انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ هر چه نزدیک تر می شود نام افراد بیشتری به عنوان داوطلبان احتمالی این سمت مطرح می شود. در میان این افراد اما اصرار برخی رسانه ها و جریان های سیاسی برای معرفی محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به عنوان کاندیدای انتخابات جای تامل دارد. نکته قابل توجه آنکه همزمان با آغاز دور جدید مذاکرات میان ایران و گروه ۱+۴ و احتمال بازگشت آمریکا به برجام این امر تشدید شده است. حال این سوال مطرح است که به رغم گفته های اقای ظریف مبنی بر عدم تمایل برای حضور در انتخابات چرا برخی از جریان های سیاسی و رسانه‌ها سعی دارند او را به عنوان کاندیدای مورد نظر جریان سیاسیشان معرفی نمایند؟
پیش از هر سخن بیان این اصل کلیدی ضروری دارد که وزارت خارجه و بویژه شخص وزیر امور خارجه، جایگاهی با رویکرد ملی بدون گرایشات سیاسی و حزبی است بگونه ای که صرفا منافع ملی را در نظر داشته و از موضع گیری جهت‌دار و حمایت از جریانات سیاسی باید خودداری نماید تا گرفتار حاشیه‌های داخلی و خارجی نشود.
با توجه به این اصل، برجسته شدن نام ظریف به عنوان کاندیدای انتخابات آن هم در شرایطی که مذاکرات در جریان است، اقدامی ورای منافع ملی با اهداف حاشیه‌ای باشد از جمله:
نخست آنکه در شرایطی که مذاکرات میان ایران و ۱+۴ در جریان است بازی با واژه کاندیداتوری ظریف، این سناریو را ایجاد می کند که جریان‌های دلبسته به غرب و آنانی که زمانی برجام را گره گشای کشور و منتقدان را دلواپسان و کاسبان تحریم می نامیدند اکنون نیز به دنبال محروم سازی دستگاه دیپلماسی از نقدهای وارده بر مذاکرات اخیر باشند. آنها با نسبت دادن نقدهای وارده بر مذاکرات و بی اعتمادی‌های مطرح به طرف های غربی به مخالفت انتخاباتی با ظریف برانند تا با حاشیه رانی منتقدان، تکرار برجامی دیگر را رقم زنند تا ابعاد دیگری از دیدگاهشان مبنی بر اینکه تنها غرب گره گشای مشکلات کشور است را و ایران چاره‌ای جز تن دادن به خواسته‌های غرب ندارد را اجرایی سازند.
دوم آنکه جریان مذاکره بر این تحلیل است که اروپا و امریکا به توافق با ایران نیاز دارند و لذا اجبارا برای موقت هم که شده چند صد دلاری از تحریم‌ها کم خواهند کرد تا ایران را گرفتار بازی مذاکرات فرسایشی نماید. بر این اساس این جریان‌ها که در طول ۸ سال حضورشان در دولت تدبیر و امید کارنامه ای ناموفق داشته اند و در انتخابات مجلس نیز با ناکامی مواجه شدند برآنند کارکرد ظریف برای لغو تحریم‌ها را از ماهیت ملی و جمهوری اسلامی خارج و در سبد جناحی خود ریخته تا شاید با این حربه آرای مردمی را به سمت خود جلب نمایند. به عبارتی دیگر آنها تکرار انتخابات ۹۲ و ۹۶ را در پیش گرفته و سعی دارند لغو تحریم‌ها را به جای کارآمدی و توانایی جهادی و انقلابی به مولفه انتخاباتی مبدل سازند و در این راه نیز به دنبال سوء استفاده از آقای ظریف هستند.
سوم آنکه یکی از مسائل مطرح در مذاکرات کنونی بی اعتمادی شدید ایران به آمریکا و اروپاست چنانکه جمهوری اسلامی پیش شرط لغو تحریم‌ها و راستی آزمایی آن را پیش شرط پذیرش بازگشت آمریکا به برجام قرار داده است. در همین حال اصرار آمریکا بر عدم لغو تحریم‌ها سندی بر این بی اعتمادی است.
در این میان جریان سیاسی و رسانه‌ای که برجام را فتح الفتوح دانسته و همواره به دنبال بزک چهره آمریکا بوده اند، اکنون نیز بعد دیگر این بزک کردن را در پیش گرفته و برآنند تا با نسبت دادن مخالفت‌ها به بازگشت آمریکا به برجام به مخالفت با کاندیداتوری ظریف و موقعیت انتخاباتی وی، افکار عمومی را از بدعهدی و تکرار مواضع آمریکا مبنی بر استمرار تحریم‌ها منحرف سازند.
در جمع بندی نهایی از آنچه ذکر شد می توان گفت که جریان‌ها و رسانه‌هایی که نام ظریف را به رغم میل باطنی وی به عنوان کاندیدای جناحی خود در انتخابات مطرح می کنند، به دنبال نمایش ظرفیت‌های ظریف و حمایت از وی نیستند بلکه برانند تا از وی برای اهداف انتخاباتی و سیاسی خود بهره برداری نمایند. آنها که می دانند کارنامه ضعیف ۸ ساله تدبیر و امید مانع اقبال دوباره مردم به آنها می شود برآنند تا از ظریف برای مقاصد خود سوء استفاده کرده و اقدامات ملی دستگاه دیپلماسی را تحت تاثیر رفتارهای جناحی و سیاسی قرار دهند. رویکردی که مغایر با اهداف و منافع ملی کشور است. با توجه به روحیه ملی و مردمی آقای ظریف که همواره خود را سرباز جمهوری اسلامی ، رهبری و ملت ایران می نامد، به نظر می رسد زمان آن است که آقای ظریف شفاف تکلیف خود را در باب انتخابات مشخص نموده تا مانع از سوء استفاده از نام و کارکردهای ملی‌اش توسط آنانی شود که منافع ملی را فدای منافع جناحی و انتخاباتی می سازند در حالی که با بزک کردن چهره آمریکا، می روند تا سایه شوم شش سال دلبستن به برجام بر سر کشور را تکرار نمایند.
نویسنده: قاسم غفوری
