمنان ايران اسلامي، لحظه‌اي فرصت و جرات جسارت را نيابند.
ما بايد بيش از گذشته تلاش كنيم. هم براي بهبود زندگي هموطنانمان، هم براي آرامش جامعه‌مان و هم براي مقابله با تهديدات دشمناني كه با ما فقط يك مشكل دارند: «رشد و تقويت جمهوري اسلامي»
ما بايد براي يك بار هم كه شده تصميم سختي بگيريم. بايد بازي‌هاي سياسي و جناح‌بندي‌ها را براي اولويت‌هاي بعدي بگذاريم. بايد همه ما در اين روزهاي كنار هم بودن، تمرين با هم بودن كنيم و قلممان را فقط براي رضاي خدا، آبادي و آزادي و سرفرازي ايران عزيزمان به حركت درآوريم و به همه اثبات كنيم كه ما هم معناي «آزادي» را مي‌دانيم و هم «مسئولانه» كار كردن را مشق كرده‌ايم.
