ژنرال متیس وزیر دفاع آمریکا در ادامه سفر دوره‌ای به غرب آسیا و آفریقا در سرزمین‌های اشغالی با مقامات رژیم صهیونیستی دیدار کرد. این دیدار در حالی صورت گرفت که این سفر و مواضع وی در دیدارهایش بیانگر چند محور اساسی بوده است. نخست آنکه وی در این سفر در باب درد و رنج‌های فلسطینی‌ها از جمله ادامه محاصره غزه و نیز هزاران اسیر فلسطینی که این روزها در اعتصاب غذا به سر می‌برند سکوت کرده و حتی بر حمایت از این رژیم و لزوم روند سازش تاکید کرده است.
دوم آنکه آمریکا بر اجرای تعهدات نظامی گسترده به رژیم صهیونیستی اصرار نمود که بخشی از آن نیز تحویل جنگنده‌های اف ۳۵ در روزهای اخیر است. سوم مواضع متیس علیه جبهه مقاومت از جمله ایران و سوریه است چنانکه وی باردیگر بر ادامه اقدامات منفی آمریکا علیه سوریه و لزوم مهار منطقه‌ای ایران تاکید کرد. جالب توجه آنکه متیس پیش از سفر به اراضی اشغالی در دیدار با سران برخی از کشورهای عربی بر لزوم همگرایی آنها با آمریکا برای مقابله با مقاومت اصرار داشت.
با توجه به این شرایط می‌توان گفت سفر متیس به اراضی اشغالی نشان داد که اولا روند سازش همچون گذشته توهمی است که جز نابود سازی حقوق ملت فلسطین هیچ دستاوردی نخواهد داشت چراکه دولت ترامپ نیز مانند سایر روسای جمهور آمریکا صرفا یک هدف دارد و آن حمایت از رژیم صهیونیستی است لذا ملت فلسطین یک گزینه بیشتر ندارد و آن ادامه مقاومت و انتفاضه است. انتفاضه‌ای که بخشی از آن را در اعتصاب غذای اخیر بیش از هزارو ۵۰۰ اسیر فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی می‌توان مشاهده کرد که نمادی از مقاومت و ایستادگی را به نمایش گذاشته‌اند.
ثانیا رفتارهای متیس نشانگر ادامه سیاست بحران‌ساز آمریکا در منطقه و نیز رویکردهای سازشکاران و وابسته گرایانه سران ارتجاع عربی است. رفتاری که تنها راه مقابله با آن ادامه مقاومت منطقه است. مقاومتی که تجلی آن را در سوریه و یمن می‌توان مشاهده کرد که تمام معادلات آمریکا را در منطقه به چالش کشیده‌اند.
در جمع‌بندی کلی از آنچه ذکر شد می‌توان نتیجه گرفت که سفر متیس برگی دیگر از رویکرد ضد فلسطینی سران آمریکاست که جز حمایت از رژیم صهیونیستی کارکرد دیگری ندارد لذا دوره ۴ ساله ترامپ را باید استمرار روند حمایت یک‌جانبه آمریکا از تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی دانست در حالیکه با وعده‌های نظامی و برخی اقدامات منطقه‌ای و دشمن‌سازی‌های دروغین ( ادعاهای واهی علیه مقاومت) به دنبال سوق دادن کشورهای عربی به همگرایی با رژیم صهیونیستی هستند.
بر این اساس فلسطینی‌ها یک گزینه بیشتر در پیش‌روی ندارند و آن رویکرد به مقاومت است که شاکله آن وحدت درونی و همگرایی با مقاومت منطقه و پایان دل‌بستگی‌ها به روند سازش و ارتجاع عربی و وعده‌های سازمان ملل تشکیل می‌دهد.
