با اعلام آتش بس از سوی شورای صنفی نمایش و حوزه هنری، بالاخره طی چند روز اخیر سینماهای حوزه هنری و شهرداری هم میزبان فیلم های اکران عید فطر شدند.
اتفاقی که اوایل امسال و در اکران فیلم های "خصوصی" و "گشت ارشاد" رخ داد، و حذف این فیلم ها از جدول اکران، باعث رو به روی هم قرار گرفتن شورای صنفی و حوزه هنری شد.
به هر حال بخش اعظمی از سینماهای سراسر کشور در اختیار این سازمان تبلیغات اسلامی و در واقع حوزه هنری است و همین امر سبب بروز اتفاقاتی تلخ برای سینمای ایران بود. اتفاقی که با عدم ورود فیلم های اکران به سینماهای حوزه و در نتیجه عدم اقبال عمومی و فروش مناسب همراه بود.
اما به هرجهت با گذشت نزدیک به نیمی از سال، در اولین روزهای شهریور، خبر از برطرف شدن کامل اختلافات شورای صنفی با شهرداری (پردیس ها) و توافقات اولیه با حوزه هنری در خبرگزاری ها منتشر شد و حالا شاید سینمای ایران که روزهای خوبی را پشت سر نمی گذارد، می تواند به آینده امیدوار باشد.
اما در این میان نباید برخی نکات را هم فراموش کرد.
حوزه هنری به عنوان یکی از قدرت های سینمای کشور در بحث اکران با پایین کشیدن کرکره بعضی فیلم ها می خواست هم قدرت خود را نشان دهد و هم طبق اعلام مسئولانش از اکران فیلم های مورد دار و خلاف موازین اخلاقی و اسلامی خودداری کند.
اگر نیت مسئولان این نهاد، بایکوت کردن فیلم های مسئله دار باشد کاملا مورد قبول دوستداران واقعی سینما خواهد بود. اما آنچه باعث شبهه در این مسئله می شود، واکنش مدیران حوزه پس از اعتراضات و تجمعات برخی گروه ها برای جلوگیری از اکران بود. در واقع پس از آنکه حوزه هنری واکنش مردم را در مقابل فیلم های خصوصی و گشت ارشاد به چشم دید، به صرافت حذف این فیلم ها افتاد. سوال اینجاست آیا مسئولان حوزه پیش از اکران، این فیلم ها را به تماشا ننشسته بودند؟ قبل از اینکه یک فیلم بر روی پرده قرار بگیرد امکان اکران خصوصی آن وجود نداشت؟ در جشنواره فیلم فجر نمایندگان حوزه هنری و یا مدیران آن فیلم ها را ندیده بودند؟ در جشنواره که فیلم‌ها با اکران موقت و سانسور کمتری روی پرده می روند.
ضمن اینکه پیش از این سینماهای حوزه فیلم هایی به مراتب مسئله دارتر را به روی پرده اکران فرستاده بودند و حتی بهترین سالن هایشان را در اختیار آنها قرار داده بودند.
به عنوان نمونه سعید سهیلی زاده پیش از گشت ارشاد، فیلم به مراتب مسئله دارتر چارچنگولی را ساخته بود که اتفاقا با اقبال سینماهای حوزه هم مواجه شده بود. یا حسین فرحبخش پیش از خصوصی در مقام تهیه کننده فیلم هایی را در کارنامه داشت که به‌مراتب بیشتر از این فیلمش مورد نقد اهالی سینما و مردم قرار گرفته بود.
این رفتارهای یک بام و دو هوایی حوزه هنری باعث می شود آنها که از بیرون شاهد این منازعات بودند قدری به نیت مسئولان این ارگان شک کنند.
البته طرف دیگر این درگیری هم مبرا از تقصیر نیست. شورای صنفی که به سلیقه‌ای برخورد کردن حوزه هنری ایراد گرفته بود، معمولا در مجوز و نوبت اکران به فیلم ها هم کاملا سلیقه ای برخورد می کند. خیلی از فیلم ها بوده اند که به راحتی از جدول اکران کنار گذاشته شده اند و هیچگاه رنگ اکران را به خود ندیده اند، اما در سوی دیگر تهیه کننده ها و پخش کنندگانی بوده اند که به "سری کاری" شهره شده اند و هرگاه اراده کرده اند فیلم شان زمان خوبی را برای اکران به دست آورده است.
به هرحال ظاهرا قرار است دیگر شاهد چنین درگیری هایی نباشیم و امیدواریم اینگونه باشد. آقایان باید یادشان باشد که دود درگیری مدیران دولتی و صنفی تنها در چشم سینماگران و دوست داران این هنر ـ صنعت می رود.
