اتحادیه عرب متشکل از بیش از ۲۰ کشور عربی اخیرا نشستی را برگزار کردند تا وحدت و یکپارچگی عربی را به نمایش گذارند. این نشست در حالی برگزار شد که روند درونی و تصمیمات آن نکاتی قابل تامل را نشان میدهد که نشانهای بر ماهیت و ساختار آن است.
در حوزه داخلی این نشست با زنجیرهای از اختلافات همراه بود چنانکه در زمان سخنرانی برخی از هیاتها ، برخی کشورهای دیگر سالن را ترک کردند که نمونه بارز اقدام هیات سعودی هنگام سخنان ابراهیم الجعفری وزیر امور خارجه عراق در باب مبارزه با تروریسم بود که خوشایند سعودی نبوده و اجلاس را ترک نمود.
جالب توجه آنکه مصوبات اجلاس از سوی برخی دیگر از اعضا مردود اعلام گردید چنانکه تونس رسما اعلام کرد مواضع وزیر خارجهاش در حمایت از طرح سعودی دیدگاه مردم این کشور نمیباشد و قابل پذیرش نیست. نکته دیگر مصوبات اتحادیه عرب است. در این نشست ابوالغیطی به دبیر کلی اتحادیه برگزیده که وی در کارنامه خود سمت وزیر امور خارجه مصر و روابط گسترده با صهیونیستها را دارد. فردی که در دیدگاه ملتهای عربی چهرهای منفی و غیر قابل پذیرش است. تروریستی خواندن حزب الله لبنان به عنوان پیشگام مبارزه با تروریسم از دیگر مصوبات این اجلاس بود. در حالی شورای همکاری خلیج فارس حزب الله را گروهی تروریستی دانسته بود در اقدامی که بسیاری آن را خفت و ننگ برای جهان عرب دانستهاند اتحادیه عرب این ادعا را تصویب نمود که خشم و انزجار ملتهای عربی و اسلامی از این رفتار غیر اصولی و آمریکا گرایانه را محکوم کردند. تحقق طرح آمریکا برای ایجاد درگیریهای فرقهای میان شیعه و سنی از پیامدهای این طرح اتحادیه بود که اعتراضهای شدیدی را به همراه داشت. موضع گیری علیه سوریه و جمهوری اسلامی ایران از دیگر مصوبات اتحادیه بود که بسیاری آن را اقدامی آمریکایی برای انحراف افکار عمومی از کاستیهای اتحادیه عرب در حمایت از فلسطین و مبارزه با تروریسم میدانند. اتحادیه عربی که داعیه دار مبارزه با صهیونیسم و تروریسم بود نه تنها گامی در این زمینه بر نداشته بلکه رفتارهایش زمینه ساز گستاخی بیشتر رژیم صهیونیستی و گسترش طرح آمریکایی، تروریسم پروری در منطقه شده است. کشتار مردم یمن به دست سعودی و سکوت اتحادیه عرب را نیز باید به این مقوله افزود. با توجه به این شرایط بسیاری از ناظران سیاسی تاکید دارند که واژهای به نام اتحادیه عرب معنا ندارد و این اتحادیه صرفا محلی برای گرفتن عکسهای یادگاری گردیده که جز افزودن به درد و رنج ملتهای عرب هیچ کارکردی ندارد.