شمارش معكوس براي عاشقان كربلا آغاز شده است. حالا بايد تا هفت بشماري تا به چهل روز پس از عاشورا برسي.
«اربعين» از آن واژه‌هايي است كه اين روزها در بين مردمان اين ديار زياد تكرار مي‌شود. آدم‌هايي كه هنوز داغ سيدالشهدا(ع) را بر دل دارند و گوشه دلشان را شش‌گوشه‌اي بنا كرده‌اند. مگر حضرات معصومين نفرمودند كه «قبورنا قلوب من والانا» و «قبورنا قلوب شیعتنا».
حالا همين دل‌هاي «شرقي» كربلايي شده رو به «غرب» ايران چشم دوخته‌اند. مردماني كه دلشان را خوش كرده‌اند تا زائر صحن و سراي «ارباب» شوند.
مردماني كه تشنه درياي حضور شده‌اند. آنها كه بي‌قرار شده‌اند. بي‌قرار قراري كه با آقا گذاشته‌اند. كافي است گذرت به ميدان ولي‌عصر(عج) بيفتد تا ببيني عاشقان حسين(ع) نه سن و سال خاصي دارند و نه جنسيت و تيپ و شكل و شمايل منحصر به فردي. آنها كه مي‌خواهند اربعيني شوند، فقط يك وجه تشابه دارند: «تشنگي»
همه تشنه حضور هستند. آنها كه سال گذشته و سال‌هاي قبل‌تر رفته بودند، يك سال را با طعم و عطر اربعين گذراندند تا باز هم زمين بچرخد و دوباره به اربعين برسند و راهي شوند. با «اربعين» پارسال زندگي كردند و خاطراتش را مزمزه كردند تا دوباره راهي شوند. همين‌ها آنقدر از جاذبه اربعين براي دوستان و عزيزانشان گفته‌اند كه جماعتي ديگر را مجاب مي‌كنند تا «نصف‌العيش» را بي‌خيال شوند و همه لذت و پياده‌روي اربعين را بخواهند. حالا جماعتي «تازه‌كار» هم مي‌خواهد «وصف‌العيش»هايي را كه شنيده خودش تجربه كند.
امسال شرايط سفر مثل سال قبل نيست. كار سخت‌تر شده است و ديگر نمي‌شود مرزها را زير پا گذاشت و راهي كربلا شد. حالا «هركه دارد هوس كرببلا» بايد مراحلي را بگذراند تا بتواند خودش را كربلايي بداند. اما همين مراحل سخت و ويزاي فلان دلاري هم باعث نشد تا عاشقان حسين(ع) قيد سفر را بزنند. آنها با امامشان عهد بسته‌اند تا مانور منتظران مهدي(عج) را برگزار كنند. نه سختي ثبت نام نااميدشان كرد، نه سختي راه و تهديدهاي آن گروهك دست‌پرورده غرب مي‌تواند از راه بازداردشان. آنها رفتني هستند تا انتهای مسير. تا جايي كه خودشان را به بين‌الحرمين برسانند و همه خستگي سفر را از ياد ببرند.
«در اين مسير نور» هم هركسي وظيفه‌اي بر عهده دارد. جماعت عظيمي بند كفش‌هايشان را محكم مي‌كنند براي پياده رفتن تا رسيدن و جماعتي ديگر هم مسئول خدمت به زوارالحسين(ع) هستند. از چايي و غذا گرفته تا ترميم پاپوش زائراني كه خاك راه سفر بر كفش‌هايشان نشسته است.
خوش به حال زائران اربعين. درست يك هفته ديگر در آغوش عباس‌بن‌علي(ع) و امام دل‌ها حضرت حسين زهرا(س) هستند و چه حسرت بزرگي براي ما كه جامانده اين قافله‌ايم.
چه سعادتي از اين بالاتر كه زيارت اربعين را در كنار صاحب اربعين بخواني. چه چيز از اين زيباتر كه بتواني در بين‌الحرمين هروله كني و پاسخ «هل من ناصر ينصرني» هزار و اندي سال قبل آقا را با «لبيك يا حسين(ع)» بدهي.
يك هفته ديگر دوباره در كربلا غوغايي مي‌شود و زائران حرم آقا روز تاريخي ديگري را رقم مي‌زنند.
حامد فربد
