متاسفانه ما خوب بلديم سياست را وارد فوتبال كنيم، اما اصلا بلد نيستيم در فوتبال كمي سياست به خرج دهيم.
نمي خواهم داستان سال گذشته را تعريف كنم و دوباره شرح ماوقع بدهم. اما فقط براي آنكه گوشي دستتان بيايد، آن اتفاق جالبي كه پارسال رخ داد را يادآوري مي‌كنم: رئيس فدراسيون فوتبال كشورمان از انتخابات کميته اجرايي كنفدراسيون فوتبال آسيا انصراف داد تا مقام بالادستي‌اش يعني رئيس سازمان تربيت بدني وقت بتواند شانس بيشتري در كسب راي براي انتخابات نايب رئيسي داشته باشد. دست بر قضا او هم راي نياورد و هر دو دست از پا درازتر برگشتند.
اين را گفتم تا برگرديم به زمان حال. طبق عرف فوتبال، معمولا در بازي هاي حساس و تعيين كننده در يك گروه از رقابت‌ها، بازي هاي آخر تيم ها همزمان برگزار مي شود.
سه شنبه شب، بازي هاي هفته آخر گروه D از حساسيت بالايي برخوردار بود. سه تيم شانس صعود به مرحله بعد را به طور تقريبا مساوي داشتند، اما طبق برنامه اعلام شده از هفته هاي قبل قرار بود بازي پرسپوليس و الشباب ۳۰ دقيقه زودتر از بازي ديگر گروه برگزار شود. اتفاقي كه كاملا غير منطقي بود و البته اعتراض باشگاه پرسپوليس هم نتوانست تغييري حاصل كند. تا اينكه روز بازي مشخص شد، نه تنها اعتراض پذيرفته نيست كه بازي به جاي ۳۰ دقيقه اختلاف، با ۲ ساعت تاخير برگزار مي شود. اتفاقي كه اصلا قابل قبول نبود.
اما اين تغيير و تاخير رخ داد و البته دست ما هم براي اعتراض به جايي بند نبود. هرچند نماينده كشورمان به راحتي نتيجه را از آن خود كرد و صعود كرد، اما اتفاقات اين بازي يك بار ديگر اين نكته را به رخ ما كشيد كه فوتبال ما در آسيا (دنيا را بي خيال) دو ريال هم اعتبار ندارد و هيچگاه نمي توانيم در مقام تصميم گيري يا دست كم اعتراض به تصميمات غير منطقي برآييم.
فوتبال ما را آدم هاي سياسي اداره مي كنند اما هيچ خبري از سياست و سياستگذاري در آن نيست.
حامد فربد
