تاریخ همواره درسهایی با خود دارد که سرنوشت افراد و حتی جوامع را رقم می زند. درسهایی که گاه بی توجهی به انها سرنوشت های مشابهی را رقم می زند. بخشی از این درس ها جنبه فردی دارد. به عنوان نمونه می توان به سرنوشت یاسر عرفات رئیس فقید تشکیلات خودگردان فلسطین ، صدام حسین رئیس حزب بعث عراق، قذافی رهبر لیبی و در نهایت محمد مرسی رئیس جمهور برکنار شده مصر اشاره کرد. سرنوشت مشترک تمام این افراد مرگ های مشکوک در اول نابسامانی و حتی حقارت بوده است. حال این سوال مطرح می شود که چگونه چنین سرنوشت مشترکی برای انان رقم خورده است. نگاهی بر زندگی این افراد نشان می دهد که در مقاطعی آنها رویکرد ضد آمریکایی داشته اند که نتیجه آن نیز رویکرد و اقبال مردمی به آنها بوده است حال آنکه پس از مدتی آنها رویکرد تعاملی و سازشکارانه با غرب را در پیش گرفتند که نتیجه اول آن دوری مردمی از آنان و مرحله بعدی خیانت آمریکا و سرنگونیشان بوده است. قذافی در اخرین روزهای حیاتش می گوید به ایران و کره شمالی توصیه می کنم که هرگز به آمریکا اعتماد نداشته باشند.
اگر به سرنوشت مرسی نیز دفت کنیم در می یابیم که او نیز قربانی رویکرد به امریکا و سعودی شد چنانکه وی اولین سفرهای خود را به این کشورها انجام که با خشم مردمی نیز مواجه شد. هر چند این کشورها در ابتدا در چار چوب مبارزه با بیداری اسلامی به اخوان و شخص مرسی اقبال نشان دادند اما در نهایت راه خیانت در پیش گرفته و با کودتای السیسی، وی را سرنگون کردند.
جالب توجه آنکه مرسی که زمانی مبارک را به جرم خیانت به کشور زندانی کرده بود در حالی محاکمه شد که مبارک یکی از شاهدانی بود که علیه وی شهادت داد و این اوج خیانت امریکایی به مرسی بود. اما در کنار افراد و سرنوشتشان موضوع دیگر مسئله ملتهاست. ملت هایی مانند افغانستان، عراق، لیبی، مصر تقریبا سرنوشتی مشابه داشته اند و آن هرج و مرج بحران سراسری بوده است این وضعیت در حالی برای آنها رقم خورده است که نقطه اتکا آنها وعده های غرب بوده است حال آنکه نه تنها غربی کاری برای آنها صورت نداده بلکه با ایجاد بحران و ناامنی طرح سلطه بر این کشورها را اجرا کرده اند.
با توجه به انچه ذکر شد می توان گفت که سرنوشت های افراد و ملت ها بیانگر یک درس اساسی است و آن اینکه هر شخصیت و یا ملتی که دلبسته وعده های غرب شود در نهایت با نابودی مواجه خواهد شد و هر ملتی که راه استقلال از انها را در پیش گیرد پیروز خواهد شد که نمود آن را در لبنان، سوریه و یمن می توان مشاهده کرد.
نویسنده: قاسم غفوری
