راستش ما تا همین دیروز فکر می کردیم شغل یک چیزی در مایه های عرق ریختن و نان بازو خوردن باشد. اما حالا فهمیدم شغل انواع و اقسام مختلفی دارد. مثلا شغل یکی "پسر سفیر" است. به عبارتی اگر پسر سفیر باشی هم می توانی مثل ریگ بیابان، دلار و یورو خرج کنی و هم به آدم و عالم فحش بدهی و جیک کسی هم در نیاید.
شغل یکی هم "پدر آرات" است. یعنی اینجوری که تو یک بچه ای داری و اسمش را می گذاری آرات و جوری تربیتش می کنی که مثلا بچه گربه از دیوار راست برود بالا و روزانه صد و هشتاد هزارتا روپایی بزند. اینجوری صاحب یک شغل ساده و آسان می شوی. اگر جایی پرسیدند کجا کار می کنی خیلی راحت می گویی: "بنده پدر آرات هستم."
یک شغل دیگر هم داریم که به آن "تتلیتی" می گویند که البته در زمان قدیم این شغل به "رتیل تتلی" معروف بود. برای این شغل باید روبروی گوشی تلفن بنشینی و صفحه اینستاگرام را باز کنی و به صورت لایو "تتو" کنی. این شغل نیاز جندانی به حرف زدن و اینها ندارد فقط گاهی چند تا فحش می دهی که مخاطبت بفهمد لال نیستی.
شغل یکی دیگر هم "برادر بودن" است. تعجب نکنید. این برادر با آن برادر که شما فکر می کنید فرق می کند. این برادر نه ریش دارد و نه دکمه بالای یقه اش را می بندد اما چون برادرش همه این زحمات را تحمل می کند و سختی می کشد او هم بهره مند می شود و بدون زدن بیل و پایه می نشیند زیر سایه و انگورش را می خورد.
یک شغل دیگر هم داریم که اسمش سخنگویی است. مثلا طرف را تا دیروز در سومالی تحویل نمی گرفتند و امروز که کرونا آمده به عنوان سخنگوی "ستاد مقابله با شایعه سازان در برابر بیماری همه گیر کرونا" منصوب شده و هر روز در تلویزیون سومالی نیم ساعت گزارش می دهد و اندازه یک استاد دانشگاه پول می گیرد.
یک شغل دیگر هم داریم که اسم و رسمش زیاد خوب نیست اما درآمدش خوب است. سوء تفاهم نشود.منظور ما طنزنویسی و حساب کشی از مسئولان است.
